Algemene audiëntie 12-1-1977

St. Paulus VI

Tijdens de algemene audiëntie op woensdag 12 januari hield de Heilige Vader Paulus VI het volgende adres:

«We groeten jullie allemaal” in nomine Domini “

Ondanks de tijd van het jaar zijn we dat wel midden in de winter, niet bevorderlijk voor bedevaarten, excursies, bezoeken en bijeenkomsten voelen ons echter vreugdevol nog een keer kunnen groeten in deze kamer, die is geëerd met de zo’n grote aanwezigheid van bezoekers die we nu gaan noemen.

Weet dat we jullie allemaal begroeten echt, met het bewustzijn dragers en zenders te zijn van een zegen die ons overstijgt, dat wil zeggen: vertegenwoordigers zijn en dienaren van een genade van de Heer, die we aan iedereen willen meedelen; Y communiceer het precies met de betekenis van die unie, van die liefdadigheid, van die versmelting van geest en die eenheid, die ons onderscheidt door ons geloof en door het geluk dat we allemaal hebben, om tot het lichaam te behoren mysticus van Christus.

Aan allen dan onze groeten en onze zegen. We zullen later onze gebeden en de spirituele herinnering, het moment dat u ons geeft, wanneer u ons bezoekt, in het geluk van samen zijn en met Christus zijn.

Met veel voldoening en schrik voor van onze kant hebben we hier een speciale groep bisschoppen, die we zullen groeten, om deze inleiding tot Our niet te verlengen Hoorzitting, later, apart, in de aangrenzende kamer … Maar dat ken tenminste de oorsprong van deze bisschoppen en het belang ervan deze broeders van ons in het episcopaat, die we hebben de eer te hebben Vandaag zullen we bij ons lezen, zoals is gesuggereerd, de oorsprong ervan.

We hebben twee bisschoppen uit Mexico; we hebben een bisschop van El Salvador, Guatemala, Honduras, de Republiek Dominicaanse; naast twee bisschoppen uit Brazilië, Ecuador, Peru, Uruguay, uit de Filipijnen; we hebben een bisschop uit Engeland, een uit Spanje, één uit Portugal en nog wat uit Italië, namelijk: de aartsbisschop van Rossano, de bisschop van Sarzana en Burgnato, die van Macerata en Tolentino, de Fabriano, Rieti, Terano, Crotone en ten slotte de van Piazza Armerina.

Merk op dat het een publiek is, dat heeft het echt een katholiek karakter, zouden we oecumenisch zeggen, maar Katholiek betekent zelfs nog meer, omdat het al een volmaaktheid is en volmaakt en daarom groeten we al deze broeders, proberend lees in zijn hart de reden voor zijn komst en beantwoord met allen onze sympathie en ook met onze aanmoediging, voor deze daad van hem, dus significant van zijn mysterie.

Ze begeleiden de grote groep, die meteen we zullen noemen, en voor wie we de kleine toespraak hebben gereserveerd, dat we geven meestal in de algemene doelgroepen. Ik herhaal. We groeten deze allemaal bisschoppen en, ik zou bijna zeggen, we omhelsden ze; zo verenigd zijn we, voor hem aanwezigheid, om hulde te brengen aan onze Heilige Kerk, om te eren Jezus Christus, door het verlangen van het apostolaat te hebben om zielen te bereiken, zoals ze nu zijn in de wereld, en in de algemene hoop, die blijft bestaan tijd en tijd overstijgt, voor de uiteindelijke eschatologie van de zichtbare en volledige ontmoeting met onze Heer Jezus Christus.

Aan hen daarom onze eerbied bedankt voor uw deelname aan deze hoorzitting en onze groeten en zegen, die ook willen komen, neem ze, nou, liefste broeders in het episcopaat, naar uw respectieve bisdommen. We weten het, van waarheid, dat gebed, voorteken en gemeenschappelijke hoop in Christus, begeleiden deze wensen van ons.

Nu dan, groeten we allereerst de grote groep, die het grootste deel van deze hoorzitting vormt. U we zullen later iets zeggen. Het zijn pastoors en leken-missionarissen van de Neocatechumenale gemeenschappen. Ze komen uit verschillende landen en, zoals u kunt zien, vormen een zeer gevarieerde gemeenschap: priesters, religieuzen, leken, enzovoort. We heten iedereen van harte welkom. Dan zullen we wat zeggen woorden voor deze gelegenheid en voor het doel dat ze samenbrengt en maakt belijden hun geloof in de kerk en uiteindelijk zullen we ze het onze geven bijzondere zegen. We herhalen: neocatechumenale gemeenschappen van verschillende continenten en landen.

