Bezoek aan de parochie van de Onbevlekte Ontvangenis (Tor Sapienza) 7-3-1982

St. Johannes Paulus II

Rome, 7 maart 1982

Presentatie van de gemeenschappen door pastoor Don Ricardo:

«Heilige Vader: hier zie je een wonder dat de Heer in onze parochie heeft gedaan. Gisteren, toen we met u zaten te eten, Heiligheid, heb ik hierover met u gesproken, u kent het verhaal: 10 jaar geleden werd deze parochie echt verwoest. De Heer heeft hier een weg gevonden. Er zijn nu zes gemeenschappen op dit pad en dit zijn de broers. Ze zitten echt in mijn hart omdat ze me eerst hebben bekeerd (ze hebben me bekeerd, toch Giuseppe? – Het was moeilijk! Hard, heel moeilijk! En zelfs nu). En zo werd het eerste jaar, in ’72, de eerste gemeenschap geboren (de eerste gemeenschap sta op) en vervolgens elk jaar een gemeenschap. Deze, Heilige Vader, gaan sinds vorig jaar van huis tot huis om Jezus Christus aan te kondigen en vrede te brengen. Ze kloppen op de deur, ze stellen zich voor in de naam van de parochiepriester en ze kondigen eeuwig leven aan, omdat mensen niet in eeuwig leven geloven; en ze kondigen de vergeving van zonden aan, omdat mensen helaas niet geloven dat God zonden vergeeft, maar eerder dat God onrechtvaardig is, dat hij straft. Welnu, dit zijn de broeders van de communiteit en onder hen zijn er vele catechisten van het Vormsel en de Eerste Communie, en zij doen ook de voorbereiding van de echtparen die hun kinderen gaan dopen en naar hun huizen gaan.

Onmiddellijk daarna werd de tweede gemeenschap op tweejarige leeftijd geboren. Ze zijn op het moment van de reis dat ze binnenkort zullen beginnen met het bidden van het goddelijk ambt, ze zullen ook elke ochtend beginnen met het bidden van de lofzangen; ze zijn op dat punt onderweg. Onder hen zijn vele catechisten van het vormsel, en enkele van de eerste communie. Ze hebben veel kinderen en we hopen dat er onder hen een priester zal verschijnen die de zending van Jezus Christus zal voortzetten, zoals u doet als priester, teken van Christus, hoofd van de kerk. Toen werd een paar jaar later de derde gemeenschap geboren. Ze bevinden zich nu in een moment van de reis en maken een onderzoek waarin de Heer hen de genade zal schenken om een ​​concreet teken te geven dat ze zich volledig aan God overgeven, en niet alleen aan het geld en de goederen van deze wereld. Er zijn hier ook sommigen die catechese geven in de parochie, in sacramentele catechese. De vierde gemeenschap is vorig jaar ontstaan ​​uit de vereniging van twee gemeenschappen, omdat ze te weinig waren, en nu zijn de twee verenigd. Hier zijn ook enkele die catechismus geven. En dit jaar hebben we de gave gehad om catechismus te geven en 90 mensen kwamen elke avond, dat wil zeggen twee keer per week gedurende twee maanden.

Toen leefden ze naast elkaar en werden twee gemeenschappen geboren omdat er veel, 80 mensen waren. We moesten ze dus in twee gemeenschappen verdelen: de 5e “alpha” en de 5e “omega”. Onder hen, Heilige Vader, was meer dan de helft volledig vervreemd van de Kerk. Velen waren ook in de politiek terechtgekomen, sommige marxisten. Welnu, de Heer heeft hun via deze weg de genade geschonken om de Kerk te herontdekken, om te zien hoe alleen Jezus Christus werkelijk het goede aan ons kan verkondigen. De wereld kondigt ons allerlei soorten goederen aan, allerlei voordelen; maar alleen Jezus Christus kan ons eeuwig leven geven. Ik zou nu in het kort onze catechist willen zijn, die 10 jaar geleden de eerste aankondiging bracht en nu getrouwd is en rondreist in Engeland en de Verenigde Staten, die zijn ervaring zou geven, en vervolgens de persoon die de leiding heeft over alle gemeenschappen zouden het geven., dat is Caesar, die drie kinderen heeft ».

