Pozdrowienie dla kantorów Wspólnot Neokatechumenalnych przed modlitwą „Anioł Pański” 21-3-1982

Św. Jan Paweł II

Rzym, 21 marca 1982

Przed odmówieniem modlitwy „Anioł Pański”, Ojciec święty powiedział m.in.:

«…Pragnę teraz nawiązać do tematu pojednania i pokuty w misji Kościoła. Te sprawy towarzyszą nam w czasie Wielkiego Postu i one będą omawiane na przygotowywanym Synodzie Biskupów. Pierwsze i fundamentalne pojednanie się z Bogiem w Chrystusie i pierwsze nawrócenie (tzn. pokuta) dokonują się w sakramencie chrztu. W przypadku chrztu dorosłych to pierwsze nawrócenie do Boga i fundamentalne pojednanie się z Nim w Chrystusie są owocem długiego przygotowania – głębokiej inicjacji. To przygotowanie nazywa się już od pierwszych wieków Kościoła katechumenatem. Katechumenat był szczególnie intensywny w czasie Wielkiego Postu. Ta tradycja pozostaje żywa także w naszych czasach, w których sakrament chrztu otrzymują przeważnie nowo narodzone dzieci w ramach rodzin chrześcijańskich. Dlatego także w naszych czasach Wielki Post powinien służyć – jeżeli nie przygotowaniu owego pierwszego nawrócenia w sakramencie chrztu – to przynajmniej jego pogłębieniu i odnowie. A ileż razy w Wielkim Poście dokonuje się nowe nawrócenie i pojednanie z Bogiem w sakramencie pokuty!

Dlatego szczególnie w Wielkim Poście intensyfikuje się katecheza Kościoła w rozmaitych formach (np. w parafiach, w grupach, w ćwiczeniach duchowych indywidualnych, zwanych rekolekcjami).

Katecheza jest także najlepszym środkiem refleksji nad problemem pojednania i pokuty w misji Kościoła, jak tego od nas oczekuje Synod Biskupów. Polecamy Bogu tę wielkopostną pracę Kościoła przez przyczynę Matki Słowa Wcielonego. Zwracam się teraz z serdecznym pozdrowieniem do kantorów i psalmistów wspólnot neokatechumenalnych, którzy przybyli do Rzymu na spotkanie, którego celem jest przygotowanie liturgii triduum paschalnego.

Najdrożsi, niech misterium Chrystusa zmartwychwstałego, które przygotowujecie się celebrować waszymi pieśniami, będzie także świadectwem waszego życia, tak aby harmonijnym akordem waszych słów i czynów wywyższony był w oczach świata Ten, który „umierając zniweczył śmierć, a zmartwychwstając przywrócił nam życie”.

Wam wszystkim i członkom waszych rodzin udzielam apostolskiego błogosławieństwa».