Toespraak van de Heilige Vader Franciscus aan de leden van de Neocatechumenale beweging, 18 -III- 2016

Franciscus

Beste broeders en zusters, goedemorgen!

Ik ben blij je te ontmoeten en ik dank je, want velen van jullie zijn vandaag gekomen. Een speciale groet voor degenen die op het punt staan ​​te vertrekken! U hebt de oproep ontvangen om te evangeliseren: ik prijs de Heer hiervoor, voor de gave van de Weg en voor de gave van ieder van u. Ik zou drie woorden willen onderstrepen die het evangelie u zojuist heeft gegeven als opdracht voor zending: eenheid, glorie en de wereld.

Eenheid. Jezus bidt tot de Vader zodat de zijnen “volmaakt één” mogen zijn (Joh. 17:23): Hij wil dat zij “één” onder hen zijn (vs. 22), zoals Hij en de Vader. Het is zijn laatste verzoek voor de Passie, het meest oprechte: dat er gemeenschap is in de Kerk. Communie is essentieel. De vijand van God en de mens, de duivel, kan niets doen tegen het Evangelie, tegen de nederige kracht van het gebed en de sacramenten, maar hij kan de Kerk veel kwaad doen door onze mensheid te verleiden. Het veroorzaakt aanmatiging, oordeel over anderen, sluitingen en verdeeldheid. Hij is zelf “degene die verdeelt” en begint vaak door ons te laten geloven dat we goed zijn, misschien wel beter dan anderen: zo heeft hij de grond klaar om het onkruid te zaaien. Het is de verleiding van alle gemeenschappen en het kan ook worden geïnsinueerd in de mooiste charisma’s van de kerk.

U hebt een groot charisma ontvangen voor de doopvernieuwing van het leven. Men komt de kerk binnen door de doop; in feite treden we de kerk binnen door de doop. Elk charisma is een genade van God om de gemeenschap te vergroten. Maar charisma kan verslechteren als we onze mond houden of opscheppen, als we ons willen onderscheiden van anderen. Daarom is het nodig om het te bewaken. Zorg voor je uitstraling! Hoe? Het meesterpad volgen: nederige en gehoorzame eenheid. Het is altijd nodig om over het charisma te waken en eventuele menselijke excessen te zuiveren door het zoeken naar eenheid met allen en gehoorzaamheid aan de Kerk. Dit is hoe men ademt in de Kerk en met de Kerk; zo blijven ze volgzame kinderen van de “hiërarchische heilige moederkerk”, met een “paraat en bereid geest” voor de missie (vgl. Sint Ignatius van Loyola, Geestelijke oefeningen, 353).

Ik benadruk dit aspect: de kerk is onze moeder. Zoals kinderen de gelijkenis met hun moeder op hun gezicht hebben gedrukt, zo lijken wij allemaal op onze moeder, de kerk. Na de doop leven we niet langer als geïsoleerde individuen, maar worden we mannen en vrouwen van gemeenschap, geroepen om agenten van gemeenschap in de wereld te zijn. Omdat Jezus niet alleen de Kerk voor ons heeft gesticht, maar Hij heeft ons ook als Kerk gesticht. De kerk is voor ons geen instrument: wij zijn de kerk. Van haar zijn we herboren, van haar worden we gevoed met het Brood des levens, van haar ontvangen we woorden des levens, we worden vergeven en naar huis begeleid. Dit is de vruchtbaarheid van de kerk, die een moeder is: geen organisatie die volgers zoekt, of een groep die voorwaarts gaat volgens de logica van haar ideeën, maar een moeder die het leven doorgeeft dat van Jezus is ontvangen.

Deze vruchtbaarheid komt tot uiting door bediening en begeleiding van predikanten. In feite ook de instelling is een charisma, omdat het zijn wortels heeft in dezelfde bron, namelijk de Heilige Geest. Hij is het levende water, maar het water kan aleen leven blijven geven als de plant goed wordt verzorgd en gesnoeid. Les je dorst erin de bron van liefde, de Geest en zorg, met delicatesse en respect, hele kerkelijke organisme, vooral de meest kwetsbare delen, Zodat alles samen moge groeien, harmonieus en vruchtbaar.

Tweede woord: glorie. Voorafgaand aan de Passie kondigt Jezus van tevoren aan dat hij aan het kruis zal worden “verheerlijkt”: zijn heerlijkheid zal daar verschijnen (vgl. Joh. 17: 5). Maar het is een nieuwe glorie: wereldse glorie komt tot uiting wanneer je belangrijk bent, bewonderd wordt, wanneer je goederen en succes hebt. In plaats daarvan wordt de heerlijkheid van God aan het kruis geopenbaard: het is  de liefde, die schijnt en zich daar verspreidt. Het is een paradoxale glorie: zonder kabaal, zonder winstoogmerk en zonder applaus. Maar alleen deze heerlijkheid maakt het Evangelie vruchtbaar. Evenzo is Moederkerk vruchtbaar wanneer ze de barmhartige liefde van God imiteert, die wordt voorgesteld en nooit wordt opgelegd. Het is nederig, het werkt als de regen op aarde, als de lucht die wordt ingeademd, als een klein zaadje dat in stilte vrucht draagt. Wie liefde aankondigt, kan hier niet mee stoppen dit met dezelfde stijl van liefde.

En het derde woord dat we hebben gehoord, is wereld. “God had de wereld zo lief” dat hij Jezus zond (vgl. Joh. 3:16). Hij die liefheeft is niet ver weg, maar gaat hem tegemoet. Je zult veel steden, veel landen gaan ontmoeten. God voelt zich niet aangetrokken tot wereldsgezindheid, integendeel, hij verafschuwt het; maar hij houdt van de wereld die hij heeft geschapen, en hij houdt van zijn kinderen in de wereld zoals ze zijn, waar ze ook wonen, zelfs als ze ‘ver weg’ zijn. Het leven in verre landen, in andere culturen, zal niet gemakkelijk voor je zijn. Maar het is jouw missie. En dit doe je uit liefde, uit liefde voor Moederkerk, voor de eenheid van deze vruchtbare moeder; U doet het zodat de kerk moeder en vruchtbaar mag zijn. Laat de kinderen de tedere blik van de Vader zien en overweeg de realiteit dat u een geschenk zult vinden; Raak vertrouwd met lokale culturen, talen en gewoonten, respecteer ze en erken de zaden van genade die de Geest al heeft gezaaid. Zonder toe te geven aan de verleiding om verworven modellen te transplanteren, zaai de eerste aankondiging: “dat het de mooiste, het grootste,  het aantrekkelijkste en tegelijkertijd het meest noodzakelijke is” (Exh. Ap. Evangelii Gaudium, 35). Het is het goede nieuws dat altijd moet terugkeren, anders loopt het geloof het risico een koude en levenloze leer te worden. Naderhand is evangelisatie als gezin, eenheid en eenvoud beleven, al een aankondiging van het leven, een prachtig getuigenis, waarvoor ik u zeer dank. En ik dank u, in mijn naam, maar ook in de naam van de hele Kerk voor dit gebaar van gaan, naar het onbekende gaan en ook van lijden. Omdat er lijden zal zijn, maar ook de vreugde van de glorie van God, de glorie die aan het kruis is. Ik begeleid je en moedig je aan, en ik vraag je alstublieft niet te vergeten voor mij te bidden. Ik blijf hier, maar met mijn hart ga ik met je mee.