Wizytacja w parafii św. Leonarda Murialdo 22-3-1992

Św. Jan Paweł II

Rzym, dnia 22 marca 1992 r.

Na początku Mszy Świętej, po pozdrowieniu przewodniczącego, proboszcz parafii, ks. Domenico Paiusco, przywitał Ojca Świętego w imieniu wspólnoty:

«Najświętszy Ojcze, witaj wśród nas! Dziękujemy, że jesteś z nami. Wspólnota parafialna z parafii św. Leonarda Murialdo, powierzona Zgromadzeniu Księży Józefitów, przygotowała się do tego pierwszego spotkania ze swoim Biskupem z radością i entuzjazmem poprzez modlitwę osobistą i wspólnotową oraz refleksję nad tym wydarzeniem wiary w wielu ośrodkach słuchania w rodzinach. Trzydzieści lat minęło od powstania parafii – marzec 1958 roku – do poświęcenia tego budynku w 1988 roku. Obecne zaangażowanie duszpasterskie polega na budowaniu duchowej świątyni z żywych kamieni, wspólnoty, która jest świadectwem i znakiem Chrystusa zasadzonego pośród nas, z podwójną funkcją wzrastania wewnętrznego, duchowego ładunku, który z kolei staje się zdolnością do komunii, wsparcia dla wszystkich, którzy tu mieszkają. Ludność, początkowo składająca się z młodych małżeństw z dziećmi, utrzymała się na stałym poziomie i po 30 latach jest na drodze do starości, a większość dzieci, po założeniu nowych rodzin, przeniosła się gdzie indziej.

Rodziny składające się z pracowników umysłowych i fizycznych, z których wielu jest na emeryturze, nie cierpią z powodu ubóstwa, ale raczej z powodu problemów związanych ze starością i samotnością, a młodzi ludzie, którzy jeszcze pozostali, cierpią z powodu problemów mieszkaniowych i zawodowych.

W wielu rodzinach widoczny jest brak formacji religijnej, a co za tym idzie brak jedności między wiarą a życiem, między Ewangelią a postępowaniem.

Podstawowym zobowiązaniem w parafii zawsze była ewangelizacja z katechezą dla wszystkich grup wiekowych. Stała katecheza w wieku szkolnym od 6 do 13 lat; w tym roku również dzieci od 3 do 6 lat, aby rozpocząć ich drogę wiary, na której sakramenty pojednania, Eucharystii i bierzmowania są uprzywilejowanymi etapami. Oferujemy katechezę dla dorosłych w celu odnowy rodziny. W tym bardzo pomaga mi doświadczenie Neokatechumenatu, które nie jest wyjątkowe, ale jest aktualne. Od 1971 roku powstało 10 wspólnot z około 400 braćmi, którzy oprócz ponownego odkrycia osobistej i wspólnotowej wiary, są prawdziwą solą i zaczynem dla całej parafii. W tym poczuciu bycia Kościołem, są oni dostępni dla zaangażowanej katechezy rodziców w przygotowaniu do chrztu ich dzieci, dorosłych do bierzmowania, zaręczonych w małżeństwie i dla spotkań rodzinnych. Każdego roku widzę, jak do Kościoła przychodzą ludzie zdystansowani, obojętni, rodziny przeżywające trudności w swoich małżeństwach.

W parafii jest formacja i animacja liturgiczna, posługa miłosierdzia wobec chorych, bezbronnych, samotnych; w rzeczywistości specyficznym charyzmatem naszego Zgromadzenia jest pomoc dzieciom i młodzieży z domów dziecka w trudnościach. Oratorium jest wreszcie miejscem spotkań dla dzieci, młodzieży i rodzin. Z wielkim zaangażowaniem pracuje tam zespół świeckich współpracowników, którzy oprócz szkolenia, promują różne działania z dziećmi i młodzieżą. W tym okresie parafia jest zaangażowana w „konfrontację z miastem” na drodze synodalnej, którą prowadzi wasza diecezja i w której priorytetem jest aktualna kondycja rodziny.

