HOMILIA NA WIGILII ZESŁANIA DUCHA ŚWIETEGO NA ZAKOŃCZENIE MISJI MIEJSKIEJ W RZYMIE 22-V-1999

Św. Jan Paweł II

Plac św. Piotra, 22 maja 1999 r.*

«Dziękujemy Bogu za to niezwykłe wydarzenie, które było wyrazem miłości do Miasta i wszystkich jego mieszkańców. W rzeczywistości misja miejska jest owocem intensywnej duchowej drogi wspólnot chrześcijańskich karmionych modlitwą i słuchaniem Słowa Bożego». Tymi słowami, w homilii wygłoszonej podczas celebracji eucharystycznej w wigilię Zesłania Ducha Świętego, w sobotnie popołudnie 22 maja, Jan Paweł II podsumował drogę, jaką przebył Kościół Rzymski od 8 grudnia 1995 r. do uroczystości Zesłania Ducha Świętego w 1999 r.  Tekst homilii Jana Pawła II:

«1. „Otwórz drzwi Chrystusowi, twojemu Zbawicielowi”: to zaproszenie, które rozbrzmiewało głośno podczas trzech lat przygotowań do wielkiego Jubileuszu, charakteryzowało naszą misję  miejską. Dziękujemy Bogu za to niezwykłe wydarzenie, które było wyrazem miłości do Miasta i do wszystkich jego mieszkańców. W rzeczywistości misja miejska jest owocem intensywnej duchowej drogi wspólnot chrześcijańskich karmionych modlitwą i słuchaniem Słowa Bożego. Umożliwiło to również pogłębienie komunii kościelnej, którą Synod Rzymski wskazał jako niezbędny warunek nowej ewangelizacji. Cała wspólnota diecezjalna, w swoich różnych posługach, powołaniach i charyzmatach, włączyła się w jedności, aby ofiarować swój wkład modlitwy, głoszenia, świadectwa i służby. Razem mieliśmy doświadczenie bycia „ludem Bożym w misji”. Czuję się w obowiązku podziękować tym, którzy na różne sposoby uczestniczyli w tej ważnej inicjatywie duszpasterskiej. Przede wszystkim Tobie, Kardynale Wikariuszu, który gorliwie kierowałeś misją, w ścisłej współpracy z biskupami pomocniczymi, których serdecznie pozdrawiam. Chciałbym tu przypomnieć innych biskupów, którzy zaoferowali swoją cenną współpracę, a wśród nich zmarłego, nieodżałowanego monsignora Clemente Rivę. Z wdzięcznością myślę o was, drodzy misjonarze, kapłani, zakonnicy i zakonnice, a przede wszystkim o świeckich, którzy jako pierwsi skorzystali z łaski Misji. Wielkoduszne zaangażowanie, z jakim przygotowaliście się i zanieśliście Ewangelię do domów i środowisk miasta, otworzyło nowe drogi ewangelizacji i obecności chrześcijańskiej w codziennym życiu naszych mieszkańców. Duch Święty prowadził was krok po kroku, inspirował was odpowiednimi słowami, abyście głosili Chrystusa i podtrzymywał was w nieuniknionych trudnościach. Dziękujmy Panu za wszystko, co uczynił, ukazując w każdej okoliczności znaki swego miłosierdzia i miłości. Wielki Jubileusz, który zbliża się wielkimi krokami, pobudza nas do kontynuowania tego misyjnego wysiłku z takim samym impetem, aby utrwalić i rozszerzyć rezultaty osiągnięte przez Misję. W ten sposób będziemy mogli ukazać licznym pielgrzymom, którzy w przyszłym roku przybędą do Rzymu, oblicze naszego Kościoła gościnnego i otwartego, odnowionego w wierze i bogatego w dzieła miłosierdzia.

