WIGILIA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO NA PLACU ŚW. PIOTRA NA OTWARCIE MISJI MIEJSKIEJ Z OKAZJI WIELKIEGO JUBILEUSZU ROKU 2000 – 25-V-1996

Św. Jan Paweł II

Plac św. Piotra, 25 maja 1996 r.

W czuwaniu, podczas którego Jan Paweł II sprawował Eucharystię na dziedzińcu Bazyliki Watykańskiej, wzięły udział wszystkie części diecezjalnej wspólnoty kościelnej: kapłani, zakonnicy i zakonnice, parafie, stowarzyszenia, ruchy, nowe wspólnoty. Przybyło ponad sześćdziesiąt tysięcy wiernych, a koncelebrowało około 1400 kapłanów (w tym kardynałowie i biskupi obecni w diecezji). Poniżej zamieszczamy tekst homilii Jana Pawła II:

«1. „Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam… Przyjmijcie Ducha Świętego!” (J 20, 21-22). W wigilię Zesłania Ducha Świętego Kościół w Rzymie gromadzi się jak Apostołowie w Wieczerniku po wydarzeniach Triduum Paschalnego. Wiedzieli, że Pan zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi. Ale sam Jezus wszedł między nich i skierował do nich pozdrowienie pokoju. Następnie pokazał swoje przebite ręce i bok, z widocznymi znakami Jego męki. Tak! To jest rzeczywiście On. To jest ten sam Jezus, najpierw ukrzyżowany, a teraz zmartwychwstały. „Uczniowie uradowali się, gdy ujrzeli Pana” (J 20, 20). Jednak już wieczorem w dniu Wielkanocy Jezus zapowiedział wydarzenie Pięćdziesiątnicy: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam… Przyjmijcie Ducha Świętego” (J 20, 21-22).

2. Drodzy bracia i siostry diecezji rzymskiej! Poprzez czuwanie modlitewne przypominające czuwanie wielkanocne zgromadziliśmy się tutaj, aby przygotować się na uroczystość zstąpienia Ducha Świętego. Czytanie z Dziejów Apostolskich, które przed chwilą usłyszeliśmy, przypomina to, co wydarzyło się w Jerozolimie w dniu Pięćdziesiątnicy: nagły poryw wiatru, pojawienie się języków ognia, Apostołowie napełnieni Duchem Świętym zaczynają głosić Ewangelię w nieznanych im językach. Narodził się Kościół. Ludzie należący do różnych narodów i posługujący się różnymi językami słyszą, jak Apostołowie, którzy byli Galilejczykami, przemawiają w ich własnych językach (por. Dz 1, 11): „Słyszymy ich, jak w naszych językach głoszą wielkie dzieła Boże” (Dz 2, 11). Jest to uroczysty początek posłania Apostołów, posłania otrzymanego pięćdziesiąt dni wcześniej od Zmartwychwstałego Pana, który polecił im: „Oto Ja was posyłam… Przyjmijcie Ducha Świętego” (J 20, 21-22).

3. “Emitte Spiritum tuum et creabuntur: ześlij swego Ducha, a zostaną stworzeni” (por. Ps 103, 30). Mówiąc: „Otrzymacie Ducha Świętego”, Chrystus objawia stwórczą moc Ducha Bożego, który, wylany na każdego człowieka (por. Jl 3, 1), przywraca jedność rodzaju ludzkiego, zerwaną z powodu grzechu przy wieży Babel. Babel stał się symbolem rozpadu i rozpaczy (por. Rdz 11, 1-9). Pięćdziesiątnica natomiast jest pełnym urzeczywistnieniem jedności, która mocą Ducha Prawdy zostaje odtworzona właśnie z wielości ludzkich istnień i doświadczeń. Chrystus staje na czele ludu Nowego Przymierza: jest wielkim Prorokiem długo oczekiwanym. Wokół Niego powinni zgromadzić się „synowie i córki” nowego Izraela (por. Lumen gentium, 9), którzy pod natchnieniem życiodajnego Ducha (por. Ez 37, 14) wezmą osobisty udział w zbawczej misji Chrystusa, Kapłana, Proroka i Króla, idąc Jego śladami przez wieki i tysiąclecia.

