Bezoek van paus Johannes Paulus II aan de parochie van San Leonardo 22-03-1992

St. Johannes Paulus II

Rome, 22 maart 1992

Aan het begin van de mis, daarna liturgische groet, de pastoor, pater Domenico Paiusco, verwelkomde de Heilige Vader namens de gemeenschap:

«Meest gezegende vader:
Welkom bij ons! Bedankt dat je bij ons bent. 
De parochiegemeenschap van San Leonardo Murialdo, 
toevertrouwd aan de Congregatie van de Paters 
Josephine, heeft zich met vreugde en enthousiasme 
voorbereid op deze eerste ontmoeting met haar bisschop 
door persoonlijk en gemeenschappelijk gebed, en door 
na te denken over deze gebeurtenis van geloof in de 
vele centra die in gezinnen luisteren. . Dertig jaar 
zijn verstreken sinds het begin van de parochie, 
in maart 1958, tot de inwijding van dit gebouw in 1988. 
De huidige pastorale taak is de bouw van de geestelijke 
tempel, gemaakt van levende stenen, een gemeenschap die 
getuige en teken is van Christus plaatste in de buurt, 
met de dubbele functie om erin te groeien, voor een 
spirituele lading die op zijn beurt een vermogen is 
tot gemeenschap, van ondersteuning voor allen die hier wonen. 
De bevolking, aanvankelijk bestaande uit jonge stellen met 
kinderen, is stabiel gebleven en na 30 jaar op weg naar de 
hoge leeftijd, en de meeste kinderen, die nieuwe gezinskernen 
vormen, zijn naar elders verhuisd.

Gezinnen, bestaande uit werknemers en arbeiders, veel gepensioneerden, lijden niet aan armoede, maar aan armoede problemen die inherent zijn aan ouderdom en eenzaamheid, en jonge mensen die ze hebben nog steeds last van huisvesting en werk.

Het is duidelijk in veel gezinnen a weinig religieuze vorming, met als gevolg een gebrek aan eenheid tussen geloofsovertuigingen en leven, tussen het gekoesterde evangelie en zijn gedrag.

Het belangrijkste werk in de parochie is altijd de evangelisatie met catechese voor alle leeftijden geweest. Een permanente catechese voor de leerplichtige leeftijd van 6 tot 13 jaar, dit jaar ook voor kinderen van 3 tot 6 jaar, om hen te initiëren op een geloofsreis waarbij de sacramenten van verzoening, eucharistie en vormsel bevoorrechte etappes zijn. Een catechese voor volwassenen voor de vernieuwing van het gezin. Hierbij helpt de niet unieke maar belangrijke ervaring van het Neocatechumenaal mij enorm. Van 1971 tot vandaag zijn er 10 gemeenschappen ontstaan, met ongeveer 400 fraters die, naast het ontdekken van een persoonlijk en gemeenschapsgeloof, echt zout en zuur zijn voor de hele parochie. Feeling Church zijn ze beschikbaar voor een catechese met ouders ter voorbereiding op de doop van hun kinderen, met volwassenen voor bevestiging, met de bruid en bruidegom voor het huwelijk, en met gezinnen. Elk jaar zie ik verre en onverschillige mensen de kerk benaderen, en gezinnen die problemen hebben met het huwelijk.

In de parochie is de vorming en liturgische bezieling aanwezig, de liefdadigheidsdienst voor de zieken, weerlozen, alleen, en vooral het charisma van onze congregatie, namelijk het helpen van kinderen en jongeren met problemen in gezinswoningen. Ten slotte is het oratorium een ​​ontmoetingsplaats voor kinderen, jongeren en gezinnen. Met grote toewijding werkt er een team van lekenmedewerkers in die naast opleidingen ook diverse activiteiten met kinderen en jongeren promoten. In deze periode is de parochie bezig met de “confrontatie met de stad” op het synodale pad dat haar bisdom leidt en waarin prioriteit wordt gegeven aan de huidige toestand van het gezin.

