Bezoek aan de parochie van Onze Lieve Vrouw van het Heilig Sacrament en Sts. Canadese Martelaren 1980 2-11

St. Johannes Paulus II

Rome, 2 november 1980 (*)

De paus, tijdens zijn bezoek aan de parochie van Canadese martelaren, toerde door alle kamers en hun activiteiten, en tenslotte afgedaald in de crypte van de kerk, met een hoog suggestief; bij de ingang een groot doopbad, uitgegraven in de bestrating en van waaruit een bron van levend water stroomt. Op de achtergrond, in de rol daartegenover de stoel, bevestigd aan een lange “frisse” muur van scènes heilig. Voor de stoel een grote eucharistietafel waarop de paaskaars scheen. Ongeveer vijfhonderd mensen: de broers van de Neocatechumenale gemeenschappen die gedurende twaalf jaar de Ik loop door deze parochie, onder leiding van zijn eerste catechist Kiko Argüello is hier aangekomen vanuit Spanje en vanwaar hij er zoveel heeft bereikt broeders in Rome en in de wereld. Met de broeders van de gemeenschappen er was ook de bisschop van Frankrijk, Brazilië, Monseigneur Diógenes de Silva Matthes. Pater Guillermo Amadei presenteerde de elf aan de Heilige Vader gemeenschappen die momenteel onderweg zijn: de eerste gevormd in 1968 en de laatste twee afgelopen Pasen. Pater Amadei benadrukte ook de enorme hulp van catechisten, die daaruit voortgekomen zijn deze gemeenschappen, volgens het pastorale plan van de parochie, waren allemaal gericht op evangelisatie, evenals vele andere parochies in Rome, uit Italië en vele andere landen op verschillende continenten. Kiko Argüello, de eerste catechist van de Weg, nam toen het woord Neocatechumenal, die uitgebreid sprak over zijn spirituele ervaring en van de lange reis die hem tot bekering leidde:

«De Heer stond me toe een ervaring van absurditeit, van atheïsme, totdat hij eindelijk genade had ik: vernederde me tot op het punt dat ik arm genoeg was om te vragen helpt Hem en toen leidde Hij me om onder de armen te leven zonder mijn weet wat de weg van de Heer werkelijk was. Ik ben gaan leven onder de armen in de hutten van Madrid, niet wetende dat God dat had gedaan een project voorbereid waarvan ik vandaag verrast ben, verbaasd en tegelijkertijd bang omdat ik dit weet het gaat waarschijnlijk niet zonder veel leed.

Kiko sprak ook over de grote inspanning van theologische en catechetische synthese waartoe hij verplicht was gezien de nederigheid van de mensen die naar hem luisterden en die niet waren opgeleid begrijp abstracties. Met de hulp van Carmen Hernández en volgende the Council line, de gist geboren in Kiko’s hart omgevormd tot een geloofsreis, tot een progressief catechumenaat, fasen, in totale gehoorzaamheid, die werd opgezet en voorgesteld als een hulpmiddel bij parochies voor catechese: om volwassenen in de binnen de christelijke gemeenschap om het evangelie volledig te herbeleven, door de ontdekking van de gaven van de doop. Diep geïnteresseerd in het lange verhaal van Kiko’s spirituele ervaring Argüello en de oorsprong van de Neocatechumenale Weg, de Heilige Vader sprak op zijn beurt uitvoerig, diep speurend met oprechtheid en geest van liefde de kerkelijke zin van de neocatechumenale gemeenschappen, improviserend de volgende toespraak, hardop opgepikt tijdens de vergadering:

«1. Ik wil u vooral dat vertellen Ik wil je in zulke grote aantallen zien, allemaal bij elkaar: volwassenen, jongeren, jongens, kinderen, met je priesters. ik hou van je mooi zo. Ik heb de door uw verstrekte informatie met belangstelling gevolgd presbyter. Ik moet je zeggen dat het niet de eerste keer is dat ik zijn woord heb gehoord en ook zijn enthousiasme voor de neocatechumenale beweging die, being “Camino” is ook beweging. Toen luisterde ik met belangstelling naar het getuigenis van uw eerste catechist. Wat kan ik je vertellen? En vooral: dat is het meest uitgesproken woord Soms was het het woord geloof, geloof. En jullie zijn allemaal trouw; ik wil zeg: je hebt vertrouwen. Maar er is nog iets anders: velen hebben geloof, maar je hebt een pad afgelegd om je geloof te ontdekken ontdek de goddelijke schat die je in je draagt, in je ziel. EN U hebt zo’n ontdekking gedaan door het mysterie van de doop te ontdekken. Het is waar dat er velen in de wereld zijn gedoopt. Zeker nog Ze vormen een minderheid onder de wereldburgers, maar het zijn er veel. Tussen deze doopten Ik weet niet hoeveel mensen zich bewust zijn van hun doopsel, nee gewoon van gedoopt te worden, maar van wat het betekent om te zijn gedoopt, wat betekent de doop? Het pad of de manier om het geloof door de doop te ontdekken, is de pad dat we allemaal vinden in de leer van Christus, in de Evangelie. We vinden het, en ik zou zelfs diep zeggen, door de reflectie, in de brieven van Saint Paul. Hij heeft ons laten zien wat de onmetelijke diepte van het mysterie van de doop, wat doet dit onderdompeling in doopwater, waarbij onderdompeling in water wordt vergeleken doop met onderdompeling in de dood van Christus, de dood die heeft bracht verlossing en dood die de opstanding ons brengt. Dus al het paasmysterie is zoals samengevat in het avondmaal, wil ik zeg in het mysterie van de doop.

