AUDIENCJA PAPIEŻA DLA ARCHIDIECEZJALNEGO SEMINARIUM „REDEMPTORIS MATER” W RZYMIE 18-3-2004

Św. Jan Paweł II

Watykan, 18 marca 2004 r.

Ojciec Święty Jan Paweł II przyjął na prywatnej audiencji, w Sali Klementyńskiej watykańskiego Pałacu Apostolskiego, członków wspólnoty diecezjalnego seminarium „Redemptoris Mater” w Rzymie. Na początku audiencji kardynał Camillo Ruini, wikariusz generalny Jego Świątobliwości dla diecezji rzymskiej, skierował do Jana Pawła II następujące słowa pozdrowienia:

«Ojcze Święty, Przełożeni i alumni Seminarium „Redemptoris Mater” w Rzymie wyrażają Tobie, za moim pośrednictwem, całą radość i wdzięczność ich serca za tę Audiencję, która naznacza etap wielkiej wagi w ciągu szesnastu lat życia tego Seminarium, po Eucharystii celebrowanej z nimi przez Waszą Świątobliwość 31 października 1993r. Ojcze Święty, to Seminarium diecezjalne i misyjne, w którym wszyscy Przełożeni i alumni uczestniczą w doświadczeniu Drogi Neokatechumenalnej, dało do dziś 196 wyświęconych kapłanów, z których 170 jest inkardynowanych w Diecezji Rzymskiej. 74 z nich wypełnia obecnie posługę pastoralną w parafiach naszej Diecezji lub w Wikariacie. Natomiast inni pracują jako „fidei donum” w różnych częściach świata. Ponadto jedenastu diakonów czeka na święcenia kapłańskie, które będą im udzielone przez Waszą Świątobliwość w niedzielę 2 maja, razem z innymi diakonami Diecezji Rzymskiej.

Doświadczenie, które mogłem uczynić w ciągu tych lat, czy to odwiedzając osobiście Seminarium, jak też w kontakcie z kapłanami, którzy zostali uformowani w nim, potwierdza mi, Ojcze Święty, że „Redemptoris Mater” stanowi wielki dar dla Diecezji Rzymskiej i dla Kościoła rozsianego po całym świecie. Ci seminarzyści i ci kapłani, rzeczywiście, kochają modlitwę i Słowo Boże, praktykują z wiernością dyscyplinę i życie wspólne, całkowicie przylgnęli do doktryny Kościoła i ożywieni są wielkim zapałem misyjnym. Mogę ponadto zaświadczyć z radością, Ojcze Święty, że mają oni wielką miłość do Osoby Waszej Świątobliwości i do Waszej Posługi Następcy Piotra. Ojcze Święty, ci seminarzyści i ich Przełożeni oczekują, aby przez Twoje Słowo i Twą ojcowską dobroć, zostali oświeceni w ich itinerarium formacyjnym i umocnieni w powołaniu do służenia Kościołowi, śladami Dobrego Pasterza, Jezusa Chrystusa. Jeszcze raz dziękuję, Ojcze Święty, zechciej nam pobłogosławić».

Po pozdrowieniu przez kardynała wikariusza Camillo Ruiniego, Papież skierował do obecnych następujące przemówienie, które zamieszczamy poniżej: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15).

«1. Najdrożsi Przełożeni i alumni diecezjalnego Seminarium „Redemptoris Mater”, cieszę się, że mogę przyjąć was tymi słowami Jezusa Zmartwychwstałego, których słuchacie i rozważacie podczas Uroczystości świętych Cyryla i Metodego, w rocznicę kanonicznego erygowania waszego Seminarium. Pozdrawiam przede wszystkim Kardynała Wikariusza i dziękuję mu za słowa, jakie do mnie skierował. Pozdrawiam serdecznie waszego Rektora, Mons. Claudiano Strazzari, innych Przełożonych i formatorów oraz każdego z was, najdrożsi alumni.

2. Minęło już ponad szesnaście lat od powstania waszego Seminarium, które zaprezentowało doświadczenie nowe i bardzo znaczące, z punktu widzenia formacji prezbiterów dla nowej ewangelizacji. Od tamtego czasu powstały na świecie różne inne Seminaria „Redemptoris Mater”, które inspirują się waszym modelem i uczestniczą w waszych celach. Szczególnie obfite są owoce dobra, które w ciągu tych lat wasze Seminarium wydało. Dziękuję Panu za nie razem z wami. Za te same owoce pragnę także podziękować Drodze Neokatechumenalnej, w której zrodziły się i wzrastały wasze powołania. Dziękuję również księdzu Rektorowi i innym waszym Przełożonym za to, że pod troskliwym przewodem Kardynała Wikariusza, prowadzą z miłością i mądrością wasze przygotowanie do kapłaństwa. Wdzięczną mą myśl kieruję także do Inicjatorów Drogi, którym zawdzięcza się trafną intuicję, by zaproponować erygowanie waszego Seminarium i którzy wiele się poświęcają, aby sprzyjać rodzeniu się na Drodze powołań do kapłaństwa i do życia konsekrowanego. Pragnę również wspomnieć z wami dwóch Biskupów, Mons. Giulio Salimei i Mons. Maximino Romero, którzy – jeden jako rektor, drugi jako ojciec duchowny – swoim rozumnym oddaniem i przykładem życia wnieśli ogromny wkład w początkowy rozwój i dobre ukształtowanie się „Redemptoris Mater”. Miło mi także podkreślić – jak to już przypomniał Kardynał Wikariusz – że w tych szesnastu latach wyszła z waszego Seminarium wielka liczba gorliwych kapłanów, odpowiednio oddających się częściowo posłudze duszpasterskiej Diecezji Rzymskiej, a częściowo misjom na całym świecie, jako kapłani „fidei donum”.

