Bezoek aan de parochie van San Luis Gonzaga 11-06-1988

St. Johannes Paulus II

Rome, 6 november 1988

Evangelisatie en catechese bezetten en hebben een standpunt gehad over andere activiteiten in de apostolische werken van de parochie. Er zijn verschillende pogingen tot liturgische animatie ondernomen tijdens feestelijke missen en verschillende initiatieven op parochiedagen. Ze zijn op zoek gegaan naar de ‘afgelegen’ met bezoeken aan gezinnen. De voorbereiding op bevestiging is geïntensiveerd, waarbij wordt geprobeerd de postbevestiging en de voorbereiding op het huwelijk te volgen. De neocatechumenen bieden speciale hulp bij deze ijverige taak, zowel compromitterend als vruchtbaar. Ze zitten al twintig jaar in de parochie van San Luis Gonzaga en zijn tegenwoordig aanwezig met vijf gemeenschappen die ongeveer honderdvijftig volwassenen en ongeveer tachtig kinderen samenbrengen. Uit de parochie Parioli zijn verschillende rondreizende catechisten gekomen die naar verschillende landen in Europa, Azië, Afrika en Amerika zijn gegaan. De neocatechumenalisten hebben de paus ontvangen onder een grote wit-gele tent, opgesteld op de binnenplaats van het parochiecomplex. Na een korte presentatie door de pastoor volgde de presentatie van de verschillende gemeenschappen door Kiko Argüello, initiatiefnemer van de Neocatechumenal Weg.

Na een liefdevolle groet te hebben gegeven aan de aanwezige kinderen, zei de paus:

«Het evangelische radicalisme dat vinden we op verschillende pagina’s van de evangeliën, het wordt vooral uitgedrukt met de woorden: geef leven. Christus was zeker een leraar, een “Rabbi”, heeft hij geleerd: maar hij heeft ons uiteindelijk alles verteld en zijn leven gegeven. Met zijn dood en opstanding. Zijn laatste woord was het meest compleet. Dus: geef je leven. Ik zie dat dit woord vlees wordt in uw neocatechumenale gemeenschappen. Er zijn er zo veel bereid om hun leven op een andere manier te geven … en dat weet hij heel goed Heilige Geest.

Een andere overweging houdt verband met de woord fermenteren. We zijn ons terdege bewust van de evangelische gelijkenis over de gist. Je bent een gist die het deeg laat groeien. Kerk het is een massa, de mensheid is een grotere massa. De kerk is ook een massa.

Maar soms is deze mis inert, niet voldoende gecatechiseerd, niet voldoende gevoed door de sacramenten, zich niet voldoende bewust van wat de doop is. De doop is in ieder van ons de eerste gisting, waardoor we de doop persoonlijk in ons lichaam, in onze ziel en in onze persoon beleven. We zijn ons niet voldoende bewust van wat ons doopsel is. De heilige Paulus heeft ons aanwijzingen nagelaten, volmaakte boodschappen van wat ons doopsel is. We zijn echter altijd beneden wat zijn realiteit is, wat hij wil zeggen. Daarom is een gisting nodig om het bewustzijn van de doop te doen groeien, het is zelf een sacramentele gisting; een apostolische fermentatie is nodig. Op basis van dit besef maak je jezelf zuur in het deeg, in de kerken, in de bisdommen, in de parochies en laat je volledig realiseren wat Christus van de apostelen wilde: je gaat. Er stond niet: neem huizen, rijkdom, gebouwen … nee. Hij zei: ga. Zo reis je ook rond in overeenstemming met het woord van Christus. Zelfs de paus, ondanks zijn huis, het Vaticaan, de Sint-Pietersbasiliek, probeert een beetje rondreizend te zijn.

Ik pretendeer niet het hele argument uit te putten. In deze vier observaties kunt u zelf vinden, u kunt vind je imago, vind ook moed om door te gaan met wat te zijn wat je bent, wat je wilt zijn Maar zie in deze woorden van mij mijn zegen en hopelijk drukt en draagt ​​ze de genade van Dhr. De fermentatie, de rondtrekkende beweging, groeit in de genade van de Heer.

De catechist die het ons onlangs vertelde die een gerucht in zijn hart, in zijn geweten heeft gevoeld, is waar voelde omdat het Kiko was die het bediende, maar alleen als een instrument mens. In werkelijkheid was het de Geest die het deed, de genade van de Heer, de Heilige Geest die begon te blazen. Hij was het, de Heilige Geest die heeft geademd en deze man met rust heeft gelaten. Christus Hij is niet gekomen om ons met rust te laten. Hij is gekomen om ons vrede te brengen, grootste vrede waarnaar de menselijke persoon kan streven: de vrede van God, de verzoening; Hij is niet gekomen om ons een comfortabel, rustig leven te brengen, nee, zeker niet.