Ontdek dus de diepe dynamiek van ons geloof is om de volledige inhoud van ons doopsel te ontdekken. Ja Ik begrijp het goed, je pad bestaat in wezen uit dit: ontdekken het mysterie van de doop, ontdek de volledige inhoud ervan en ontdek zo wat betekent het om een ​​christen te zijn, een gelovige? Deze ontdekking is, we kunnen zeggen, in lijn met de traditie, het heeft apostolische wortels, Pauline, evangelisch. Deze ontdekking is tegelijkertijd origineel. Het is altijd zo geweest en het zal zo blijven. Altijd als christen ontdek de diepte van het mysterie van zijn doopsel, voer een handeling uit helemaal origineel en dit kan alleen met de hulp van de genade van Christus, met de hulp van het licht van de Heilige Geest, omdat het is mysterie omdat het goddelijke werkelijkheid is, bovennatuurlijke werkelijkheid en mens natuurlijk kan het niet begrijpen, ontdekken, leven. Kortom, het moet zeg: u allen, die de genade hebben verkregen om de diepte, de volledige realiteit van uw doopsel, u moet heel erg zijn dankbaar aan de Gever van genade, de Heilige Geest, die het heeft gedaan verleende dat licht, de hulp van genade om deze gave eens en te verkrijgen ga dan verder. Dit is de conclusie van het eerste deel van het reflectie.

2. En hier is in het kort de tweede deel: de doop ontdekken als het begin van ons christelijk leven, van onze onderdompeling in God, in de levende God en in het mysterie van verlossing, in het Paasmysterie, ontdek onze doop als begin van ons eenvoudig christelijke leven, zou de begin van de ontdekking van ons hele christelijk leven, stap voor stap, dag na dag, week na week, levensduur na levensduur, omdat het christelijk leven een dynamisch proces is. Het begint, het baby’s worden normaal gesproken gedoopt, baby’s kort na de geboorte, maar dan groeien; de mens groeit, moet ook groeien Christen. Dan moet de ontdekking van de doop worden geprojecteerd over al het leven, over alle aspecten van het leven; moet zien Ook gebaseerd op dit sacramentele begin van ons leven, de hele sacramentele dimensie van ons leven, want het hele leven het heeft een veelzijdige sacramentele dimensie. We hebben de sacramenten van inwijding: doop, bevestiging, voor het bereiken van volheid, het centrale punt van zo’n inwijding in Eucharistie. We weten echter heel goed dat de kerkvaders dat wel hebben over het sacrament van de boete gesproken als een nieuwe doop, zoals tweede doop, tweede, derde, tiende, etc. We kunnen ook spreken van de laatste doop van het menselijk leven, de sacrament van de zieken; en we hebben ook de sacramenten van gemeenschapsleven; Priesterschap, huwelijk. Het christelijk leven heeft alles sacramentele structuur en moet worden omlijst door de ontdekking van de De doop zelf in een zodanige structuur dat het in wezen heiligt, omdat de sacramenten de weg openen naar de Heilige Geest. Christus heeft ons gegeven de Heilige Geest in zijn absolute volheid.

Je hoeft alleen maar je hart te openen, je moet de weg openen. De sacramenten openen de weg naar de Heilige Geest die handelt in onze ziel, in ons hart, in onze menselijkheid, in onze persoonlijkheid: het bouwt ons opnieuw op, schept een nieuwe man. Dus op deze manier, manier van geloof, manier van doopsel herontdekt, moet het een weg van de nieuwe mens zijn; deze ziet welke is de ware proportie, of liever de disproportie van zijn entiteit geschapen, van zijn schepsel tot de Schepper God, tot zijn majesteit oneindig, de Verlosser God, de Heilige en Heiligend God, en probeert het uitgevoerd onder dat perspectief. Dus het morele aspect van leven dat een ander moet zijn en zelfs ik zou dezelfde vrucht zeggen, als herontdek de sacramentele structuur van ons christelijk leven: sacramenteel betekent in feite heiliging. Het moet worden ontdekt op tegelijkertijd de ethische structuur, want wat heilig is, is altijd wel, geeft geen kwaad toe, zonde ja, het heilige, het allerheiligste, Christus accepteert zondaars, verwelkomt ze, maar om ze heilig te maken. Dit alles is dus het programma. En dus hebben we het tweede punt, de tweede conclusie: de doop ontdekken als het begin van ons Christelijk leven in al zijn diepte, moeten we later ontdekken gevolgen, stap voor stap, gedurende ons hele christelijk leven. Zo we moeten een pad maken, we moeten een pad maken.

