AUDIENCJA Z OKAZJI WYSŁANIA RODZIN NA „MISSIO AD GENTES” 20-I-2012

BENEDYKT XVI

Watykan – Aula Pawła VI, 20 stycznia 2012 r.*

20 stycznia 2012 r., z okazji opublikowania „Dekretu”, którym zatwierdza się celebracje obecne w Dyrektorium katechetycznym o Drodze Neokatechumenalnej, Ojciec Święty Benedykt XVI skierował do obecnych następujące przemówienie. Na tym ważnym akcie, który kończy proces zatwierdzenia Drogi Neokatechumenalnej (2008: Statut; 2010: Dekret zatwierdzający Dyrektorium katechetyczne Drogi Neokatechumenalnej; 2012: Dekret zatwierdzający celebracje, które towarzyszą różnym etapom drogi wtajemniczenia chrześcijańskiego.), obecni byli inicjatorzy: Kiko, Carmen i o. Mario, wszyscy wędrowcy z całego świata, rodziny w misji, „Missio ad gentes” już wysłane i 15 nowych „Missio ad gentes”, które papież wysłał z tej okazji. Obecni byli także liderzy wspólnot, które zakończyły itinerarium neokatechumenalne, prezbiterzy „Redemptoris Mater” z Europy, seminarzyści, katechiści i „Communitates in missionem” z Rzymu.

«Drodzy bracia i siostry, również w tym roku mam radość, że mogę się z wami spotkać i dzielić z wami ten moment wysłania na misje. Szczególne pozdrowienie dla Kiko Argüello, Carmen Hernández i Don Mario Pezzi oraz serdeczne pozdrowienie dla was wszystkich: kapłanów, seminarzystów, rodzin, formatorów i członków Drogi Neokatechumenalnej. Wasza dzisiejsza obecność jest widzialnym świadectwem waszego radosnego zaangażowania, by żyć wiarą, w komunii z całym Kościołem i z Następcą Piotra, i by być odważnymi głosicielami Ewangelii.

W wysłuchanym przed chwilą fragmencie Ewangelii św. Mateusza apostołowie otrzymują od Jezusa precyzyjny nakaz: „Idźcie więc i czyńcie uczniami wszystkie narody” (Mt 28, 19). Początkowo wątpili, w ich sercach była jeszcze niepewność, zdumienie wobec wydarzenia Zmartwychwstania. I to właśnie sam Jezus Zmartwychwstały – podkreśla Ewangelista – zbliża się do nich, daje odczuć swoją obecność, wysyła ich, aby nauczali wszystkiego, co im przekazał, dając im pewność, która towarzyszy każdemu zwiastunowi Chrystusa: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20). To są słowa, które mocno rezonują w waszych sercach. Wyśpiewaliście Resurrexit, które wyraża wiarę w Żyjącego, w Tego, który w najwyższym akcie miłości zwyciężył grzech i śmierć i daje człowiekowi, nam, ciepło Bożej miłości, nadzieję zbawienia, przyszłość wieczną. W tych dziesięcioleciach życia Drogi jednym z waszych mocnych zobowiązań było głoszenie Chrystusa Zmartwychwstałego, odpowiadanie na Jego słowa z wielkodusznością, często porzucając zabezpieczenia osobiste i materialne, opuszczając nawet własne kraje, stawiając czoła sytuacjom nowym i nie zawsze łatwym. Niesienie Chrystusa mężczyznom i kobietom oraz niesienie mężczyzn i kobiet do Chrystusa: to jest to, co ożywia każde dzieło ewangelizacji. Prowadzicie ją w taki sposób, aby pomóc tym, którzy już przyjęli chrzest, odkryć na nowo piękno życia wiary, radość bycia chrześcijanami. Pójście za Chrystusem” wymaga osobistej przygody szukania Go, pójścia z Nim, ale także zawsze wymaga wyjścia z zamknięcia w sobie, zerwania z indywidualizmem, który często charakteryzuje społeczeństwo naszych czasów, aby zastąpić egoizm wspólnotą nowego człowieka w Jezusie Chrystusie. A dzieje się to w głębokiej, osobistej relacji z Nim, w słuchaniu Jego słowa, w podążaniu drogą, którą nam wskazał, ale dzieje się to również nierozerwalnie w wierze w Jego Kościół, w świętych, w których wciąż na nowo objawia się prawdziwe oblicze Oblubienicy Chrystusa.