3. Dla osiągnięcia tych pozytywnych rezultatów fundamentalną sprawą jest mieć zawsze jasno, w waszym itinerarium formacyjnym, naturę i cechy kapłaństwa służebnego, jak podaje Sobór Watykański II a następnie Posynodalna Adhortacja Apostolska Pastores dabo vobis. Kapłaństwo powszechne wiernych i kapłaństwo służebne są przyporządkowane jedno drugiemu i głęboko złączone, każde bowiem we właściwy sobie sposób uczestniczy w jedynym kapłaństwie Chrystusa. Różnią się natomiast istotą, a nie tylko stopniem (por. Lumen gentium, 10). Mocą sakramentu Kapłaństwa prezbiterzy są upodobnieni w szczególny sposób do Jezusa Chrystusa jako Głowy i Pasterza swojego ludu i w służbie temu ludowi mają – na podobieństwo Chrystusa – oddać i ofiarować swoje życie. Właśnie dlatego reprezentują sakramentalnie Jezusa Chrystusa głowę i Pasterza, są oni zatem powołani do przewodniczenia, w ścisłej komunii z Biskupem, wspólnocie im powierzonej, według każdego z trzech wymiarów – prorockiego, kapłańskiego i królewskiego – w których wyraża się jedyna misja Chrystusa i Kościoła (por. Pastores dabo vobis, 12-16).

Najdrożsi seminarzyści, trzymając się tej solidnej doktryny w waszej formacji, a potem w codziennym wykonywaniu posługi prezbitera, będziecie mogli przeżywać radośnie łaskę kapłaństwa i zapewniać autentyczną i płodną posługę Diecezji Rzymskiej oraz Kościołom siostrzanym, do których zostaniecie posłani. Modlitwa, studium, życie wspólnotowe, dobrze zharmonizowane w planie formacyjnym i wprowadzone w praktykę z wiernością i hojnością w konkretnym istnieniu waszego Seminarium, są drogami poprzez które Pan rzeźbi w was, dzień po dniu, obraz Chrystusa Dobrego Pasterza.

4. Na tych fundamentach możecie także przygotowywać się do tego, aby kiedy będziecie kapłanami, przeżywać w sposób spokojny i korzystny, waszą przynależność podstawową i bez rezerw do prezbiterium diecezjalnego, która w Biskupie ma swój główny punkt odniesienia, a jednocześnie głęboką więź, która was łączy z doświadczeniem Drogi Neokatechumenalnej. Istotnie, jak jest napisane w art. 18 Statutu „Drogi”, w seminariach diecezjalnych i misyjnych „Redemptoris Mater”, „kandydaci do kapłaństwa znajdują poprzez udział w Drodze Neokatechumenalnej specyficzny i podstawowy element procesu formacyjnego, a równocześnie są przygotowywani do autentycznego wyboru kapłaństwa w służbie całemu Ludowi Bożemu w braterskiej komunii z prezbiterium”.

Należy także unikać fałszywej alternatywy pomiędzy posługą duszpasterską w Diecezji, do której należycie, a misją powszechną, aż do najdalszych krańców ziemi, która jest zakorzeniona w samym udziale sakramentalnym w kapłaństwie Chrystusa (por. Pastores dabo vobis 17, 18) i do której jesteście w sposób szczególny przygotowani poprzez doświadczenie Drogi Neokatechumenalnej. Wasze konkretne posłanie należy w rzeczywistości do Biskupa, który ma w sercu zarówno potrzeby własnej Diecezji jak i wymogi misji powszechnej. Powierzając się w postawie ufnego i serdecznego posłuszeństwa Jego decyzjom, znajdziecie pokój i pogodę wewnętrzną i będziecie mogli w każdym przypadku wyrazić wasz charyzmat misyjny, gdyż także tutaj w Rzymie duszpasterstwo jest i będzie musiało być coraz bardziej charakteryzowane priorytetem ewangelizacji.

5. Najdrożsi Przełożeni i alumni Seminarium „Redemptoris Mater” w Rzymie, patrzcie zawsze oczyma wiary na wasze życie, na wasze powołanie i na waszą misję. Na zakończenie tego spotkania pragnę ponownie wyrazić wam swoją miłość i zaufanie, które żywię do was oraz zapewnić o mojej nieustannej modlitwie za każdego z was, za całe Seminarium, za wspólnoty Drogi Neokatechumenalnej, a zwłaszcza za powołania do kapłaństwa, które w nich dojrzewają.

Z tymi uczuciami udzielam wam wszystkim oraz tym, którzy są wam drodzy, Apostolskiego Błogosławieństwa». (*) Zob. L’Osservatore Romano, 19 marca 2004 r., s. 5