Bezoek aan de parochie van Santa María Goretti 31-1-1988

St. Johannes Paulus II

Rome, 31 januari 1988

DE VALENTIE VAN HET GELOOF DAT IS GEBOREN MET DE DOOP KAN DE ONDERSCHEIDING VAN EUROPA KUNNEN ZIJN

We reproduceren hier de toespraak die de Heilige Vader heeft 
uitgesproken:

«Ik dank u voor deze ontmoeting en voor alle getuigenissen die u heeft gegeven. Als ik naar je luister en je ontmoet, denk ik altijd aan het catechumenaat in het algemeen, niet alleen aan historische categorieën. Het catechumenaat behoort zeker tot de geschiedenis van de primitieve en missionaire kerk, maar door uw reis en uw ervaringen blijkt wat voor een schat het catechumenaat voor de kerk is geweest als voorbereiding op het doopsel. Als we de doop bestuderen, als we dit belangrijkste sacrament van ons geloof bedienen, als we de woorden van de heilige Paulus aan de Romeinen voorlezen, zien we duidelijker dat de praktijk tegenwoordig onvoldoende en oppervlakkig is geworden. Als het gaat om de sacramentele aard van de doop, als het om de doopbeloften gaat, die in wezen een programma zijn van al het nieuwe leven, leven in Christus, alles wat vandaag in de liturgie van de Kerk wordt beoefend en gerealiseerd. Maar tegelijkertijd kan worden gezien dat deze praktijk zonder het vorige catechumenaat onvoldoende is, ontoereikend voor dat grote mysterie van het geloof en de liefde van God, dat het sacrament van de doop is: de onderdompeling in de dood van Christus en in zijn opstanding, wat onderdompeling is in het leven van God, onderdompeling in de Heilige Drie-eenheid.

Uiteraard is er een uitleg van de omstandigheden waaronder de catechumenaat van de vroege Kerk en missionaris verdween na verloop van tijd. Van een tijd dat de De doop was meer aanwezig in gezinnen en door ouders gedreven door geloof – ze wilden hun kinderen dopen. Deze kinderen zeker niet voorbereid kunnen worden op de doop met de methodologie van het catechumenaat, ze waren erg klein. Deze methodologie is gehandhaafd in de landen van missie en soms wekt het de indruk dat het geloof van deze neofieten, van hen nieuwe christenen uit Afrika en andere landen van de wereld die moeten passeren door een catechumenaatervaring bijna analoog aan die van het catechumenaat primitief, dat meer dan twee jaar duurt, is volwassener en zijzelf lijken meer volwassen christenen dan wij die tot naties behoren en landen waarin we trots zijn op een oud christendom en in dat het catechumenaat, in zijn primitieve en missionaire zin, heeft missend. Het catechumenaat is zeker niet helemaal verdwenen, maar het is vervangen door een catechese uitgevoerd door de Kerk, met informatie, onderwijs en christelijk onderwijs in de families. Dit alles is een equivalent van het catechumenaat in de primitieve en missionaire betekenis van het woord. Maar het is iets dat wordt gedaan na het avondmaal. U behoort tot de categorie van Christenen omdat u de doop hebt ontvangen zoals het vandaag wordt gedaan: in het gezin, in de parochie, in de hedendaagse Kerk.

Door middel van uw Neocatechumenale Weg 
(en ik moet zeggen dat het woord "pad" zeer 
toepasselijk is), kunt u herbouwen wat eens 
het ware catechumenaat was, sterker nog, u kunt 
er dieper op ingaan. Omdat dit de manier is waarop 
je alle vruchten van de doop kunt ontvangen zoals 
ze werden geleefd in primitieve gemeenschappen, 
door de eerste christenen, door de eerste christelijke 
generaties die klaar waren voor alles, inclusief het 
martelaarschap voor Christus en een zeer samenhangend 
leven leidden. Ze waren ook zondaars, omdat de mens - 
zelfs na de doop - een potentiële zondaar blijft; 
In deze doop was er echter een ontzagwekkende kracht, 
in het leven van de eerste christenen, was er een kracht 
die in een tijd die hen tegenstond, zoals die van vervolgingen, 
die van heidendom, die van een heidense cultuur en, ik zou zeggen, 
heel alledaags (we weten heel goed hoe het leven in Rome was in de 
vroege jaren van de christelijke jaartelling), er was een kracht 
die een kerstening kon stimuleren die zich verspreidde, niet alleen 
onder individuen en gezinnen, maar ook hele naties bereikt. Inderdaad, 
hoe meer de hoeveelheid kerstening toenam, hoe meer de kwaliteit ervan 
afnam.

Zeker wij vandaag, in de landen van het oude christendom, vooral in de landen van Europa, waarschuwen we de uitputting van ons innerlijke christendom, van wat het zou moeten zijn de vrucht van ons doopsel. De doop is het sacrament dat bevat het hele project van het christelijk leven, het is niet het enige sacrament, maar is het sacrament van inwijding en fundering en, we weten heel goed, dat a bouwen groeit volgens zijn fundamenten.