4. Drugie tysiąclecie chrześcijaństwa dobiega końca. Świadomi, że zbliża się trzecie tysiąclecie, zgromadziliśmy się w szczególnym Wieczerniku Kościoła, utworzonym dziś wieczorem przy grobie św. Piotra. Spoglądają na nas prawie dwa tysiąclecia, których świadkiem w wyjątkowy sposób jest to miejsce, naznaczone grobami Męczenników i Wyznawców wiary. Tutaj jesteśmy w pobliżu relikwii Apostołów, filarów Kościoła w Rzymie. A to, co wydarzyło się w wieczór wielkanocny, powtarza się teraz wśród nas. Chrystus przez Eucharystię przekracza przestrzeń i czas i uobecnia się pośród nas, tak jak wówczas uczynił to z Apostołami zgromadzonymi w Wieczerniku. Te same słowa kieruje do nas: „Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam. Przyjmijcie Ducha Świętego”.

5. Przyjmijcie Ducha Świętego! Zebraliśmy się, aby wspólnie przyzywać daru Ducha Świętego dla całej wspólnoty kościelnej Rzymu, wezwanej do pełnienia wymagającej misji w tym mieście. Poprzez tę inicjatywę apostolską Kościół w Rzymie pragnie szeroko otworzyć ramiona dla każdej osoby i rodziny w mieście i przeniknąć jak zaczyn do każdej sfery społecznej: pracy, cierpienia, sztuki i kultury, głosząc i dając świadectwo bliskim i dalekim o Zmartwychwstałym Panu. Najdrożsi bracia i siostry, żyjąc w tej metropolii, która niestety nie jest wolna od pokus sekularyzmu, jesteśmy jakby subtelnie zagrożeni zmęczeniem, obojętnością, duchowym letargiem i tym relatywizmem, w którym wszystko jest rozwodnione i pomieszane. Dlatego wielkie posłanie tego miasta, które uroczyście inaugurujemy w Wigilii, jest skierowane przede wszystkim do wierzących. Jest to zwłaszcza błaganie zwrócone do Ducha Świętego, aby umocnił naszą wiarę, odnowił naszą gorliwość i rozpalił naszą miłość. Niech nasze serca nie będą niepokojone przez strach i wątpliwości. Wręcz przeciwnie, licząc nie na ludzkie siły, ale na łaskę, która pochodzi od Boga, zanieśmy, jako świadkowie prawdy i miłości Chrystusa, Ewangelię nadziei każdemu mieszkańcowi Rzymu. W ten sposób będziemy mogli również wpływać na kulturę, sposób życia, oczekiwania i projekty całej społeczności miasta.

6. Kościele, który jesteś w Rzymie, Pan umiłował cię miłością bezwarunkową. Z tego powodu jesteście bogaci w siły duchowe i misyjne, a Duch Święty, właśnie poprzez posłanie, wzbudzi w was jeszcze wiele innych. Zwracam się przede wszystkim do was, drodzy bracia w kapłaństwie, konsekrowani, abyście byli pierwszymi świadkami Ewangelii, apostołami prawdy i jedności: bądźcie jako pierwsi niestrudzonymi pracownikami w misji, bądźcie święci, aby stanowić posłuszne narzędzia, przez które Bóg uświęca swój ludu. To właśnie od parafii musi się rozpocząć to posłanie, a wy jesteście odpowiedzialnymi i wykwalifikowanymi animatorami wspólnot parafialnych. A wy, drodzy zakonnicy i zakonnice, powołani do tego, by być proroczym znakiem obecności Boga, oddajcie się z entuzjazmem poprzez modlitwę i działalność apostolską Kościołowi w misji. Właśnie w darze z siebie znajdziecie smak waszego powołania. Myślę o was, drodzy bracia i siostry, którzy cierpliwie pracujecie w parafiach i tworzycie trwałą tkaninę codziennej działalności duszpasterskiej, katechezy i posługi charytatywnej. Poprzez posłanie znajdziecie odnowiony duchowy zapał do przekazywania Ewangelii Chrystusa w waszych rodzinach i środowiskach, w których pracujecie. Wy, drodzy członkowie licznych ruchów, organizacji i stowarzyszeń kościelnych, zapewniacie, aby misja w mieście otrzymała pełną i wierną współpracę z duszpasterzami, parafiami i całą diecezją.