Giuseppe Genarini, rondreizende catechist, stond toen op: Heilige Vader: ik wilde slechts twee woorden zeggen. Ik ben blij met dit bezoek. Ik kwam hier 9 jaar geleden om de catechese van de eerste gemeenschap te geven. Maar de wegen van de Heer zijn werkelijk ongelooflijk omdat ik denk, Vader, dat ik, voordat ik dit pad 15 jaar geleden bewandelde, een marxist was, ik afstand had genomen van de kerk. Hij bestudeerde Hegel, Marx over wie hij een proefschrift had geschreven, en hij zou naar deze plek komen, hier naar Tor Sapienza – er is een fabriek hier vlakbij, de Voxson, waar veel arbeiders zijn – hij zou komen om geweld te prediken , zou hij komen om mensen uit te nodigen om in opstand te komen tegen onrecht en te vechten. En ik heb de barmhartigheid van de Heer gezien die mij heeft verlost van deze grote dwaling waarin ik was; wie weet waar het zou zijn geëindigd. Het heeft me ertoe gebracht een weg te vinden in mijn parochie (die van San Luis Gonzaga), het heeft me ertoe aangezet een reis te beginnen met enkele broeders en het heeft me ertoe gebracht terug te keren naar de kerk, het heeft me de kerk doen herontdekken. Ik begreep niet wat de bisschoppen waren, de paus, het waren realiteiten die voor mij ver weg waren: ik voelde zelfs vijandigheid omdat ik alle ideeën van de wereld had. Door deze weg heeft de Heer mij de Kerk teruggegeven, hij heeft mij ertoe gebracht mijn parochiepriester lief te hebben, een gevoel van dankbaarheid jegens hem te hebben voor het toelaten van deze weg in mijn parochie, die mij heeft gered van dit vreselijke verlies waarin ik gevonden. Het heeft me ertoe gebracht de kerk, de bisschoppen, de paus lief te hebben; te voelen dat de hele kerk mijn moeder is die mij tot leven leidt. En het heeft me Jezus Christus laten ontmoeten. Het heeft mij, Heilige Vader, ook de liturgie doen ontdekken. Het heeft me laten ontdekken hoe echt de kerk is als een moeder die me voedt met een brood dat het lichaam en bloed van Jezus Christus is.

Vervolgens staat César, hoofd van de eerste neocatechumenale gemeenschap van de parochie, op om te spreken: «Heilige Vader, mijn naam is Cesar, ik ben getrouwd en heb 3 kinderen. ik heb veel vrees … ik ook, vader, als ik ongeveer 10 jaar geleden niet had gevonden deze weg, ik weet niet wat ik nu zou doen. Ik kom ook uit Het marxisme pleitte uiterst links in de bewegingen van de lesgeven, deed hij sociologie omdat hij dacht dat hij in deze generatie gerechtigheid ontbreekt. Toen ik dit pad betrad, heb ik de ware ontdekt gerechtigheid, dat is de vergeving van zonden. Ik heb hierin ontdekt Kerk, die ik altijd had geoordeeld, leven, en ik zie dat de Heer is samen met deze broers het leven ontdekken, niet als een ding voor mij, maar dat dit leven aan deze generatie wordt aangekondigd Hij lijdt, vader. Als we met mijn broers door de huizen gaan, zien we dat deze mensheid heeft geen hoop en de enige hoop kan vandaan komen verkondiging van het Evangelie, u kunt komen als u een levenskiem ziet. ONS we zien hoe de Heer ons in deze parochie zegent, hoe het met hen gaat velen komen ver weg, mensen vernietigd door drugs, mensen die niet meer Ik had geen hoop, huwelijken vernietigd.