Wiemy, że jest to zobowiązanie, które nie zawsze jest łatwe. Czasami jesteście obecni w miejscach, gdzie istnieje potrzeba pierwszego głoszenia Ewangelii, missio ad gentes; często natomiast w miejscach, które, choć poznały Chrystusa, stały się obojętne wobec wiary: sekularyzm zaćmił poczucie Boga i zaciemnił wartości chrześcijańskie. Tutaj wasze zaangażowanie i wasze świadectwo może być jak drożdże, które z cierpliwością, respektując czas, z sensus Ecclesiae, sprawiają, że cała masa rośnie. Kościół rozpoznał w Drodze szczególny dar, jaki Duch Święty ofiarował naszym czasom, a zatwierdzenie Statutów i „Dyrektorium katechetycznego” jest tego znakiem. Zachęcam Was do ofiarowania swojego oryginalnego wkładu w sprawę Ewangelii. W waszej cennej pracy starajcie się zawsze o głęboką komunię ze Stolicą Apostolską i z pasterzami Kościołów partykularnych, w których jesteście umieszczeni: jedność i harmonia Ciała kościelnego są ważnym świadectwem o Chrystusie i Jego Ewangelii w świecie, w którym żyjemy. Drogie rodziny, Kościół wam dziękuje, potrzebuje was dla nowej ewangelizacji. Rodzina jest ważną komórką wspólnoty kościelnej, w której formujemy się do życia ludzkiego i chrześcijańskiego. Z wielką radością widzę wasze dzieci, tak wiele dzieci, które patrzą na was, drodzy rodzice, na wasz przykład. Około stu rodzin wyjeżdża do 12 Misji ad gentes. Zachęcam was, abyście się nie bali: ten, kto niesie Ewangelię, nigdy nie jest sam. Pozdrawiam serdecznie kapłanów i seminarzystów: kochają Chrystusa i Kościół, przekazują radość z tego, że Go spotkali i piękno tego, że oddali Mu wszystko. Pozdrawiam również wędrowców, przełożonych i wszystkie wspólnoty Drogi. Bądźcie nadal hojni wobec Pana: On nie pozwoli, aby zabrakło wam Jego pociechy!

Przed chwilą został wam odczytany Dekret, na mocy którego zostały zatwierdzone celebracje obecne w „Dyrektorium katechetycznym Drogi Neokatechumenalnej”, które nie są ściśle liturgiczne, ale należą do itinerarium wzrostu w wierze. Jest to kolejny element, który pokazuje, jak Kościół towarzyszy wam z uwagą w cierpliwym rozeznawaniu, które rozumie wasze bogactwo, ale także patrzy na komunię i harmonię całego Corpus Ecclesiae.

