AUDIENCJA PRYWATNA – ROZESŁANIE TRZYDZIESTU SZEŚCIU RODZIN DLA „NOWEJ EWANGELIZACJI” 27-12-1987
Św. Jan Paweł II
Święto Świętej Rodziny, Castel Gandolfo, 27 grudnia 1987 r.
Trzydzieści sześć rodzin, należących do różnych wspólnot neokatechumenalnych, otrzymało z rąk papieża krzyż, który towarzyszyć im będzie w miejscach misji, do których zamierzają wyjechać. Prosta ceremonia wręczenia krzyża miała miejsce w niedzielę, 27 grudnia, w Salonie Szwajcarskim papieskiego pałacu w Castel Gandolfo, po tradycyjnym, maryjnym spotkaniu papieża z wiernymi na niedzielnej modlitwie Anioł Pański.
Do obecnych rodzin papież zwrócił się z następującymi słowami:
«Najdrożsi przyjaciele, dziękuję wam za waszą dzisiejszą wizytę w Castel Gandolfo, w tak znaczącym dniu okresu Bożego Narodzenia. Święte Narodzenie Pańskie obchodzi się jako wielką uroczystość liturgiczną, z wielką radością i udziałem ludu; ale może niewystarczająco zdajemy sobie sprawę z tego, czym jest Święte Narodzenie Pańskie.
Święte Narodzenie Pańskie jest początkiem Bożej misji między ludźmi: Bóg, który rodzi się jako syn człowieczy z niewiasty, jest posłany przez Ojca niebieskiego; rodzi się, aby wypełnić to posłannictwo. Stąd zaraz po święcie Bożego Narodzenia obchodzi się dzisiejsze święto: Świętej Rodziny. Jest to bardzo znaczące. Oznacza, że ta Boża misja przez wcielenie Słowa Bożego staje się ludzka, ta misja zostaje powierzona przede wszystkim rodzinie.
W tym spotkaniu i w rozwoju waszej drogi neokatechumenalnej oraz w misyjnym planie powierzonym różnym rodzinom – nie pojedynczym osobom, lecz całym rodzinom – widzę aktualizację, urzeczywistnienie tego znamiennego wydarzenia, które należy do historii zbawienia, do historii Bożego posłannictwa pośród całej rodziny ludzkiej; pośród ludzi, pośród rodzaju ludzkiego. Życzę wam, abyście uczestniczyli w tej Bożej misji powierzonej Świętej Rodzinie, zwłaszcza przez wasze życie rodzinne, wierne temu, co sam Bóg chce, aby stanowiło ludzką rodzinę i co ukazał w Świętej Rodzinie z Nazaretu.
Misja z kolei wzywa was „ad extra” (na zewnątrz), bo misja oznacza iść i nauczać, czyli to, co Jezus powiedział Apostołom na końcu swego mesjańskiego posłannictwa na tej ziemi. Ale Sobór Watykański II bardzo dobrze uczy, że tych Dwunastu było przedstawicielami całego nowego Izraela, naturalnie włączając rodzinę, która jest podstawową komórką każdego narodu, starego i nowego Izraela. Stąd w misję Apostołów trzeba włączyć rodziny – staramy się ponownie to odkrywać, ponieważ być może zostało to trochę zakryte, nie było wystarczająco doceniane, nie było wystarczająco aktualizowane, chociaż w Kościele istnieją liczne i dobre tradycje, dotyczące rodziny chrześcijańskiej; jednak ta cecha misyjna jest pewną nowością. A powiew waszego ruchu, albo lepiej waszej drogi, stara się odkryć właśnie tę misyjną nowość rodziny: Kościół „w stanie misji”, cały Kościół misyjny, rodzina „w stanie misji”.
Życzę wam, abyście dobrze szli – iść oznacza także być w ruchu – tą drogą, którą odnaleźliście na drodze neokatechumenalnej.
I pragnę udzielić błogosławieństwa wszystkim wam obecnym, tym, którzy przygotowują się do misji w dalekich krajach; może nie zawsze odległych geograficznie, lecz bardzo często odległych duchowo, tzn. oddalonych od wiary, od chrześcijańskiej wizji życia.
Taka jest misja rodziny – aby dotrzeć do rodziny oddalonej, która oddaliła się od wiary, potrzeba obecności rodziny, świadectwa rodziny, apostolstwa rodziny».