Najświętszy Ojcze, sprawowanie z Tobą Eucharystii, mocny moment komunii, wyznacza ważny etap w naszym odczuwaniu, że stajemy się bardziej Kościołem. Twoja obecność cieszy nas, ponieważ przyszedłeś do nas z wielkim sercem Ojca, zdolny do kochania bliskich i dalekich. W imieniu bliskich i dalekich ponawiamy Ci nasze dziękczynienie i prosimy o oświecające słowo nadziei, które sprawi, że nasze spotkanie z Tobą, naszym Biskupem, następcą Piotra i wikariuszem Chrystusa, będzie bardziej owocowało w wytrwałość. Czekamy na słowo, które da młodym, zdezorientowanym przez tak wiele wyzwań, właściwą motywację do życia, a tym, którzy nie są już młodzi, potrzebę bycia świadkami w swoich rodzinach i w środowiskach pracy. Dziękuję Ci, Najświętszy Ojcze». Od pierwszego momentu wizyty parafia św. Leonarda Murialdo ukazała Papieżowi obraz „wspólnoty międzynarodowej”, dzięki obecności na dużym dziedzińcu za kościołem przedstawicieli wspólnot neokatechumenalnych i licznej ludności koczowniczej goszczącej w pobliskim obozie. Wraz z licznie zgromadzonymi dziećmi i młodzieżą – wśród śpiewu i powiewających transparentów i flag – zgotowali Papieżowi gorące powitanie. W uroczyste zgromadzenie wprowadził wikariusz:

«Drogi Janie Pawle II, Następco Piotra, witaj wśród dzieci i młodzieży naszej parafii oraz w naszym centrum młodzieżowym i społecznym „San Leonardo Murialdo”. Z utęsknieniem czekaliśmy na to spotkanie, aby wspólnie świętować i wsłuchiwać się w Twoje ważne słowa, które towarzyszy nam w podążaniu w życiu śladami Jezusa, naszego przyjaciela i zbawiciela. Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, jesteśmy tu wszyscy: dzieci, młodzież, młodzież wraz ze świeckimi współpracownikami józefińskimi, zaangażowani w dzieło ludzkiej i chrześcijańskiej formacji młodych pokoleń. Dobrze zjednoczona rodzina, jak życzył sobie święty Leonard Murialdo».

W końcu głos zabrał papież:

«Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Zaczynam od tego słowa skierowanego do Jezusa Chrystusa w imieniu nas wszystkich, ponieważ prześledziłem wcześniejszą prezentację i widzimy, że tutaj jesteście w pewnym sensie inni: nie tylko wśród chłopców ze szkoły, z katechezy sakramentalnej, z harcerstwa, ale także z różnych narodowości. Są też nomadowie. Czujemy całą tę różnorodność, ale jednocześnie czujemy jedność, komunię, wspólnotę. Ta wspólnota chłopców, młodzieży, dzieci jest tworzona przez Jezusa Chrystusa.

On jest centrum, wokół którego wszyscy jesteśmy jednym. To jest jego tajemnica. Tajemnica Jezusa, tajemnica Syna Bożego, który stał się człowiekiem, polega właśnie na tym: że stając się człowiekiem, stworzył centrum komunii, wspólnoty dla różnych osób, dla różnych środowisk, dla różnych narodów. Widać to od początku Kościoła, od pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej w Jerozolimie, potem przez wieki, gdy apostołowie opuszczali Jerozolimę, by udać się do różnych krajów świata i głosić Ewangelię różnym narodom, a te różne narody stawały się tym samym Kościołem.

Czym jest Kościół? Jest to Chrystus żyjący pośród nas, z nami i dla nas. Kościół jest Chrystusem żyjącym z nami i dla nas, zawsze i wszędzie. Jednocześnie Kościół to my zgromadzeni wokół Jezusa Chrystusa, Jego Ewangelii, Jego Krzyża i Jego Zmartwychwstania, my wszyscy zjednoczeni w Jezusie Chrystusie, a nie tylko wokół Niego. Nie jesteśmy tylko zgromadzeniem, jesteśmy Kościołem, ciałem, a więc – zgromadzeni wokół Niego i w Nim – wszyscy jesteśmy w jakimś stopniu uczestnikami Jego boskiego życia, uczestnikami Jego misji, a to czyni nas jednością, jedną wspólnotą, jednym Kościołem. Tak więc przemawiam, słuchając dzieci i młodzieży, ale są też rodzice, dorośli, którzy mają inne obowiązki: nauczyciele i profesorowie. Jest jeszcze Wspólnota Neokatechumenalna, która jest widoczna poprzez swoje pieśni i swój entuzjazm. Mam nadzieję, że to pierwsze spotkanie będzie dobrym wstępem w Waszej parafii. Poprzez waszą wspólnotę możecie już w pewnym stopniu odczuć ducha wspólnoty parafialnej, jest ona zalążkiem, z którym wspólnota parafialna musi żyć i wzrastać, i zawsze musi wzrastać wyrastając z życia Jezusa i wnosząc w siebie tę samą miłość, którą Jezus wniósł do nas.