Allerheiligste Vader: het samen met jou vieren van de eucharistie, een sterk moment van gemeenschap, markeert een belangrijke fase want we voelen ons meer Kerk. Uw aanwezigheid verheugt ons omdat u onder ons bent gekomen met het hart van uw grote Vader, in staat lief te hebben van mensen van dichtbij en van verre. Namens degenen die dichtbij en ver weg zijn, herhalen we onze dank en vragen we u om een ​​verhelderend en hoopvol woord dat de ontmoeting met u, onze bisschop, opvolger van Petrus en plaatsvervanger van Christus, vruchtbaarder zal maken in volharding. We hopen op een woord dat jonge mensen, gedesoriënteerd door zoveel klachten, een geldige motivatie voor het leven en degenen die niet meer jong zijn, de behoefte zal geven om getuigen te zijn in hun gezin en in hun werkomgeving. Dank je wel, allerheiligste vader ».

«Beste Johannes Paulus II, opvolger van Peter: Welkom onder de jongens en jongeren van onze parochie en van ons jeugd- en sociaal centrum“ San Leonardo Murialdo ”. We hebben erg naar deze bijeenkomst verlangd om samen te vieren en te luisteren naar zijn woord van leiding, dat ons vergezelt terwijl we in de voetsporen treden van Jezus, onze vriend en redder. Tegenwoordig zijn we meer dan ooit allemaal: kleintjes, jonge mensen, jongens, samen met de lekenmedewerkers van Josephine die werken in het werk van de menselijke en christelijke vorming van de jonge generaties. Een heel verenigde familie, zoals San Leonardo Murialdo wenste ».

Ten slotte nam de paus het woord en zei:

“Prijs Jezus Christus. Ik begin met dit woord dat namens ons allemaal tot Jezus Christus is gericht, omdat ik de presentatie heb gevolgd die eerder is gegeven en men ziet dat u hier in zekere zin anders bent: niet alleen vanwege de jongens van de school van sacramental catechese, van de scouts, maar ook door de verschillende nationaliteiten. En er zijn ook rondreizende. Je voelt al deze diversiteit, maar tegelijkertijd voel je een eenheid, een gemeenschap, een gemeenschap. Deze gemeenschap van jongens, jonge mensen, kinderen is gemaakt door Jezus Christus.

Hij is het middelpunt waaromheen alles we zijn één ding. Dit is jouw mysterie. Het mysterie van Jezus, de Het mysterie van de mens gemaakte Zoon van God is dit: dat Hij, wordend de mens, heeft een centrum van gemeenschap gevormd, van gemeenschap voor mensen verschillend, voor verschillende omgevingen, voor verschillende volkeren. Dit heeft gezien vanaf het begin van de Kerk, vanaf de eerste gemeenschap van Jeruzalem, en vervolgens door de eeuwen heen, toen de Apostelen verlieten Jeruzalem om naar verschillende landen van de wereld te gaan om het Evangelie te prediken aan de verschillende volkeren en deze volkeren diverse vormden dezelfde kerk.

Wat is het de kerk? Christus leeft onder ons, met ons en voor wij. De Kerk is Christus die met en voor ons leeft, altijd en overal. Tegelijkertijd zijn wij de kerk verzameld rond Jezus Christus, zijn evangelie, zijn kruis en de zijne Opstanding, wij allemaal verenigd in Jezus Christus, niet alleen om Hem heen. We zijn niet alleen een verzameling, we zijn een kerk, één lichaam, en dus, verzameld rond Hem en in Hem, zijn we allemaal tot op zekere hoogte deelnemers aan zijn goddelijke leven, zijn wij deelnemers aan het zijne missie, en dit maakt ons één ding, een gemeenschap, een kerk. ik heb praatte zo terwijl ze naar de jongens en de kinderen luisterde, maar dat zijn ze ook ouders, volwassenen die andere verantwoordelijkheden hebben: leerkrachten en leraren. Dan is er deze neocatechumenale gemeenschap, die voelt voor hun liedjes en hun enthousiasme. Ik wil dat deze eerste ontmoeting een is goede introductie in je parochie. Nu via uw gemeenschap de geest van de parochiegemeenschap wordt tot op zekere hoogte gevoeld; is een kern waarmee de parochiegemeenschap moet leven en groeien en moet altijd groeien uit het leven van Jezus en hetzelfde in zich dragen naastenliefde die Jezus ons heeft gebracht.

