Przemówienie Ojca Świętego do katechistów i kapłanów Drogi Neokatechumenalnej 21-9-2002

Św. Jan Paweł II

Castel Gandolfo, 21 września 2002 r. *

STATUTY: JASNA I PEWNA REGUŁA ŻYCIA DLA DROGI NEOKATECHUMENALNEJ

Statuty winny stanowić dla Drogi Neokatechumenalnej „jasną i pewną regułą życia”. Oto, co Papież polecił katechistom i księżom ze wspólnot neokatechumenalnych, których przyjął na audiencji w sobotę rano, 21 września, na dziedzińcu Pałacu Papieskiego w Castel Gandolfo.

Pozdrowienie Kiko Argüello skierowane do Ojca Świętego: «Najdroższy Ojcze, nie mamy słów, aby wyrazić radość i pocieszenie, jakie przynosi nam to od dawna upragnione spotkanie. Jesteśmy tu z ekipami katechistów wędrownych z wszystkich narodów, z proboszczami, księżmi, odpowiedzialnymi i katechistami wspólnot z Hiszpanii, Włoch i Paryża – tych najstarszych wspólnot, z których gorliwości zrodziła się cała ewangelizacja. Cieszymy się, że możemy osobiście podziękować za zatwierdzenie Statutów przez Papieską Radę ds. Świeckich, zwłaszcza, że uznają one to, czym jesteśmy: itinerarium formacji katolickiej, katechumenat pochrzcielny, który – przeżywany w małych wspólnotach – pomaga odkryć na nowo otrzymany Chrzest i żyć jego ogromnym bogactwem. Niektórzy kanoniści w różnych komentarzach podkreślają, jak ważne jest to zatwierdzenie dla całego Kościoła, ponieważ po raz pierwszy został uznany i zatwierdzony katechumenat pochrzcielny. Jak wielką pociechę przynosi nam zawsze Twoje słowo! Już w 1952 r. podkreśliłeś, Ojcze Święty, konieczność ponownego wprowadzenia katechumenatu, a podczas Soboru przyczyniłeś się w sposób zasadniczy do ponownego odkrycia i przywrócenia inicjacji chrześcijańskiej i katechumenatu. To właśnie tutaj, w Castel Gandolfo, kiedy 23 lata temu przyjąłeś nas po raz pierwszy, wyraziłeś przekonanie, że wobec współczesnego ateizmu ochrzczeni potrzebują katechumenatu, aby umocnić swoją wiarę.

Najdroższy Ojcze, w obliczu pilnej potrzeby nowej ewangelizacji i tak złożonej sytuacji dzisiejszego Kościoła, pokornie prosimy Cię o słowo potwierdzenia i poparcia dla Statutu, o zaproszenie biskupów i konferencji episkopatów do przyjęcia bez lęku tego daru, który pomoże w ewangelizacji w ich diecezjach. Prosimy o wsparcie, mogące ochronić katechetyczno-liturgiczną praxis, którą Droga rozwijała przez ponad trzydzieści lat na całym świecie i która wydała tak wiele owoców, uznanych przez Ciebie, Ojcze Święty, i przez wielu biskupów, a której synteza jest opisana w Statucie. Uważamy, że jednym z największych darów, jakie Najświętsza Maryja Panna daje dzisiaj Kościołowi poprzez Drogę Neokatechumenalną, jest możliwość ofiarowania chrześcijanom w parafiach i wszystkim, którzy szukają Boga, możliwości przeżywania wiary w małych wspólnotach, jak pierwsi chrześcijanie. Okrzyk: „Patrzcie, jak oni się miłują”, musi być ponownie słyszany pośród świata. Dziękujemy Ci za zaufanie, którym obdarzyłeś Carmen, Ojca Mario i mnie, abyśmy poprowadzili tę Drogę. Dziękujemy Najświętszej Maryi Pannie, zwłaszcza za Sobór, bez którego nic nie moglibyśmy zrobić, za Twojego poprzednika papieża Pawła VI i za Ciebie, Ojcze Święty, który nam tak bardzo pomagałeś i który nas wspierałeś. Dziękuję Ci, Najświętszy Ojcze».

Przemówienie Ojca Świętego: «1. Drodzy katechiści i księża Drogi Neokatechumenalnej, z wielką radością przyjmuję was, przybyłych tu dziś na spotkanie z Papieżem. Serdecznie witam i pozdrawiam każdego z was, a za waszym pośrednictwem całą Drogę Neokatechumenalną — rzeczywistość eklezjalna rozpowszechniona już w wielu krajach i ciesząca się poparciem wielu biskupów. Dziękuję za serdeczne słowa, skierowane do mnie przez Kiko Argüello, który razem z Carmen Hernández założył ten ruch. W swym przemówieniu dał on wyraz nie tylko waszej niezłomnej wierności wobec Stolicy Piotrowej, lecz także świadectwo miłości was wszystkich do Kościoła.

2. Jakże nie dziękować Bogu za owoce, jakie wydała Droga Neokatechumenalna w ciągu ponad trzydziestu lat swego istnienia! W naszym społeczeństwie, tak bardzo zlaicyzowanym, w którym religijna obojętność staje się coraz bardziej powszechna, a ludzie żyją często tak, jakby Boga nie było, wielu potrzebuje odkryć na nowo sakramenty inicjacji chrześcijańskiej, a zwłaszcza sakrament chrztu. Droga jest z pewnością jedną z opatrznościowych odpowiedzi na tę pilną potrzebę. Spójrzmy na wasze wspólnoty: jak często odkrywa się w nich piękno i wielkość powołania otrzymanego na chrzcie! Z jaką gorliwością i oddaniem głosicie Ewangelię Jezusa Chrystusa, zwłaszcza ludziom najbardziej oddalonym! Jak wiele powołań do kapłaństwa i do życia zakonnego zrodziło się dzięki tej drodze formacji chrześcijańskiej!

