Spotkanie w Wiedniu z udziałem wielu biskupów europejskich 13-4-1993

Św. Jan Paweł II

Wiedeń, 13-17 kwietnia 1993 r.

Czy w roku 2000 Europa będzie chrześcijańska? Aby odpowiedzieć na to pytanie Ojca Świętego, pięciu kardynałów i 120 biskupów ze wszystkich krajów Europy, od Portugalii po Rosję, spotkało się na pięć dni w Wiedniu od 13 do 17 kwietnia 1993 roku. Spotkanie rozpoczął w środę rano, 14 kwietnia, kard. Groër, który wskazał na znaczenie Drogi Neokatechumenalnej dla Kościoła na progu trzeciego tysiąclecia. List Ojca Świętego odczytał wiceprzewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich, bp Paul Cordes.

List do biskupów w Wiedniu

«CZCIGODNI BRACIA W BISKUPSTWIE, NAJDROŻSI BRACIA I SIOSTRY! Jest dla mnie powodem wielkiej pociechy wiadomość, że w kilka lat po moim wezwaniu do nowej ewangelizacji Europy, jesteście zebrani w Wiedniu, by razem dokonać refleksji nad owocami działalności misyjnej, którą kapłani, katechiści wędrowni i rodziny z Drogi Neokatechumenalnej prowadzą z wielkodusznym oddaniem i wielką gorliwością dla Ewangelii. Z okazji otwarcia prac specjalnego zgromadzenia dla Europy, dnia 5 czerwca 1990 r. zwróciłem uwagę z goryczą, że na naszym kontynencie wielu jest przyzwyczajonych do traktowania rzeczywistości tak, „jakby Bóg nie istniał”. W takiej perspektywie – dodałem – człowiek „staje się źródłem prawa moralnego i tylko takie prawo, które człowiek daje samemu sobie, stanowi miarę jego sumienia i jego postępowania” (Insegnamenti, tom XIII, 1, 1990, str. 1517 i nn.). Z drugiej strony nie można zaprzeczyć, że Duch Święty poprzez Sobór Watykański II, wzbudził skuteczne instrumenty – wśród nich także Drogę Neokatechumenalną – by odpowiedzieć na pytania współczesnego człowieka. Po wielu latach, w świetle osiągniętych wyników, uznałem za słuszne, by pisemnie dodać odwagi temu doświadczeniu w obliczu nowej ewangelizacji, życząc, żeby było wspomagane i dowartościowane przez Braci w Biskupstwie (por. List z dnia 30.8.1990). Wielu z was jest bezpośrednimi świadkami owych rezultatów i pierwszymi protagonistami pomocy ofiarowanej w rozszerzaniu tej rzeczywistości eklezjalnej; dlatego też wasza dzisiejsza refleksja jest szczególnie ważna, tak, jak ważna była refleksja Biskupów kontynentu amerykańskiego, podczas spotkania w zeszłym roku w Santo Domingo. Droga Neokatechumenalna, w której dojrzewają katechiści wędrowni i rodziny misyjne, może odpowiedzieć na wyzwania sekularyzacji, szerzenie się sekt i brak powołań. Refleksja nad Słowem Bożym i uczestniczenie w Eucharystii czynią możliwą stopniową inicjację w święte misteria, formują żywe komórki Kościoła, odnawiają żywotność parafii poprzez chrześcijan dojrzałych, zdolnych do dawania świadectwa prawdzie dzięki wierze radykalnie przeżywanej. Droga ta okazuje się szczególnie zdatna do tego, by przyczyniać się na obszarach zdechrystianizowanych do koniecznej „reimplantatio Ecclesiae”, prowadząc człowieka w jego postawie moralnej do posłuszeństwa prawdzie objawionej i odbudowując również samą tkankę społeczną zniszczoną przez brak znajomości Boga i Jego miłości. Już w niektórych regionach tworzą się ośrodki rodzin misyjnych, które mogą być światłem Chrystusa i przykładem życia. Jednak taka misja nie byłaby możliwa bez prezbiterów przygotowanych do towarzyszenia i podtrzymywania, poprzez ich posługę święceń, tego dzieła nowej ewangelizacji. Jestem wdzięczny Panu, który zechciał wzbudzić liczne powołania, a także za powstałe Diecezjalne Seminaria Misyjne w różnych krajach Europy, nazywane słodkiem imieniem Dziewicy Maryi „Redemptoris Mater”. Pod Jej macierzyńską opiekę i Jej przemożne natchnienie oddaję także wasze spotkanie, które może dodać wam dalszego rozmachu i odwagi w apostolskim zaangażowaniu wobec współczesnego człowieka, który potrzebuje przewodnictwa Pasterzy i świadków przez nich posłanych, aby poznać Boga, wzywać Jego Imienia i otrzymać zbawienie. Światło Zmartwychwstałego Pana, które uroczyście celebrowaliśmy w Wigilii Paschalnej, niech nadal w was rozbłyska, podtrzymując was w misji służenia Kościołowi i całej ludzkości».

Dan w Watykanie. 12 kwietnia 1993 r. Jan Paweł II (*) Por. “L’ Osservatore Romano”, 22 kwietnia 1993