2. Aby tak się stało, konieczne jest, aby dzieło misyjne, tak szczęśliwie rozpoczęte, rozwijało się i umacniało. Niezbędne jest dalsze wspieranie osób i rodzin, napotkanych w ich domach i miejscach pracy, a także dotarcie do tych, z którymi z różnych powodów nie udało się skontaktować w ostatnich latach. Coroczne odwiedziny rodzin oraz ośrodki słuchania Ewangelii, które należy szeroko rozpowszechniać, powinny być duszą duszpasterstwa w parafiach, w czym pomagać ma współpraca stowarzyszeń, ruchów i grup kościelnych. Celebracja słowa Bożego powinna wyznaczać drogę wiary wspólnot parafialnych, zwłaszcza w ważnych okresach roku liturgicznego. Znaki miłości wobec ubogich i cierpiących powinny towarzyszyć głoszeniu Chrystusa, ukazując Jego żywą obecność w codziennym świadectwie braterskiej miłości. Należy umacniać komunię między chrześcijanami pracującymi w środowiskach pracy i nauki, w miejscach opieki i rozrywki, poprzez wprowadzanie w życie konkretnych zachęt ewangelicznych. Ziarno nowości Ewangelii, zasiane wraz z misją, musi wzrastać i przynosić owoce wszędzie, także tam, gdzie nie było jeszcze możliwe promowanie odpowiednich inicjatyw misyjnych. W związku z tym nasze świadectwo jest tym bardziej naglące. Żadna rzeczywistość nie jest bowiem niedostępna dla Ewangelii, wręcz przeciwnie, Chrystus Zmartwychwstały jest w niej w tajemniczy sposób obecny już teraz, za sprawą swego Ducha Świętego.

3. Tak rozległe przedsięwzięcie apostolskie wymaga formacji i katechezy skierowanej do całego Ludu Bożego, aby był on bardziej świadomy swego powołania misyjnego i przygotowany do dawania świadectwa wiary w Chrystusa zawsze i wszędzie. Zadaniem parafii, wspólnot zakonnych, stowarzyszeń, ruchów i grup jest troska o tę formację, przez przygotowanie dróg  wiary, modlitwy i doświadczenia chrześcijańskiego, bogatych w treści teologiczne, duchowe i kulturowe. Wam przede wszystkim, drodzy kapłani, powierzone jest to zadanie: bądźcie mądrymi przewodnikami i uważnymi nauczycielami wiary w waszych wspólnotach. Wy, drodzy zakonnicy i zakonnice, którzy tak wiele wnieśliście do Misji, nadal wspierajcie ją waszymi modlitwami, świętością waszego życia i właściwymi wam charyzmatami na wielu polach apostolskich, w które jesteście zaangażowani. Wy, drodzy świeccy, jesteście powołani, aby dać życie wielkiemu i trwałemu ruchowi misyjnemu w mieście i w całym jego otoczeniu. W rodzinach, podobnie jak w rozległym i złożonym świecie pracy i kultury, w szkołach i na uniwersytetach, w placówkach służby zdrowia, w środkach masowego przekazu i w aktywnościach czasu wolnego, nie zaniedbujcie swojego wkładu, aby głoszenie Ewangelii oddziaływało na całe społeczeństwo. Jakże można zapomnieć o wkładzie, jaki chorzy wnieśli i wnoszą w misję miasta przez ofiarowanie własnego cierpienia, a zakonnice klauzurowe przez nieustanną modlitwę? Każdemu z nich składam wyrazy wdzięczności za ich bardzo pożyteczną pomoc duchową.