Er wordt veel gepraat en er wordt ook vaak gelezen dat de doop, onze doop een leven lang moet duren, dat wil zeggen dat het levenslang vrucht moet dragen … Vaak zien we in onze omgeving, in onze landen, in onze traditioneel christelijke samenleving, integendeel, we zien het zelfs in Rome. We leven in een periode van ontkerstening; Het lijkt alsof de gelovigen, de gedoopten, niet volwassen genoeg zijn om zich te verzetten tegen secularisatie, ideologieën die niet alleen in strijd zijn met de kerk of de katholieke religie, maar met dezelfde religie in het algemeen, ze zijn atheïsten, en nog meer, antiateas . Met je Neocatechumenal Way probeer je in de verschillende omgevingen opnieuw te doen wat vernietigd is. Je probeert het opnieuw te maken in de gemeenschap, bij de mensen, op een meer authentieke manier, die dichter bij de primitieve ervaring staat. Dit is hoe ik het ontstaan ​​van het neocatechumenaat zie, van uw pad: een – ik weet niet of Kiko of anderen – vroeg zich af: waar kwam de kracht van de primitieve kerk vandaan? En waar komt de zwakte van de veel grotere kerk van vandaag vandaan? Ik denk dat hij het antwoord op deze Weg in de catechumenaat heeft gevonden. Dit is wat ik voor een paar ogenblikken bij je voel.

Ik wens dat je doorgaat op dit pad, dat je blijft voldoen aan alle eisen die ervan komen, want het is geen kort pad; als je aan het missionaire catechumenaat denkt, lijkt het soms hard; vier jaar! U stelt meer eisen: die van u gaat zeven jaar of langer mee! Ik wens je dus dat je altijd veeleisend blijft op je pad en vooral dat je al deze vruchten blijft voortbrengen, want in jou, in je gemeenschappen, is echt te zien hoe alle vruchten van de Heilige Geest voortkomen uit De doop, alle charisma’s van de Heilige Geest, Heilige Geest, alle roepingen, alle authenticiteit van het christelijk leven in het huwelijk, in het priesterschap, de verschillende beroepen, tenslotte in de wereld. Er is moed voor nodig om uw ervaring naar de meest ontchristelijke omgevingen ter wereld te brengen, om uw getuigenis tot hen te brengen. Dit is voorzienigheid omdat dergelijke omgevingen op geen enkele andere manier kunnen worden aangepakt. Deze menselijke gemeenschappen, zo vernietigd, zo ontbonden, zo ver weg, niet alleen in geloof, maar ook op menselijk niveau, kunnen op geen enkele andere manier worden aangepakt. U kunt dit niet doen als het niet is met een grote geloofservaring, met een diepe overtuiging, met een leven dat doordrongen is van de Heilige Geest.

Ik wens je deze vruchten in deze parochie wat mij lijkt te zijn gebaseerd op de neocatechumenale ervaring. Is een manier, denk ik, om de parochie op basis van ervaring weer op te bouwen Neocatechumenaal. Deze methode kan natuurlijk niet iedereen worden opgelegd; maar als er zoveel kandidaten zijn, waarom niet? Het is een heel authentieke manier, zeer consistent met de aard van de parochie, want net zo ieder van ons groeit uit de doop, dus de christelijke gemeenschap het groeit uit de doop, de kerk groeit uit de doop; groeit in de eucharistie, ja, maar het groeit uit de doop; er is geen eucharistie zonder Doop. De parochie is dus een basisgemeenschap in de kerk en het kan authentiek groeien in de neocatechumenale ervaring; zou zijn als de vernieuwing van de primitieve gemeenschap die groeide uit de Catechumenale ervaring.

De Heer zegene u, lieve vrienden, zegen uw gezin, uw kandidaten voor het priesterschap, ook de seminaristen van de “Redemptoris Mater”, uw jonge mensen en uw kinderen, die talrijk zijn, dankzij God. Ze zijn een grote hoop, omdat de gedechristianiseerde wereld, geseculariseerd, agnostisch, die niet in God gelooft, het vertrouwen in zichzelf verliest, verlies het vertrouwen in de mens. Hoe verklaar je de anti-natalistische mentaliteit? van de gemeenschappen van naties, groepen en omgevingen politici? Dit alles wordt verklaard door het gebrek aan vertrouwen in de mens. Dit gebrek aan geloof in de mens komt voort uit een gebrek aan geloof in God; de man het heeft zijn dimensie, zijn principe; dit principe is in God zelf omdat hij is geschapen naar zijn beeld en gelijkenis en dit verklaart ons wie is de mens, hoe kan hij leven en hoe kan hij sterven. Het duurt moed om in deze wereld te leven en ik zie in deze ontmoeting hiermee gezinnen en daarmee een teken van christelijke moed ».