Toespraak van de Heilige Vader:

Misschien moet ik eerst een zeggen woord over uw pastoor. Ja, ik geloof dat de priester, zoals alles priester, moet altijd een van ons zijn; en hij is. Niet alleen hem, denk ik … maar ik zie hem meer dan de anderen. Ook hier in milieu. Een van ons. Dan nog iets: men gelooft dat het zeggen tegen a verliefde pastoor is een tegenstrijdigheid. Maar ik zeg: moet verlieft zijn; en ik zie dat hij verliefd is, verliefd op alles groepen maar misschien met een bepaald “meer” van uw groep. Dit zou kunnen creëren ook een bepaald particularisme, maar nee! Ik kijk ernaar omdat het is vrij transparant. Het lijkt mij dat hij (de priester), Door uw gemeenschap is hij verliefd op zijn hele parochie. De parochie is groter dan uw gemeenschap, maar Jezus heeft ons geplaatst Zo. Hij heeft met ons gesproken over gist, deeg en gist. Gist is altijd een onderdeel, een klein ding, en het deeg is het deeg, maar de gist is vereist.

Ik geloof dat uw priester en de zijne medewerkers hebben dat in uw gemeenschap een beetje gevonden gist. Ik heb het ook bij de andere groepen gezien, maar misschien in de de jouwe op een speciale manier. “Hij heeft de weg gevonden”, zeggen ze in je tong. Je hebt een taal, ik ken je al een beetje, ik heb het gevonden in verschillende parochies van Rome; misschien ook buiten de parochie, maar vooral in parochies. Het lijkt mij dat uw de gemeenschap hier, in deze parochie, is zeer goed georganiseerd, ze groeit samen met de parochie. En zien, misschien dankzij de pastoor en samen met de pastoor, de moeilijkheden van deze parochie, zoals hij ons heeft verteld, wat er was, of liever, wat er niet was 10 of 5 jaar geleden; dat alles zien, neem deze apostolische verplichtingen gezamenlijk op.

Maar wat is belangrijker, vooral belangrijk, voor uw gemeenschappen in het algemeen en voor uw gemeenschap hier, kan het worden teruggebracht tot twee woorden. Een woord is fundamenteel en, als je naar een van de catechumenale groepen luistert, dit woord wordt altijd herhaald, ontdekking. Het is altijd iets geweldigs ontdekken: wanneer iets in de wetenschap wordt ontdekt, wanneer het is ontdekte een nieuw continent, zoals Christopher Columbus. Maar het is zeker, het is waar, dat al deze ontdekkingen van orde fysiek, van de orde der dingen, zijn niet vergelijkbaar met ontdekkingen van de spirituele orde. Voor jou “de ontdekking” het is het samenstellende woord, wat jou vormt; vormt elk een van jullie en dan als gemeenschap. De ontdekking van de werkelijkheid wat is de doop in ieder van u, want het is echt een schitterende werkelijkheid; een verbazingwekkende realiteit, zelfs als deze in de theologische zin. Als je de woorden van Saint Paul volgt, zijn brieven, in een verbazingwekkende realiteit, zelfs als het in theologische zin wordt opgevat. Ja de woorden van de heilige Paulus worden gevolgd, zijn brieven, het is een realiteit Super goed; als het dan in existentiële volgorde wordt genomen, als een manier van zijn, het is nog wonderbaarlijker, nog wonderbaarder. Dan de ontdekking van De doop zelf, niet de doop in het algemeen Sacrament van de Kerk, maar mijn doopsel, mijn realiteit, de gave die mijn hemelse Vader in Jezus Christus voor mijn persoon, bron van nieuw leven, van goddelijk leven in mij, en dan nog zoveel andere dingen. We zouden uitgebreid moeten praten, neem woord voor woord de teksten van Sint-Paulus en pas ze toe op de werkelijkheid existentieel.