3. Utkwiło mi w pamięci nasze ostatnie spotkanie, które odbyło się w styczniu 1997 r., zaraz po waszym spotkaniu u stóp góry Synaj, dla uczczenia trzydziestu lat istnienia Drogi Neokatechumenalnej. Powiedziałem wam wtedy, że opracowanie Statutów Drogi «to krok bardzo ważny, otwierający możliwość formalnoprawnego uznania przez Kościół, co da wam dodatkową gwarancję autentyczności waszego charyzmatu» («L’Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 3/1997, s. 30). Nasze dzisiejsze spotkanie jest wyrazem radości z powodu niedawnego zatwierdzenia Statutów Drogi Neokatechumenalnej przez Stolicę Apostolską. Cieszę się, że prace te, rozpoczęte ponad pięć lat temu, zostały doprowadzone do końca dzięki intensywnym konsultacjom, refleksji i dialogowi. Zwracam się w tym momencie do kard. Jamesa Francisa Stafforda, któremu pragnę wyrazić wdzięczność za oddanie i troskliwość, z jakimi Papieska Rada ds. Świeckich wspomagała w tym procesie międzynarodową ekipę odpowiedzialną za Drogę.

4. Chciałbym tu podkreślić doniosłe znaczenie niedawno zatwierdzonych Statutów dla teraźniejszego i przyszłego życia Drogi Neokatechumenalnej. Przede wszystkim ten dokument prawny raz jeszcze potwierdza eklezjalną naturę Drogi Neokatechumenalnej, która — jak już stwierdziłem kilka lat temu — stanowi «itinerarium formacji katolickiej ważne dla współczesnego społeczeństwa i dla naszych czasów» (List do biskupa Paula Josefa Cordesa, delegata „ad personam” ds. apostolatu Wspólnot Neokatechumenalnych, wiceprzewodniczącego Papieskiej Rady ds. Świeckich: AAS 82 [1990], 1515). Ponadto, w Statutach Drogi Neokatechumenalnej opisane są podstawowe aspekty tego programu, przeznaczonego zarówno dla wiernych, którzy będąc członkami wspólnot parafialnych, pragną ożywić swą wiarę, jak i dla dorosłych, przygotowujących się do przyjęcia sakramentu chrztu. Przede wszystkim jednak Statuty określają podstawowe zadania poszczególnych osób, które pełnią określone funkcje w procesie realizacji tego programu formacyjnego we wspólnotach neokatechumenalnych: mam tu na myśli prezbiterów, katechistów, rodziny na misji, ekipy odpowiedzialnych na wszystkich szczeblach. Tak więc Statuty winny być dla Drogi Neokatechumenalnej «jasną i pewną regułą życia» (list do kard. Jamesa F. Stafforda, 5 kwietnia 2001 r.), fundamentalnym punktem odniesienia, tak by ten proces formacji, który ma prowadzić wiernych ku dojrzałej wierze, mógł przebiegać zgodnie z doktryną i dyscypliną Kościoła.

5. Zatwierdzenie Statutów otwiera nowy etap w dziejach Drogi. Kościół oczekuje teraz od was jeszcze większej gorliwości i oddania w dziele nowej ewangelizacji i w służbie Kościołom lokalnym oraz parafiom. Dlatego na was, prezbiterzy i katechiści Drogi, spoczywa odpowiedzialność za wierne przestrzeganie Statutów we wszystkich ich aspektach, tak by stały się one autentycznym zaczynem nowej, pełnej rozmachu działalności misyjnej. Statuty stanowią też ważną pomoc dla wszystkich pasterzy Kościoła, zwłaszcza dla biskupów diecezjalnych, którym Pan powierzył pasterską troskę o wiernych w diecezji, szczególnie zaś ich inicjację chrześcijańską. Ordynariusze diecezjalni «otaczający czujną ojcowską opieką wspólnoty neokatechumenalne» (por. Dekret Papieskiej Rady ds. Świeckich, 29 czerwca 2002 r.), będą mogli znaleźć w Statutach podstawowe zasady realizacji Drogi Neokatechumenalnej, zgodne z jej pierwotnym zamysłem. Zwracam się zwłaszcza do was, kapłani, z oddaniem służący wspólnotom neokatechumenalnym. Nigdy nie zapominajcie, że jako słudzy Chrystusa pełnicie niezastąpioną misję uświęcania, nauczania i pasterskiego przewodniczenia tym, którzy realizują program Drogi. Z miłością i oddaniem służcie powierzonym wam wspólnotom!

6. Drodzy bracia i siostry, zatwierdzenie Statutów Drogi Neokatechumenalnej oznacza pomyślne zakończenie prac nad określeniem zasadniczych elementów jej tożsamości w Kościele. Wspólnie dziękujmy za to Bogu. Teraz zadaniem kompetentnych dykasterii Stolicy Apostolskiej będzie przeanalizowanie Dyrektorium Katechetycznego oraz całej praktyki katechetycznej i liturgicznej Drogi. Jestem pewien, że jej członkowie szczerze otworzą się na wskazania, jakie otrzymają od tych miarodajnych instytucji. Będę nadal z żywym zainteresowaniem śledził waszą działalność w Kościele, w modlitwie zaś zawierzam was wszystkich Najświętszej Maryi Pannie, Gwieździe Nowej Ewangelizacji, i z całego serca udzielam wam Apostolskiego Błogosławieństwa».

(*) Por. «L’Osservatore Romano», 22 września 2002 r. – polska wersja (1/2003)