We groeten u nu en geven u dit klein cadeautje, laten we zeggen als dit, dat we gewoonlijk aan ons publiek geven algemeen, dat wil zeggen één woord; een woord dat ik graag zou willen hebben object van meditatie, reflectie of in ieder geval een test van onze sympathie voor degenen die luisteren.

De aanwezigheid bij deze hoorzitting van a een groep zo opmerkelijk vanwege zijn aantal – het is bijna u alleen – en voor waardigheid van de deelnemers – uw leiders en vooral de groep bisschoppen die u hebt meegebracht – behorende tot de Neocatechumenal Communities, biedt ons de mogelijkheid om de aandacht van onze bezoekers en van degenen die dit woord horen ons gezin, voor nu, bij twee evenementen van de kerk katholiek.

De eerste is de Synode van het Episcopaat van 1974, drie jaar geleden, die toen als thema “Evangelisatie” had; evangelisatie in onze tijd: hoe het vandaag te doen, om het evangelie te verspreiden. Dit was het thema van de Synode van ’74, dat inhoud gaf aan onze latere Apostolische Exhortatie “Evangelii Nuntiandi”, die werd gepubliceerd op 8 december 1975. Als we bereid waren onze documenten te propageren, zouden we die bijna willen aanbevelen. Waarom? Omdat het zo compact is, zo zijrivier van alles wat de bisschoppen op de synode zeiden – het wilde al hun ideeën interpreteren, verzamelen en ordenen, hun taal toegankelijk maken, zo eenvoudig mogelijk, maar tegelijkertijd het belangrijkste en duidelijkste mogelijk–, wat ons, ik herhaal, het vooral aan u aanbeveelt, die de “Neocatechumenal” wilt zijn, dat wil zeggen, wat wilt u die grote menigte mensen die u weet aan te trekken, instrueren en evangeliseren. Ik geloof dat je een goede dienst zou bewijzen, zowel voor jezelf als voor je volgelingen en discipelen.

Het tweede evenement is toekomst, toch, zoals het dit jaar vanaf 30 september zal plaatsvinden: de volgende bisschoppelijke synode. We zullen hier ongeveer tweehonderd bisschoppen hebben, uit alle delen van de wereld, genoemd naar hun respectieve Bisschoppenconferenties. Wat wordt het thema? Opnieuw het onderwerp van Evangelisatie, onder een ander aspect, namelijk dat van catechese, dat wil zeggen, hoe religie te onderwijzen, vooral aan kinderen, adolescenten, jongeren en ook volwassen mannen hierin moment van onze beschaving; hoe je leraren wordt van catechismus. Het zijn de bisschoppen die deze kwestie wilden hebben. We nemen het opnieuw en we zullen het ontwikkelen. Dit om je te vertellen zoals jij, catechumenaat, u bent op de hoogte.

Dit toont aan in hoeverre het besef van de fundamentele missie van de Kerk, namelijk het verspreiden van de evangelieboodschap, volgens het laatste mandaat van Jezus, aan het einde van zijn zichtbare aanwezigheid op aarde – wat waren zijn woorden? Ga en predik! “Ga en leer alle naties” – dit bewustzijn, ik herhaal, is waakzaam en actief in onze kerk vandaag. Hoe vaak wordt er bij het onderzoek van de geschiedenis uit het verleden, die de periodes van de geschiedenis van de kerk heeft gekenmerkt, gezegd: “Maar waar waren ze mee bezig?”

Er was oorlog tussen bepaalde staten, of er waren de beroemde dogmatische vragen, enz. Die, ja en nee, de publieke opinie en het pastorale apostolaat interesseerden. De Kerk is teruggekeerd naar haar functies en pastorale plichten. En de eerste pastorale plicht is om het Evangelie aan te kondigen, om de wereld te ontmoeten en te zeggen: “Kijk, ik breng u de boodschap”; de boodschap die de engelen naar de aarde brachten: “Glorie aan God en vrede op aarde”; en dan de boodschap van Christus om het Evangelie aan te kondigen, dat wil zeggen, het goede woord, dat Jezus Christus ons leerde.

Dit bewustzijn, ik herhaal, is waakzaam en werkzaam in de kerk en haar volledig betrokken. Dit is iets geweldig: predikanten, dat wil zeggen bisschoppen, priesters, religieuzen, religieus, etc. En trouw, dezelfde getrouwen worden omgevormd tot een stem die je moet dit bericht verspreiden; de boodschap van de evangelische aankondiging dat vandaag, zoals altijd is het waard om aangekondigd te worden om twee redenen, die lijken tegenstrijdig. Ten eerste: we moeten het aankondigen, want de wereld van vandaag is doof en je moet je stem verheffen, je moet een manier vinden om zich verstaanbaar maken, het is noodzakelijk om erop te staan, het is noodzakelijk om iedereen op te roepen een nieuwe school, etc. De moeilijkheid wordt provocerend, het wordt stimulus, die ons aanmoedigt om de meester van ons te worden catechismus, dat wil zeggen van de waarheid van het evangelie, zal worden aangekondigd.

