Bezoek aan de parochie van San Tarsicio 3-3-1985

St. Johannes Paulus II

Rome, 3 maart 1985

Binnen de parochie de pastoor introduceerde de paus bij de neocatechumenale gemeenschappen. De componenten van de eerste community beginnen over een paar dagen a nieuwe missie; Ze gaan naar de huizen in de buurt om het evangelie te verkondigen. “Dit is een belangrijk en delicaat moment voor de gemeenschap. -zei de priester- “.

«Heiligheid, – zei een lid van de gemeenschap later – uw bijzondere welwillendheid jegens de gemeenschappen moedigt mij aan om voor u, die de Kerk vertegenwoordigt, te spreken om te getuigen van wat de Heer in mijn leven heeft gedaan tijdens de Neocatechumenale Weg. Het is niet zo dat mijn leven is gestopt in Pius XII en dat ik het bij u heb gevonden onder zijn pontificaat, het bestaan ​​van drie andere pausen negerend. In feite ontdekte ik na een jeugd in een rigide katholieke opvoeding op 18-jarige leeftijd dat de volwassen man een specifieke missie moest hebben: de christelijke religie bestrijden als gevaarlijk bijgeloof. Hij beschouwde het christendom en Christus als een utopie en een mislukking, waarbij hij de mens de macht voorbehouden om de architect van zijn eigen bestaan ​​te zijn. Zo’n verkeerde kijk op het bestaan ​​heeft me 25 jaar lang naar een interne, intellectuele en affectieve stoornis geleid waar ik niet uit kon komen. Zelfs de zelfmoord van een vriend deed me – zonder antwoord – vragen rijzen over het bestaan ​​van de mens, waarover, waarom van het leven. Ongeveer 6 jaar geleden kwam de Heer om mijn leven te vullen: plotseling, onverwacht, kwam hij enkele catechisten tegen die hun leven verloren voor anderen. Sinds die dag veranderde mijn leven, ontdekte ik dat de Heer van me hield zoals niemand dat kon. Ik had zelfs de liefde van God verdraaid door te denken dat ik niet van anderen kon houden zoals Hij van mij hield. Toen het Woord van God in mijn leven sijpelde, ontdekte ik de genade van God veel groter. Deze liefde heeft me nieuw leven ingeblazen als echtgenoot en als vader. Ik heb in feite een nieuwe vrouw ontdekt, degene die de Heer – niet ik – voor mij had uitgekozen. Ik heb nieuwe kinderen ontdekt als kinderen van God. Heiligheid, met dit korte getuigenis probeer ik terug te geven aan de kerk wat ik heb ontvangen als een teken van dankbaarheid en kinderlijke liefde.

«Ik ken u – antwoordde de paus – ik ontmoet u in verschillende parochies van Rome, ik ontmoet u ook in verschillende landen van de wereld. Het is heel gemakkelijk om u te identificeren, want wanneer de gitaren beginnen te klinken en wanneer het karakteristieke lied van het neocatechumenaat wordt herhaald, in elke uithoek van de wereld, weet de paus snel wie ze zijn en is hij gelukkig. Hij verheugt zich overal en verheugt zich ook in deze parochie. Ik heb vaker met de neocatechumenale gemeenschappen in verschillende delen van Rome gesproken en nu weet ik heel goed dat er twee karakteristieke elementen zijn van uw charisma. De eerste is een enthousiasme voor het herontdekte geloof. Van geloof, geloof herontdekt, zelfs in degenen die het altijd hadden gehad, misschien het geloof geleefd, beoefend, in degenen die goede en eerlijke christenen waren. Eenmaal herontdekt in zijn volle betekenis, in zijn mysterie en in zijn bovennatuurlijke grootheid, wekt het geloof enthousiasme op. Dit enthousiasme van geloof is zo noodzakelijk voor onze tijd! Onze koude, onverschillige leeftijd, die geen compromis wil sluiten, die vertelt over de waarheid van het geloof, van Christus, van God: ja, misschien, wie weet zou het kunnen zijn … enz. Dit enthousiasme is nodig, deze persoonlijke overtuiging die alleen anderen kan overtuigen.

Dan is het tweede dat volgens mij tot uw charisma behoort, radicale bekering. Ik heb uw twee getuigenissen gehoord, vooral de eerste met een diepe schok en ik dacht meteen: wat willen we nog meer? we hebben hier nog een getuigenis van Paulus van Tarsus. Iemand die tegen Jezus vocht, die hem zelfs wilde doden, om het christendom te vernietigen. Toen ontmoette hij in een oogwenk de verrezen Jezus en werd hij zijn discipel, zijn meest ijverige, meest effectieve apostel. We zijn, denk ik, onze tijd waarin zoveel mensen het geloof hebben verloren en een andere weg hebben ingeslagen door ideologieën en filosofische systemen te volgen en zelfs verenigingen hebben gevonden die een antireligieus programma bieden, onze tijd die radicale bekeringen nodig heeft in de stijl van Paul van Tarsus. Ik zie je met zo’n groot genoegen en ik geloof dat je heel nodig bent in de kerk van vandaag, in de wereld van vandaag. Je moet je charisma’s blijven cultiveren en je identiteit verdiepen, altijd heel dicht bij de pastoors van de kerk blijven en altijd de specifieke genade volgen die toebehoort aan de neocatechumenale gemeenschappen.