4. Aby to Boże ziarno nie rozproszyło się, ale zakorzeniło się na stałe i przyniosło owoce w codziennym życiu i posłudze duszpasterskiej, konieczna jest szczególna refleksja, która, angażując wszystkie rzeczywistości kościelne, zaowocuje specjalnym Zgromadzeniem. Myślę o wielkim spotkaniu, które posłuży do prześledzenia, na podstawie doświadczenia misji miejskiej, głównych linii stałego zaangażowania w ewangelizację i misję. Być Kościołem w misji: oto wielkie wyzwanie nadchodzących lat dla Rzymu i dla całego świata. Powierzam to wyzwanie wam, drodzy kapłani, zakonnicy i zakonnice, świeccy, a w sposób szczególny wam, ruchy i nowe wspólnoty, pamiętając o naszym spotkaniu rok temu, w wigilię Zesłania Ducha Świętego, na tym samym placu. Trzeba otworzyć się z uległością na działanie Ducha Świętego, przyjmując z wdzięcznością i posłuszeństwem dary, którymi nie przestaje On obdarzać dla dobra całego Kościoła. Tego wieczoru Chrystus powtarza każdemu z was: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15). Umiłowani, Ewangelia, którą powierzył nam Chrystus, jest Ewangelią pokoju! Jak możemy zachować to tylko dla siebie, zwłaszcza w czasie, gdy ucisk i wojna sieją zniszczenie i śmierć w pobliskim regionie Bałkanów? Duch Święty wzywa nas, abyśmy byli zwiastunami i pośrednikami pokoju w sprawiedliwości i pojednaniu. Mając to na uwadze, pragnę, aby Kościół rzymski w najbliższą uroczystość Bożego Ciała wzniósł chóralną inwokację o pokój. Zapraszam zatem was wszystkich – kapłanów, osoby życia konsekrowanego oraz świeckich – do dołączenia się do mnie we czwartkowy wieczór 3 czerwca u św. Jana na Lateranie, aby wziąć udział we Mszy św. i procesji Bożego Ciała, podczas których wspólnie będziemy błagać o dar pokoju na Bałkanach. Niech dzień Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa będzie w tym roku naznaczony intensywną modlitwą o pokój.

5. „Przyjdź, Duchu Święty, napełnij serca swoich wiernych i rozpal w nich ogień Twojej miłości!” Przyjdź, Duchu Święty! Wezwanie, które rozbrzmiewa w Liturgii tej wigilii Zesłania Ducha Świętego, napełnia nas radością i nadzieją. Duchu Święty, twórco i duszo misji, wzbudź w Kościele rzymskim wśród młodzieży, dorosłych i rodzin wielu misjonarzy i zaszczep w każdym z nich niegasnący ogień Twojej miłości. Duch Święty, „światło serc”, wskazuj nowe drogi dla miasta i misji powszechnej w trzecim tysiącleciu, które właśnie się rozpoczyna. „Pocieszycielu doskonały”, wspieraj tych, którzy są zniechęceni, utwierdzaj w entuzjazmie tych, którzy doświadczyli radości ewangelizacji, umacniaj w każdym wiernym pragnienie i odwadze bycia codziennym misjonarzem Ewangelii w swoim środowisku życia i pracy. „Słodki gospodarzu duszy”, otwórz serce każdego człowieka, rodziny, wspólnoty zakonnej i parafii, aby ubodzy pielgrzymi, którzy wezmą udział w wydarzeniach Jubileuszu, zostali wielkodusznie przyjęci. Będzie to bowiem jeden z najpiękniejszych i najbardziej znaczących owoców misji miejskiej: konkretna realizacja tego rzymskiego miłosierdzia, owocu wiary, który zawsze towarzyszył obchodom Roku Świętego. Najświętsza Maryjo Panno, która od Zesłania Ducha Świętego czuwasz z Kościołem wzywając Ducha Świętego, pozostań z nami w centrum tego naszego jedynego w swoim rodzaju przybytku. Tobie, którą czcimy jako Matkę Bożej Miłości, powierzamy owoce misji w tym mieście, aby za Twoim wstawiennictwem diecezja rzymska dawała światu przekonujące świadectwo o Chrystusie, naszym Zbawicielu».

(*) Por. «L’Osservatore Romano», 24-25 maja 1999 r.