Wy, drodzy młodzi, oddajcie swoje świeże siły na służbę tego wielkiego duchowego przedsięwzięcia, wznosząc się ponad wszelkie obawy i ludzki szacunek. Głoście z odwagą i śmiałością swoją wiarę w Chrystusa wśród rówieśników i przyjaciół. Również od was, drodzy chorzy i cierpiący, i od was, którzy czujecie się zepchnięci na margines, misja w mieście oczekuje wkładu, który w pewnym sensie decyduje o jej powodzeniu. Akceptując swój stan i ofiarowują go Ojcu niebieskiemu i Chrystusowi, możecie stać się opatrznościową i tajemniczą drogą zbawienia dla Rzymu. Ta misja jest waszym udziałem, drodzy członkowie Kurii Rzymskiej i moi współpracownicy w służbie Kościoła Powszechnego, wezwani do wniesienia waszego kompetentnego wkładu w życie wspólnoty chrześcijańskiej w Rzymie i w przygotowanie Wielkiego Jubileuszu Roku Dwutysięcznego. Wasz wkład będzie ważniejszy niż kiedykolwiek dla powodzenia tej szerokiej działalności ewangelizacyjnej.

Misja ta jest również skierowana do was, drodzy bracia i siostry, którzy przybyliście do Rzymu z najróżniejszych stron świata. Jesteście teraz nierozdzielną częścią naszej wspólnoty diecezjalnej. Dziękuję, że jesteście tu z nami tego wieczoru, aby się modlić. Niech misja w mieście, po Synodzie Diecezjalnym, będzie kolejnym krokiem naprzód na drodze duchowego wzrostu i komunii między wszystkimi chrześcijanami, którzy żyją w naszym mieście.

7. Nasze spojrzenie tego wieczoru obejmuje oczekiwania Kościoła Powszechnego, który zmierza ku wielkiemu Jubileuszowi Roku 2000. Kościół stara się bardziej uświadomić sobie obecność Ducha Świętego, który działa w nim dla dobra jego komunii i misji, poprzez dary sakramentalne, hierarchiczne i charyzmatyczne. Jednym z darów Ducha dla naszych czasów jest z pewnością rozkwit ruchów kościelnych, które od początku mojego pontyfikatu wskazywałem jako powód do nadziei dla Kościoła i dla ludzkości. Są one „znakiem wolności formy, w której urzeczywistnia się jeden Kościół, i stanowią pewną nowość, która czeka jeszcze na właściwe zrozumienie w całej swej pozytywnej skuteczności dla Królestwa Bożego działającego w obecnym czasie historii” (Insegnamenti, VII/2 [1984], s. 696). W ramach obchodów Wielkiego Jubileuszu, zwłaszcza roku 1998, poświęconego w sposób szczególny Duchowi Świętemu i Jego uświęcającej obecności we Wspólnocie uczniów Chrystusa (por. Tertio millennio adveniente, n. 44), liczę na wspólne świadectwo i współpracę ruchów. Ufam, że one w jedności z duszpasterzami i w połączeniu z inicjatywami diecezjalnymi, wniosą do serca Kościoła swoje bogactwo charyzmatyczne, a więc wychowawcze i misyjne, jako cenne doświadczenie i propozycję życia chrześcijańskiego.

8. „Pokój niech będzie z wami! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam… Przyjmijcie Ducha Świętego”. Chrystus, także w znaku księgi Ewangelii, którą dziś wieczorem powierzam Kardynałowi Wikariuszowi do uroczystego wystawienia w bazylice św. Jana na Lateranie, jest obecny i podtrzymuje drogę wielkiej misji do miasta, która doprowadzi wspólnotę kościelną Rzymu do progu trzeciego tysiąclecia. „Także Ja was posyłam…”. Panie, tak jak na początku misji Kościoła, tak i dzisiaj posyłasz nas na nową misję ewangelizacyjną. Powierzasz nam zadanie niesienia Dobrej Nowiny na ulice i place tego miasta; chcesz, aby Twój Kościół był pielgrzymem nadziei i pokoju na drogach świata. Podtrzymuj naszą drogę siłą Twojego Ducha, uczyń nas odważnymi apostołami Ewangelii i budowniczymi nowej ludzkości. Maryjo, Salus Popoli Romani, która przez czcigodną ikonę towarzyszysz nam w tej nocnej pielgrzymce, kieruj naszymi krokami, wyjednaj nam pełnię darów Ducha Świętego.

“Emitte Spiritum tuum et creabuntur” ¡Amén!». (*) Por. „L’Osservatore Romano”, 27-28 maja 1996 r.