Ten fakt daje mi okazję do krótkiej refleksji nad wartością Liturgii. Sobór Watykański II definiuje ją jako dzieło Chrystusa kapłana i Jego Ciała, którym jest Kościół (por. Sacrosanctum Concilium 7). Na pierwszy rzut oka może się to wydawać dziwne, gdyż wydaje się, że dzieło Chrystusa oznacza historyczne działania odkupieńcze Jezusa, Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. W jakim więc sensie Liturgia jest dziełem Chrystusa? Męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa nie są tylko wydarzeniami historycznymi; sięgają one i przenikają historię, ale ją przekraczają i pozostają zawsze obecne w sercu Chrystusa. W akcji liturgicznej Kościoła jest czynna obecność Chrystusa zmartwychwstałego, który uobecnia i urzeczywistnia dla nas dzisiaj to samo misterium paschalne, dla naszego zbawienia; wciąga nas w ten akt daru z siebie, który jest zawsze obecny w Jego sercu i sprawia, że uczestniczymy w tej obecności misterium paschalnego. To dzieło Pana Jezusa, które jest prawdziwą treścią Liturgii, wchodzenie w obecność Misterium Paschalnego, jest także dziełem Kościoła, który będąc Jego ciałem, jest jednym podmiotem z Chrystusem – Christus totus caput et corpus – mówi św. Augustyn. W celebracji sakramentów Chrystus zanurza nas w Misterium Paschalnym, abyśmy przeszli ze śmierci do życia, z grzechu do nowego istnienia w Chrystusie. Dotyczy to w sposób szczególny sprawowania Eucharystii, która będąc szczytem życia chrześcijańskiego, jest także punktem odniesienia dla jego ponownego odkrycia, do którego zmierza Neokatechumenat. Jak mówią wasze Statuty, „Eucharystia jest niezbędna dla Neokatechumenatu, ponieważ jest to katechumenat pochrzcielny, przeżywany w małej wspólnocie” (art. 13 §1). Właśnie po to, aby sprzyjać zbliżeniu do bogactwa życia sakramentalnego osób, które oddaliły się od Kościoła lub nie otrzymały odpowiedniej formacji, neokatechumeni mogą sprawować niedzielną Eucharystię w małej wspólnocie, po pierwszych nieszporach niedzieli, zgodnie z zarządzeniem biskupa diecezjalnego (por. Statuty, art. 13 §2). Ale każda celebracja eucharystyczna jest działaniem jedynego Chrystusa wraz z Jego jedynym Kościołem i dlatego jest zasadniczo otwarta dla wszystkich, którzy należą do Jego Kościoła. Ten publiczny charakter Świętej Eucharystii wyraża się w tym, że każda celebracja Mszy Świętej jest ostatecznie kierowana przez biskupa, jako członka Kolegium Biskupów, odpowiedzialnego za konkretny Kościół lokalny (por. Ekumeniczny Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna Lumen gentium, 26). Celebracja w małych wspólnotach, regulowana przez Księgi liturgiczne, których należy wiernie przestrzegać, i ze szczegółami zatwierdzonymi w Statutach Drogi, ma za zadanie pomóc tym, którzy podążają szlakiem neokatechumenalnym, dostrzec łaskę włączenia w zbawcze misterium Chrystusa, co umożliwia świadectwo chrześcijańskie zdolne do przyjęcia także cech radykalności. Jednocześnie stopniowe dojrzewanie w wierze jednostki i małej wspólnoty powinno sprzyjać ich włączeniu w życie wielkiej wspólnoty kościelnej, która znajduje swoją zwyczajną formę w celebracji liturgicznej parafii, w której i dla której realizuje się Neokatechumenat (por. Statuty, art. 6). Ale nawet podczas tej drogi ważne jest, aby nie oddzielać się od wspólnoty parafialnej, właśnie podczas sprawowania Eucharystii, która jest prawdziwym miejscem jedności wszystkich, gdzie Pan obejmuje nas w różnych stanach naszej duchowej dojrzałości i jednoczy nas w jednym Chlebie, który czyni nas jednym ciałem (por. 1 Kor 10, 16f). Nabierz odwagi! Pan nie przestaje wam towarzyszyć i ja również zapewniam was o moich modlitwach i dziękuję wam za liczne znaki bliskości. Proszę Was, abyście pamiętali o mnie również w swoich modlitwach. Niech was wspiera swoim macierzyńskim spojrzeniem Najświętsza Maryja Panna i niech was podtrzymuje moje Apostolskie Błogosławieństwo, które udzielam wszystkim członkom Drogi. Dziękuję!».

(*) Cfr. «L’Osservatore Romano», z dnia 21 stycznia 2012 r.