Audiëntie bij bisschoppen van Afrika 31-1-1994

St. Johannes Paulus II

Vaticaanstad – Sala Clementina, 31 januari 1994

"Honderd jaar na de eerste evangelisatie, doordrenkt 
met het bloed van de martelaren en door het getuigenis 
van vele missionarissen, wacht Afrika op nieuwe heiligen 
die het geïncarneerde Evangelie in zich dragen, 
nieuwe evangeliepredikers met wie de verrezen Christus 
zal handelen om zijn woord te bevestigen.
" Johannes Paulus II heeft dit onderstreept tegenover 
de kardinalen en bisschoppen van 30 Afrikaanse landen 
die deelnemen aan een congres dat wordt gepromoot door 
de Neocatechumenal Way. Tijdens de bijeenkomst, 
die plaatsvond op de ochtend van maandag 31 januari, 
in de Sala Clementina, hield de Heilige Vader het 
volgende adres:

«Eerbiedwaardige broeders in het episcopaat! Beste broeders en zusters!

1. Ik heet u met vreugde welkom, beste kardinalen 
en bisschoppen van 30 Afrikaanse landen, samen met 
de initiatiefnemers van de Neocatechumenale Weg en 
vele rondreizende catechisten die werken voor het 
Koninkrijk van God op het Afrikaanse continent. Vrede 
zij met jullie allemaal. Op de drempel van het derde 
christelijke millennium bent u in Rome bijeengekomen om 
de Heer om een ​​nieuwe missionaire impuls te vragen met 
het oog op de Vergadering van de Synode van Bisschoppen 
van Afrika, die in april aanstaande zal plaatsvinden. 
Ook op uw continent, jong en dynamisch, ziet de Kerk 
reikhalzend uit naar een breder en dieper welkom van de 
theologisch-pastorale rijkdommen die door Vaticanum II 
zijn herontdekt. De mensheid van vandaag heeft een getuigenis 
nodig dat het hart raakt. Alleen op deze manier zal de nieuwe 
man geboren worden. Alleen op deze manier zullen noch de Jood 
noch de Griek, noch de slaaf noch de vrije, noch man noch 
vrouw, noch blanke noch zwarte bestaan ​​
(vgl. Col 3, 10s; Ga 3:28). De nieuwe mens overwint 
natuurlijke religiositeit, zijn vrees voor het goddelijke en 
de voortdurende verleiding om God te aanbidden met als enig 
doel een gemakkelijk en veilig leven te verkrijgen. De 
"van nature" religieuze man kent de diepe dimensie van het 
christendom nog niet.

Het Afrikaanse continent beleeft in dit opzicht een moment van historische betekenis. 
En dit vertegenwoordigt voor u een "gunstige tijd", lang wachten en voorbereid, 
waarin de kerkelijke gemeenschappen worden geroepen om hun "samen wandelen" volledig te manifesteren.
De naderende hereniging vormt zeker een evenement
voorzienigheid, die wordt ingevoegd in het veelbelovende pastorale seizoen van de
Nieuwe evangelisatie.
Ook Afrika heeft een catechumenale route nodig die verder gaat dan de
natuurlijke religiositeit en leiden tot waar geloof. In de kerk van de
eerste eeuwen gebeurde dit met de volkeren van het Middellandse-Zeebekken,
ook vurig van een natuurlijke religiositeit en tegelijkertijd
bereid om de evangelische boodschap te aanvaarden. Het Evangelie zaait in de
hart van de mens de charitas, liefde zoals Christus ons heeft liefgehad, de
goddelijke liefde, totale liefde, liefde voor de vijand zoals Jezus deed, die gaf
zijn leven voor ons toen we vijanden van God waren (vgl. Rom. 5, 10). 
Liefde, die verschillende mensen tot één ding maakt, zodat de wereld mag geloven dat 
Jezus Christus degene is die door de Vader is gezonden (vgl. Joh 17).
Honderd jaar na de eerste evangelisatie, bevrucht door bloed
van de martelaren en voor het getuigenis van zoveel missionarissen wacht Afrika
nieuwe heiligen die het geïncarneerde Evangelie in zich dragen, nieuw
evangeliepredikers met wie de verrezen Christus handelt om de zijne te bevestigen
woord (vgl. Me 16, 20).

2. Eerbiedwaardige broeders in het episcopaat! Als bisschoppen bent u vooral “apostelen”, gezonden om het goede nieuws aan te kondigen! U bent de eerste die verantwoordelijk is voor de verkondiging van Christus in de kerk. Deze verantwoordelijkheid omvat in wezen twee fundamentele aandacht: de eerste, dat Christus wordt aangekondigd; de tweede, dat de advertentie, om zo te zeggen, “vorm krijgt” in het concrete leven van de mensen. We raken hier een centraal knooppunt van de pastorale zorg aan: dat van de zogenaamde inculturatie van het geloof.

De evangelisatie wordt in feite vernieuwd waar Christus wordt aangekondigd met de kracht van de Geest en tegelijkertijd tijd met oprechte liefde voor de mens en zijn geschiedenis. Nou ja, tussen voorzienige instrumenten van deze inculturatie zijn ook de Neocatechumenal Way. Ik zie dat met vreugde in veel van jullie bisdom, in diverse culturen, zoals in Zambia, in Zaïre, in Costa de Ivoor en in andere landen brengt het zijn vruchten voort. Klein gemeenschappen waarin het gezin wordt ondersteund en geholpen bij zijn missie van het verkondigen van Christus door het kruis van verlossing binnen te dragen Hij.