De tweede reden is precies de tegenovergestelde van de eerste. Wie kan zien, wie kan lezen in het hart van de massa, in het hart van de wereld, merkt op dat er diep van binnen een ontevredenheid, rusteloosheid, behoefte aan een waar woord, voor een goed woord, een woord dat de zin van het leven aangeeft, dat de wereld weet niet meer wat het is, dat het niet langer de macht heeft om te definiëren; levens als bijziend, of als blind, midden in de duisternis. We hebben Zaklamp; we hebben de lamp; we hebben het woord van het Evangelie, dat het licht van de wereld is.

De Heer zei tegen zijn discipelen: “U bent het licht van de wereld.” Precies: als we het licht van de wereld zijn, moeten we deze verloren mensen ontmoeten, zo boos, zo wreed; dat hij zelfs volledig is afgedwaald, zonder principes, zonder goede en humane gedragsregels. We moeten hem ontmoeten en zeggen: kijk! Kijken! Dit is het pad; Dit is de weg! Ik herhaal: om deze twee redenen, de ene de moeilijkheid en de andere de gelegenheid om het evangelie te verkondigen, neemt de Kerk hier het woord.

We bevinden ons daarom in een apostolische, missionaire, didactische fase, nog nooit zo geaccentueerd in het leven van de Kerk. We moeten allemaal toegewijd zijn. De opbouw van het mystieke lichaam van Christus op aarde, dat onze huidige kerk is, is de plicht, zoals het concilie zegt, niet alleen van priesters, bisschoppen, enz., Maar van elke gelovige. Iedereen moet een getuige zijn, moet weten hoe hij moet vertalen, althans met zijn voorbeeld en met zijn steun, enz., Waarvan hij de boodschap bewaart. Er is geen domme christen; er is geen onvruchtbare christen; er is geen christen die voor zichzelf leeft. Hij moet leven voor de gemeenschap, voor het mystieke lichaam, dat “de kerk” wordt genoemd.

In deze visie is het duidelijk en dat is het ook veelbelovend, het feit dat de inspanningen worden vermenigvuldigd, om in te zetten oefen dit immense en dringende programma: evangeliseren, catechiseren. Er zijn zoveel parallelle initiatieven en een beetje vergelijkbaar met die van jou nu luistert. Zo zijn we getuige van de bloei van werken en media om de verkondiging van de evangelische boodschap zo goed mogelijk te verspreiden en interpretatie, zouden we kunnen zeggen.

Dat willen we opmerken veelvormig fenomeen in de Heilige Kerk verwijst niet alleen naar het aspect scholastisch en didactisch van zijn activiteit. Het is niet alleen de leraar die lesgeeft voor student. Het gaat eerder om het bredere, meer pedagogische en meer vitaal, die ook verwijst naar levensstijl, zodat de de leer van religieuze waarheid loopt parallel met de scholastische leer; meer nog: het is verbonden met het getuigenis van het leven, waarvan onderwijs is norm en principe.

Ten tweede merken we op dat deze plicht, zowel bij degene die hem vervult als bij degene die er baat bij heeft, niet de kwalificatie “ernstig en moeilijk gewicht” verkrijgt, hoewel dat in werkelijkheid wel het geval is. Wat is een van de grootste moeilijkheden waarmee priesters te maken hebben? Dat mensen niet komen zeggen: Wat saai, om de preek te horen, naar de les te luisteren, de catechismus te leren …! het maakt me moe; Ik loop liever, ga naar de film, heb plezier, etc. Kortom: deze kerk die onderwijst is zo saai… Het is niet waar!

Laten we het tegen onszelf zeggen en tegen de onze dorp. Wie heeft het geheim van de waarheid begrepen, dat onze woorden bevatten, wordt getroffen door dit Licht, door deze Waarheid, en transformeert zowel de apostel, priester of wie het ook aankondigt, als tot de leerling, die het hoort, en hem laat uitroepen. Ah…! Niet ik Ik stelde me voor dat het zo geweldig was! Ah; Het is waar; Hoe geweldig, merk op! Ik herhaal, een horizon van licht en schoonheid opent zich, wat bijna was onverwacht. De uitvoering van deze moeilijke taak wordt een eer, het wordt een rijkdom, het wordt een roeping, die het veredelt en prikkelt ons.