Jezus jest tak obecny wśród nas, że utożsamia się przede wszystkim z najmniejszymi, najbiedniejszymi, najbardziej cierpiącymi. On mówi: „Co uczyniliście jednemu z nich, Mnieście uczynili”.

Życzę wam, abyście żyli życiem Chrystusa i abyście coraz bardziej szukali i karmili życiem Chrystusa wasze życie chrześcijańskie, wasze życie ludzkie, wasze życie przebóstwione przez Jego obecność i przez Jego sakramenty. Pragnę udzielić wszystkim obecnym błogosławieństwa, życząc – jak widzę na tych sztandarach – aby coraz bardziej ewangelizować życie ludzkie w tej dzielnicy i aby było ono coraz bardziej przeniknięte Duchem Chrystusa.». Na zakończenie uroczystości papież pozdrowił księży prefektury i członków murialdiańskiej wspólnoty zakonnej, a w szczególności seminarzystów z jezuickiej wspólnoty powołaniowej Prowincji Rzymskiej Niepokalanej.

Następnie odbył krótkie spotkanie z dorosłymi z parafii, których przedstawił mu rzecznik Rady Duszpasterskiej, diakon Giovanni Pennacchio:

«Ojcze Święty, są tu obecni wszyscy członkowie parafialnej rady duszpasterskiej i liderzy rzeczywistości kościelnych tej parafii oraz różnych gałęzi działalności duszpasterskiej: katechezy, liturgii, działalności charytatywnej, duszpasterstwa młodzieży. Obecni są również – po raz pierwszy dopuszczeni do Rady Duszpasterskiej – liderzy stref, gdyż od tego roku, aby dotrzeć jak najszerzej do ludzi nawet z dala od parafii, parafia została podzielona na dziesięć stref, a każda strefa ma swojego lidera. Obecni są także przełożeni dziesięciu Wspólnot Neokatechumenalnych wraz ze swoimi prezbiterami i katechistami oraz wędrownymi rodzinami na misji w różnych częściach świata: Afryki, Australii, Europy. Jesteśmy tutaj, aby odnowić naszą przynależność i jedność z Piotrem, z jego nauczaniem, z tym religijnym szacunkiem, o którym mówi Lumen Gentium. Dziękuję, że jesteście wśród nas». Papież, po wysłuchaniu różnych świadectw, odpowiedział w następujący sposób: «Dziękuję za tę słowną, ale przede wszystkim osobistą prezentację. Można zauważyć, że wasza parafia jest tutaj, w Rzymie, w tej okolicy, ale jednocześnie jest w wielu miejscach, w wielu obszarach, w wielu środowiskach, na wielu kontynentach: poza Rzymem. Jest to parafia misyjna, wędrowna, neokatechumenalna.

Pozdrawiam was wszystkich: Australijczyków, Afrykańczyków, Francuzów, Niemców, Polaków, Białorusinów… Kościół rzymski, musicie wiedzieć, przeżywa obecnie okres konfrontacji. Porównanie oznacza – możemy to powiedzieć – zastosowanie przede wszystkim Vaticanum II, przede wszystkim Lumen Gentium i Gaudium et Spes. Porównanie z różnymi rzeczywistościami, które wyróżniają to miasto i to społeczeństwo rzymskie, ważne dla przyszłości miasta, Włoch, a także Kościoła. Jest to jednak porównanie, w którym Kościół jest porównywany i porównuje się w wierze; poprzez swoją liczącą dwa tysiące lat wiarę.

Rzym przygląda się problemom naszego tysiąclecia, a nawet tego zakończenia drugiego tysiąclecia. Patrzy z wiarą i stara się zrozumieć te problemy, nawet jeśli są one trudne, nawet jeśli czasami są sprzeczne z tym, co mówi nam wiara. Spójrzcie na te problemy z odwagą, ponieważ Kościół musi mieć odwagę. Chrystus powiedział nam: „Nie lękajcie się”, i to jest kluczowe słowo Jego mesjańskiej misji i naszej misji apostolskiej. Nie bójcie się. Mówię to również do was, wędrowni, ponieważ jesteście odważni. Czasami mam wrażenie, że boisz się jakiejś rzeczywistości, z którą się spotykasz i której stawiasz czoła. Nie bójcie się, bo zawsze chodzi o to samo: „Ja jestem z wami”. To nie jest tylko słowo, to jest rzeczywistość.

Z błogosławieństwem dla wszystkich obecnych – dla tych nielicznych, którzy pozostali w Rzymie w tej parafii – i dla tych wielu, którzy są na różnych kontynentach». (*) Por. „L’Osservatore Romano”, 23-24 marca 1992 r.