LIST JANA PAWŁA II DO BISKUPA PAULA JOSEFA CORDESA 30-VIII-1990

Św. Jan Paweł II

LIST „OGNI QUALVOLTA” JEGO ŚWIĄTOBLIWOŚCI JANA PAWŁA II

Do czcigodnego brata biskupa PAULA JOSEFA CORDESA Wiceprzewodniczącego Papieskiej Rady d/s Świeckich, któremu powierzony jest „ad personam” apostolat Wspólnot Neokatechumenalnych

Ilekroć Duch Święty wzbudza w Kościele impulsy do większej wierności Ewangelii, kwitną nowe charyzmaty, które ukazują te rzeczywistości oraz nowe instytucje, które wprowadzają je w życie. Tak było po Soborze Trydenckim i po Soborze Watykańskim II.

Wśród rzeczywistości zrodzonych przez Ducha Świętego w naszych czasach znajdują się Wspólnoty Neokatechumenalne, zapoczątkowane przez Pana K. Argüello i przez Panią C. Hernandez (Madryt, Hiszpania), których skuteczność dla odnowy życia chrześcijańskiego bywała honorowana przez mojego poprzednika Pawła VI jako owoc Soboru: „Ileż radości i nadziei dajecie nam waszą obecnością i waszą działalnością. (…) Żyć tym przebudzeniem i rozwijać je, jest tym, co nazywacie pewną formą «po chrzcielną», która będzie mogła odnowić w dzisiejszych wspólnotach chrześcijańskich te oznaki dojrzałości i pogłębienia, które w Kościele pierwotnym były realizowane w okresie przygotowania do Chrztu” (Paolo VI alle Communita Neocatecumenali, Udienza Generale, 8 Maja 1974, w „Notitiae”, 95-96 [1974], 230). Także i ja, w wielu spotkaniach, które miałem jako Biskup Rzymu w parafiach rzymskich ze Wspólnotami Neokatechumenalnymi i ich Pasterzami oraz w moich podróżach apostolskich do wielu krajów, mogłem stwierdzić obfite owoce osobistego nawrócenia i płodny zapał misyjny.

Wspólnoty te ukazują w parafiach znak Kościoła misyjnego i „starają się otworzyć drogę do ewangelizacji tych, co prawie porzucili życie chrześcijańskie, ofiarując im itinerarium typu katechumenalnego, które przebiega te wszystkie etapy, jakie w Kościele pierwotnym przechodzili katechumeni, zanim otrzymali sakrament Chrztu; przybliża ich ponownie do Kościoła i do Chrystusa” (por. Catecumenato postbattesimale, „Notitiae”, 95-96 [1974], 229). To właśnie głoszenie Ewangelii, dawanie świadectwa w małych wspólnotach i sprawowanie Eucharystii w grupach (por. Notificazione sulle celebrazioni nei gruppi del „ Cammino Neocatecumenale”, „L 'Osservatore Romano”, 25 grudnia 1988) są środkami, które pozwalają członkom (wspólnot) oddać się posłudze odnowy Kościoła.

Wielu Braci w Biskupstwie uznało owoce tej Drogi. Pragnę jedynie wspomnieć ówczesnego Biskupa Madrytu, Casimiro Morcillo, w którego diecezji i pod którego zarządem zrodziły się w roku 1964 Wspólnoty Neokatechumenalne, przyjęte przez niego z wielką miłością. Po więcej niż dwudziestu latach istnienia Wspólnot rozsianych na pięciu kontynentach,

— biorąc pod uwagę nową żywotność parafii, zapał misyjny i owoce nawrócenia, które rodzą się z gorliwości katechistów wędrownych, a ostatnio są dziełem rodzin ewangelizujących zdechrystianizowane obszary Europy i całego świata;

— biorąc pod uwagę powołania, wzbudzone przez tę Drogę, do życia zakonnego i do prezbiteratu oraz narodziny kolegiów diecezjalnych formacji do prezbiteratu dla nowej ewangelizacji, jak „Redemptoris Mater” w Rzymie;

— po zapoznaniu się z dokumentacją przedstawioną mi przez Waszą Ekscelencję:

przyjmując prośbę do mnie skierowaną, uznaję Drogę Neokatechumenalną jako itinerarium formacji katolickiej ważne dla współczesnego społeczeństwa i dla naszych czasów.

Życzę zatem, by Bracia w Biskupstwie docenili i wspomagali – razem ze swymi prezbiterami – to dzieło nowej ewangelizacji, aby ono realizowało się zgodnie z liniami zaproponowanymi przez inicjatorów, w duchu posługi Ordynariuszowi miejsca i jedności z nim oraz w kontekście jedności Kościoła lokalnego z Kościołem Powszechnym.

Na dowód tego życzenia udzielam Waszej Ekscelencji i wszystkim należącym do Wspólnot Neokatechumenalnych mojego Apostolskiego Błogosławieństwa.

Dan w Watykanie, 30 sierpnia 1990 roku, w dwunastym roku Pontyfikatu

JAN PAWEŁ II