3. Derde punt. Die ontdekking het moet in ons gemaakt worden als zuurdeeg. Deze gist wordt getoond, is maakt vlees, wordt leven, in de realisatie van ons christendom persoonlijk, in constructie, als we kunnen spreken, nou ja, van een man nieuw. Maar dat zuurdeeg wordt ook gerealiseerd in de apostolische dimensie. We zijn gestuurd; De Kerk is apostolisch, niet alleen gebaseerd op de apostelen, maar door zijn hele lichaam doordrongen van een geest apostolisch, voor een apostolisch charisma. Zeker, deze apostolische geest moet altijd gecoördineerd worden de sociale, gemeenschapsdimensie van het hele lichaam en dus van Christus hij heeft ook de hiërarchie ingesteld. De kerk heeft zijn structuur hiërarchisch, zoals het Tweede Vaticaans Concilie ons in zijn document herinnert fundamenteel dat is het Lumen Gentium. De gist en apostolaat: dit is het derde punt.

4. Laatste punt. Anderen kunnen zijn veel, maar ik wil hier een einde aan maken. Wij, liefste, We leven in een periode waarin je voelt, je ervaart een radicale confrontatie – en ik zeg dit omdat dit ook mijn jarenlange ervaring – een radicale confrontatie die heerst in overal. Er is geen enkele editie, er zijn er veel in de wereld: geloof en antigeloof, Evangelie en anti-Evangelie, Kerk en antikerk, God en antigod, als we zo kunnen praten. Er is geen antigod in de mens. het kan in de mens de radicale ontkenning van God creëren. Zodat we we beleven deze historische ervaring, en nu veel meer dan in de tijd vorige. In deze tijd van ons moeten we herontdekken een radicaal geloof, radicaal begrepen, radicaal geleefd en radicaal bereikt. We hebben zo’n geloof nodig. Ik hoop dat je ervaring in dit perspectief is geboren en dat kan gids voor een gezonde radicalisering van ons christendom, van onze geloof, naar een authentiek, evangelisch radicalisme. Hiervoor heb je een grote geest, grote zelfbeheersing en ook, als jouw eerste catechist, grote gehoorzaamheid aan de kerk. Dus het is gedaan voor altijd. Dit getuigenis is gegeven door de heiligen. Deze test werd gegeven door Saint Francisco, deze test is gegeven door verschillende charismaten in de verschillende tijden van de kerk. We hebben dit radicalisme nodig, zou ik zeggen radicalisering van het geloof, ja, maar het moet altijd ingekaderd worden de Kerk als geheel, in het leven van de Kerk, in de oriëntatie van de Kerk, omdat de Kerk als geheel de Geest heeft ontvangen Heilige van Christus in de persoon van de apostelen naar zijn Opstanding. Ik zie dat je elkaar ontmoet, ik heb je zelf ontmoet in verschillende parochies uit Rome, verschillende groepen, maar het lijkt mij dat de grootste groep is hier. En dus spreek ik een beetje uitgebreider.

De vreugde. De mens is geschapen voor geluk; als je het ziet, kun je beginnen een pad en met een voorbereiding zou ik niet specifiek zeggen, maar bestaand altijd in mijn gedachten en in mijn hart. Het is bijvoorbeeld geen toespraak magistraal, het is af en toe een pastorale toespraak. Deze vreugde die wordt gevonden in uw omgeving, in uw liedjes, in je gedrag kan deze vreugde zeker zijn ook een symptoom van het zuidelijk temperament, maar ik hoop van wel een vrucht van de Heilige Geest, en dat wens ik u. Ja de kerk heeft vreugde nodig omdat vreugde, met zijn verschillende manifestaties, het is een openbaring van geluk. En hier is de man vindt zijn fundamentele roeping, kunnen we bijna natuurlijk zeggen: de de mens is gemaakt om gelukkig te zijn, voor geluk. Als je dit ziet geluk, als je het vindt in de manifestaties van vreugde, dan kan dat start een pad. Maar ook hier moet ik zeggen: ja, de liedjes zijn prima; uw uitingen van vreugde, goed; maar voor dit pad de Geest Het is degene die het begin geeft.

Hier is min of meer alles wat Ik heb gewild wat ik u in deze omstandigheid heb kunnen vertellen, en dat denk ik Ik heb je genoeg verteld, en misschien wel te veel.

Ik zegen jullie, samen met de aanwezige kardinalen en bisschoppen ”.

(*) Zie “L’Osservatore Romano”, 3-4 november 1980