Jezus is zo aanwezig onder ons die zich vooral identificeert met deze kleinste, armste, wie meer lijden. Hij zegt het: «Wat je ook met een van deze hebt gedaan, ik zal het doen u zult mij hebben aangedaan ».

Ik hoop dat u het leven van Jezus leeft en dat u met het leven van Christus uw christelijk leven, uw mensenleven, uw leven vergoddelijkt door zijn aanwezigheid en zijn sacramenten meer en meer zoekt en voedt met het leven van Christus. Ik wil iedereen die aanwezig is een inleidende zegen aanbieden en wens, zoals ik op deze banieren zie geschreven, dat het menselijk leven in deze buurt steeds meer wordt geëvangeliseerd en dat het steeds meer wordt doordrenkt van de Geest van Christus. Aan het einde van de viering begroette de paus de priesters van de prefectuur en degenen die tot de religieuze gemeenschap Muriuldina behoorden, vooral de seminaristen van de Josephine-beroepsgemeenschap van de Romeinse provincie van de Onbevlekte Ontvangenis.

Eindelijk had hij een korte ontmoeting
met de volwassen krachten van de parochie, gepresenteerd door de voorzitter van de
Pastorale Raad, diaken Giovanni Pennacchio:

Heilige Vader, alle leden van de pastorale raad van de parochie en degenen die verantwoordelijk zijn voor de kerkelijke realiteit van deze parochie en van de verschillende takken van pastorale activiteit zijn hier aanwezig: catechese, liturgie, liefdadigheid en jeugdwerk. Er zijn ook, voor het eerst toegelaten in de pastorale raad, degenen die verantwoordelijk zijn voor het gebied, want sinds dit jaar is het, om zoveel mogelijk de mensen ver van de parochie te bereiken, opgedeeld in tien gebieden, en elk gebied heeft zijn verantwoordelijkheid. Bovendien zijn de verantwoordelijken voor de tien neocatechumenale gemeenschappen, met hun priesters en catechisten, en de families van rondreizende personen aanwezig in verschillende delen van de wereld: Afrika, Australië en Europa. We zijn hier om onze aanhankelijkheid en overeenstemming met Petrus te hernieuwen, met zijn leer, met het religieuze respect waarover in Lumen Gentium wordt gesproken. Bedankt dat je bij ons bent. “Bedankt voor deze mondelinge presentatie, maar bovenal persoonlijk”, antwoordde de paus, “je ziet dat je parochie hier in Rome is, in dit gebied, maar tegelijkertijd is het op veel plaatsen, in veel gebieden, in veel omgevingen, op veel continenten: buiten Rome. Het is een missionaire, rondreizende, neocatechumenale parochie.

Ik groet jullie allemaal: Australiërs, Afrikanen, Fransen, Duitsers, Polen, Wit-Russen … De Kerk van Rome – je moet het weten – beleeft nu een periode van confrontatie. Confrontatie betekent – we kunnen het zeggen – toepassing boven alles van Vaticanum II, vooral van Lumen Gentium en Gaudium et spes. Confrontatie met de verschillende realiteiten die deze stad en deze Romeinse samenleving kenmerken, belangrijk voor de toekomst van de stad, van Italië en ook van de kerk. Maar het is een confrontatie waarmee de Kerk door haar tweeduizend jaar oude geloof wordt geconfronteerd en tegelijkertijd in geloof.

Rome kijkt naar de problemen van ons
millennium, of beter, van dit einde van het tweede millennium. Kijk naar het geloof en
probeer deze problemen te begrijpen, hoewel ze moeilijk zijn
soms staan ​​ze in contrast met wat het geloof ons vertelt.
Kijk moedig naar deze problemen, want de kerk moet moed hebben.
Christus zei ons: "Wees niet bang", en dit is het sleutelwoord van hem
messiaanse missie en onze apostolische missie. Wees niet bang. U
Ik zeg je ook reizen omdat je dapper bent. Soms hoor ik
dat je bang bent voor een realiteit die je tegenkomt, die je onder ogen ziet en
waar je voor staat. Wees niet bang, want het gaat er altijd om
hetzelfde argument: "Ik ben bij je." Dit is niet zomaar een
woord, het is een realiteit.

Met een zegen voor alle aanwezigen -de weinigen die nog in Rome in deze parochie verblijven- en de velen die zich op de verschillende continenten bevinden ».