Dus de ontdekking, dit ontdekking is des te dieper als het komt als een bevestiging van de het tegendeel, dat wil zeggen, van ontkenning. Je kunt het ontkennen zeggen de voorgaande claim maakt de daaruit voortvloeiende claim, de latere claim, meer sterker, dieper. Het kan worden gezegd dat we hier vinden -We spreken met ex-marxisten dus een beetje dialectiek, een beetje Hegelianisme, precies dat – het ja en het nee, het nee en het ja. Maar hier weet ik het het overstijgt, het gaat van nee naar ja, en dit “ja” wordt veel meer dynamisch, veel dynamischer.

We hebben een prachtig voorbeeld, een voorbeeld, laten we zeggen, van de eerste orde: het is Pablo die Christus heeft ontdekt, die, kunnen we zeggen, de zijne heeft ontdekt Doop. “Hij heeft Christus ontdekt” betekent dat hij de zijne heeft ontdekt Doop. Hij heeft het ontdekt nadat hij een vervolger was, een antichrist kunnen we zeggen. Zo niet een antichrist, een antichristen sindsdien Jezus zegt tegen Paulus: „Waarom vervolg je mij? niet aan mijn broers, aan mijn trouw maar aan mij ”. Dus het eerste, ontdekking, is een geschenk van God, het is een Grace, het kan niet anders worden uitgelegd. En dan je geloof ontdekken, zijn christendom, zijn “christen zijn” op dit beginpunt, begin alle andere elementen te zien: een nieuw leven, een nieuw visie op het leven, alle elementen van het leven worden gepresenteerd divers. Het is een nieuwe wereld, omdat het zo is. We hebben vandaag Beschouwd in de Liturgie van Transfiguratie: A New World Well, nee Ik wilde zijn … Ik moet nogal beknopt zijn, dus deze “ontdekking” is genoeg.

Maar er is nog een ander woord dat altijd, meer en meer, wordt herhaald in contacten met neocatechumenale groepen: het is het woord “itinerant“, “iter” betekent, het is algemeen bekend, “een pad“. Maar hier is een apostolisch pad. itinerante betekent degenen die ze gaan op pad, ze beginnen een pad om hun ontdekking te doen..

We bevinden ons dus weer in de voetsporen van de apostelen, christenen, alle christenen van alle generaties. Christendom, het evangelie is geen abstract systeem dat zo abstract, als deductief, nee. Het is een existentieel systeem. Men moet een overtuigd christen zijn, een christen die de waarde heeft ontdekt van zijn christen-zijn, van zijn geloof, van zijn goddelijke afstamming, van zijn gelijkenis met Christus; hij heeft eindelijk de werkelijkheid van Christus in zichzelf ontdekt, hij heeft zijn eigen doopsel ontdekt. Zo iemand is dus in staat om te zenden, niet alleen bekwaam maar ook geduwd, en geduwd, hij kan niet zwijgen maar moet lopen. Het is een beweging, kunnen we zeggen, natuurlijk: een boegschroef die binnen is en de beweging die op die boegschroef volgt. Genoeg, niets meer, het zou te lang duren. Ik zou willen dat je zo doorgaat in deze parochie, goed georganiseerd, goed georganiseerd in het leven van de parochie, blijvend aanwezig omdat het mij lijkt dat dit woord, als het gaat om jouw situatie hier in de parochie, het belangrijkste is; blijven gist. De mis is groot, twintigduizend parochianen, denk ik, bijna allemaal gedoopt, en dan zoveel dopen, zo veel dopen om te ontdekken. Blijf gist, ga verder als gist.

Genoeg, zegen en thuis. Zing nog steeds Nog een liedje; voor jou zingen betekent bidden. We kunnen zingen eens samen het Onze Vader, want het is iets wat de paus ook doet bekend”.