Bezoek aan de parochie van St. Francesca Cabrini 4-12-1983

St. Johannes Paulus II

Rome, 4 december 1983 *

Zevenhonderd, tussen volwassenen en kinderen, zittend op de vloer in de kerk. Verdeeld in groepen van vijftig, met de kinderen in het centrum, zingt elke gemeenschap met zijn priester begeleid door muziekinstrumenten. Ze wachten op de ontmoeting met de Plaatsvervanger van Christus. “Vernieuwing van de doopbeloften met de Heilige Vader” luidde een groot spandoek dat in de kerk was opgeheven, kort voor de ontmoeting van de neocatechumenale gemeenschappen met de Heilige Vader, om de betekenis en betekenis van deze ontmoeting samen te vatten: dan, in opzet, de fasen of the Way: Kerygma (aankondiging), precatechumenaat, doorgang naar het catechumenaat, catechumenaat, etc. Wachten op de Heilige Vader vele liederen, veel vreugde: de oorzaak? … “Onze ervaring is een zaadje geworpen in een dor land dat water nodig had”, legt een van hen uit. Het is een getuigenis – het neocatechumaal – gebaseerd op de ervaring van degene die het aankondigt. Desondanks zijn we hier geen groep, we proberen de parochie onderweg te vertegenwoordigen ”. De paus komt binnen, verwelkomd met een ovatie. Hij loopt door de eerste rijen en streelt enkele kinderen die de ouders hem voorstellen. Neem dan het woord:

«Ik zie u, uw gezinnen en uw kinderen met plezier. We zijn allemaal kinderen van God, zo worden we door de doop, het avondmaal. Tegenwoordig ontbreekt het institutionele catechumenaat vóór de grote en, zou ik zeggen, enorm; Het lijkt er niet op, want het is een heel zacht Sacrament dat wordt uitgevoerd met water, met olie, met het Heilige Chrisma (vanmorgen heb ik een meisje gedoopt). En later, dit sacrament zo zacht en dat we gewend zijn te overleggen met pasgeborenen, heeft dit sacrament een enorme diepte, verbazingwekkend, omdat het ons onderdompelt in de verlossende dood van Christus, ons onderdompelt in deze dood om ons met Christus te doen opstaan ​​en zo deelnemen aan zijn werk. Het is de enige manier om kinderen van God te worden, de enige sacramentele manier om kinderen te worden, om deel te nemen aan het leven dat Christus ons heeft gebracht en dat te manifesteren in zijn opstanding. Wat ik je vertel, raakt de diepten van je beweging, die neocatechumenaal wordt genoemd. Het catechumenaat was een heel oud instituut in de kerk. Hoeveel catechumenen zijn er door dit oude Rome van de Caesars gegaan, door dit Romeinse, heidense Rome! En hoevelen hebben zich met de Catechumenaat voor de doop voorbereid naarmate ze ouder zijn! Maar vandaag is de doop, hetzelfde sacrament een sacrament geworden van de kleintjes, van pasgeboren kinderen en is dit catechumenale pad uitgesteld tot de doop: het catechumenaat wordt zo een levenslange ervaring, ja, we zijn ons hele leven catechumenen!

Het institutionele catechumenaat ontbreekt, dat van de eerste christelijke jaartelling, maar zo is het catechumenaat een missie van ons christelijk leven, van ons geloofsleven geworden. Hier is uw beweging en vanaf hier begroet ik haar inspirator (ik ken hem goed!). Uw beweging is gericht op dit proces om kinderen van God te worden, christenen te worden en dit is heel belangrijk! Velen denken: “maar wij zijn al christenen” zeggen ze “wij zijn christenen”, zonder dit te weten, want het is niet genoeg om christen te zijn, het is noodzakelijk om christen te worden, om er elke dag een te worden, om elke dag te ontdekken wat “Christianus” betekent, “Christus adscriptus“. In de stad Antiochië werden de discipelen van Christus, de christelijke handlangers, voor het eerst “christenen” genoemd. Dit moet ontdekt worden, elke dag ontdekt, steeds meer ontdekt, omdat het mysterie van de doop zo diepgaand is, het is een goddelijk mysterie en tegelijkertijd zo menselijk – de goddelijke werkelijkheid raakt de mens – de mens zelf en hij bereikt als adoptiezoon van God… genoeg!

U reflecteert veel, u mediteert veel over deze waarheden, over deze realiteiten. Ik moet hier in de Parochie van Santa Francesca Cabrini erop wijzen dat jouw beweging hier een ferment is, een ferment dat het deeg en de wereld van de christenen in het algemeen moet doordringen: niet iedereen is hiervan op de hoogte en ook niet iedereen vervult het: jij bent het zuurdesem Je moet deze gemeenschap fermenteren – er zijn ongeveer 20.000 mensen – fermenteren met een besef van menselijke waardigheid gehuld in de realiteit van goddelijke afstamming. Je doet veel goeds, veel goeds! Zing zing! omdat het lied altijd de vreugde toont van deze ontdekking van de goddelijke en menselijke werkelijkheid. De doop brengt een grote vreugde met zich mee die met liederen moet worden uitgedrukt. Tijdens het bezoek merkte ik dat de parochie zingt met veel energie, met enthousiasme! Je moet zingen.

Het zou gezongen moeten worden omdat dit lied later een spirituele inhoud heeft die de innerlijke inhoud van onze ziel is, temeer omdat we niet genoeg middelen kunnen vinden om dit, deze inhoud, deze realiteit, die de vrucht is van ons doopsel, uit te drukken. Liefste allemaal: bedankt voor je aanwezigheid, voor je bezieling in het leven van deze parochie. Ik zegen jullie met heel mijn hart, jullie families, de diverse groepen (omdat ik heb gehoord dat jullie diverse groepen zijn: 12 gemeenschappen zoals de 12 apostelen). Uw priesters zijn onder u; Ik heb uw rondreizende reizigers al ontmoet. Ik zegen u vanuit het hart ».

De pastoor pater Michel Angelo herinnert zich de itineranten mensen, vooral die uit Midden-Amerika.

«Ik zegen degenen die naar Midden-Amerika zijn gegaan, waar ik onlangs ook ben geweest, niet zozeer als rondreizend, maar eerder als een“ flyer ”. Zo verlenen we samen met de kardinaal en de bisschoppen de zegen.

(*) Zie “L’Osservatore Romano”, 5-6 december 1983, met integratie vanaf de registratie.