3. De voorganger, gestuurd om de geschenken die zijn gegeven voor de groei van de gemeenschap te onderscheiden en te waarderen, zal in het bijzonder de relatie tussen het kerygma en de lokale cultuur en de relatie tussen de parochiegemeenschappen tijdig bewaken. Het is bovenal de plicht van de bisschop om de basisopties op de neocatechumenale weg te begeleiden, die, geboren en ontwikkeld in Europese en Latijns-Amerikaanse omgevingen, de begeleiding nodig heeft van verlichte Afrikaanse predikanten of missionaire experts om aangepast te worden aan het specifieke en missionaire eisen van verschillende naties.

Wat betreft de intra-kerkelijke betrekkingen tussen 
de neocatechumenale gemeenschappen en de parochie, 
de Voorzienigheid reikt u de hand, beste broeders, 
juist door de synodale ervaring. "Synode" betekent in 
feite "samen pad gemaakt". Het christendom is volgens 
de oorspronkelijke denominatie zelf de "weg". 
De neocatechumenale reisroute, die deze mooie naam "Weg" 
heeft gekozen, stelt zichzelf in dienst van de herontdekking 
van de "weg" van het evangelie, vooral voor degenen die ver 
weg zijn. Daarom kan het worden gewaardeerd voor de bouw van 
een parochie die in staat is volwassenen te vormen die stevig 
zijn geënt op Christus, in zijn woord en in zijn mysteriën. 
Ik denk aan de aansporingen van de apostel Paulus aan de 
Tessalonicenzen: "doof de Geest niet" (1Ts 5, 19) en aan de 
Korinthiërs: "Laat alles tot opbouw worden gedaan" 
(1 Kor 14, 26). Het is noodzakelijk om “samen te wandelen”, 
de gemeenschappen en kerkelijke groepen in harmonie te brengen 
om de hele parochiegemeenschap te laten groeien onder leiding 
van de pastoor en zijn medewerkers.

De neocatechumenale weg, goed ingebracht in het pastorale plan van de gemeenschap, in harmonie met de andere charisma’s die daarin handelen, zullen effectief bijdragen aan het imponeren van de parochies de typische stijl van de Nieuwe Evangelisatie: stijl gemaakt van essentialiteit en radicaliteit van onderdompeling in het mysterie van Christus dood en verrezen en van moedige openheid voor de behoeften van de mens hedendaags.

4. Van een dergelijke hernieuwde missionaire actie de familie is ongetwijfeld een primair onderwerp in de dubbele zin van ontvanger en tegelijkertijd voertuig van het goede nieuws. Zo geweldig de werkelijkheid, die zich onmiddellijk manifesteerde in de primitieve gemeenschap, heeft terug naar volledig bewijs na het Tweede Vaticaans Concilie, en vertegenwoordigt een echte ondersteunende structuur van de kerk aller tijden. Is het niet de familie de natuurlijke bakermat van de heiligen? Ontkiemen de roepingen niet meer gemakkelijk in een familiekern die trouw is aan het evangelie?

Binnen de Neocatechumenale Weg hebben talrijke 
families, gedreven door de kracht van het woord 
van God en door deelname aan de heilige mysteries, 
royaal de eisen van de missie omarmd en u 
kostbare hulp geboden aan u pastoors, die niet 
alleen priesters en catechisten zoeken, maar 
ook echtgenoten en gezinnen die in staat zijn 
om een ​​stem en een hart te geven aan de boodschap 
van verlossing. Geliefden, moge Maria, de Maagd van 
de Weg, u helpen en begeleiden bij uw zendingswerk. 
Moge zij, die een reis ondernam om haar bejaarde 
familielid Elisabeth de volheid van naastenliefde en 
vreugde te bieden waarmee ze vervuld was (vgl.Lc 1, 39-45), 
moge uw dienst genereus zijn en rijk aan vruchten voor de opbouw 
van de kerkelijke gemeenschappen van Afrika.

Wandel in trouw aan Christus en aan uw broeders. Samen lopen! Ik zegen jullie allemaal van harte.

Na de toespraak tot de deelnemers aan de bijeenkomst van de bisschoppen van Afrika voegde de paus toe:

«Ik wil graag iedereen die aanwezig is aanbieden zegen: aan de pastoors, aan zoveel bisschoppen en priesters, en aan de vertegenwoordigers van de leken, vooral gezinnen. Ik zie er veel Europeanen, maar vooral zwart is zichtbaar! Deze keer onderweg Neocatechumenaal de kleur zwart is een teken van hoop. Ik dank u voor de bezoek en ik wil iedereen een zegen aanbieden. Voordat we de Angelus in het Latijn. Je leert deze taal nog een beetje.

– Recitatie van het Angelus.

Nu gaan de liedjes verder! De nummers zijn een onmisbaar element in je Path, zeker als Kiko aanwezig is.

– Lied: ‘Dank Jahweh’ ».