Ik zou u willen vragen, of er onder u zendelingen zijn: waarom zijn u zendelingen? Omdat je verheven bent door de Geest van het Evangelie. Hoe wonderbaarlijk is het om de waarheid aan te kondigen, het geheim van het leven, Gods plannen, de hoop die niet sterft, bekend te maken. Het wordt zoiets moois dat men niet kan ontsnappen en we voelen ons geroepen om onszelf, apostelen en aankondigers van deze Waarheid te zijn. De vervulling van deze aankondigingsplicht is dus niet langer saai, net zoals luisteren niet langer vervelend is; ze hebben in zichzelf de bevrediging van de vermoeidheid die het met zich meebrengt; het maakt zijn getuigen gelukkig, het maakt hen veilig, het maakt hen deelgenoot van de eerste vruchten van het Koninkrijk van God, dat ze aankondigen.

In onze plaats, hier in het centrum van de kerk, ontvangen we velen, die van ver komen, van de zending. We ontvangen ze met grote voldoening en laten ze aan het woord om hun getuigenis te ontvangen. Sommigen gaan door enorme moeilijkheden, er wordt niet uitgelegd hoe ze kunnen leven, overleven, ziekten, vijandigheden, gevaren enz. Kunnen overwinnen. Ik vertel je dit echter zodat ook jij gelukkig kunt zijn als ze zichzelf definiëren, ze spreken van een geluk dat niet eens te vergelijken is met het andere geluk in de wereld. En als we tegen hen durven te zeggen: “Maar jij, zou je hier blijven of zou je liever terugkeren?” “Kom terug, kom terug”, zeggen ze. En ze keren terug, temidden van enorme moeilijkheden, omdat ze gevangenen zijn van de vreugde van het Evangelie.

We zullen daarom bovendien zeggen dat degenen die, met een eenvoudig en edelmoedig hart, zichzelf in dienst stellen van de evangelisatie, ervaren, zeker door een geheim en onfeilbaar charisma van de Heilige Geest, een psychologische en morele metamorfose, die kenmerkend is. Het is die metamorfose, die verandering die moeilijkheden omzet in prikkels. Ik herhaal wat ik voor de zendelingen zei. Waarom komen ze terug? Omdat er zoveel te doen is; er zijn arme mensen om te troosten; omdat er gevaar is; ‘Ik moet de melaatsen gaan genezen; Ik moet gaan om te voorkomen dat deze arme mensen het slachtoffer worden van sociale bewegingen, of slaven worden van onhoudbare situaties ”.

De moeilijkheid, het obstakel, is maakt het aantrekkelijk; Wat vroeger eng was, veroorzaakte verveling en ergernis, dan wordt het integendeel de kracht die aantrekt, dat prikkelt, dat bindt en dat maakt de apostel – laten we het grote woord gebruiken, hoewel gebruikt in de brede zin – ‘martelaar’, dat wil zeggen, getuige. Is Dit fenomeen is zo indrukwekkend dat wie ogen heeft om het te zien verschijnselen van de kerk – we hebben deze verantwoordelijkheid en dit geluk – ik kan het niet helpen, maar dank God, want ze hebben me toegestaan overweeg deze visie: zie, precies, zo velen, die zijn: de Evangelieliefhebbers, het Evangelie dat niet meegeeft, het Evangelie dat botst met alle mentaliteit, alle ondeugden en zo obstakels van deze wereld.

Het evangelie, ik herhaal, maakt mensen gelukkig die het prediken, verandert moeilijkheden in prikkels, gevaren in attracties en zelfs nederlagen, dat wil zeggen, er niet in slagen titels van verdienste, hoewel het een paradox lijkt ‘Ik heb gedaan wat ik heb kon ‘en ook vrede, die sereen neerdaalt in deze harten die geen van beiden ze hebben zelfs de voldoening gehad van het succes van hun vermoeidheid.

Nu we kunnen ook het getuigenis begrijpen dat onze bezoekers vandaag. Dit getuigenis ontwikkelt zich rond de as van de Christelijk leven, dat is de doop.

Catechumenaat was de periode van voorbereiding op de doop. De doop is nu tenminste niet meer zo diffuus en didactisch is deze ontwikkeling. Dus ze zeggen: “nou, We zullen het doen na de doop ”. Genade is niet genoeg geweest heiligend. Bovendien heeft de heiligende genade niets anders gedaan dan steek een vuur aan, dat daarna licht moet zijn, dat zich verspreidt tijdens de levenslang. Sint-Augustinus verwijst hiernaar: “Kunnen we niet anticiperen? Laten we dan de catechumenaat doen ”, dat wil zeggen, de instructie, de onderwijs, volwassenheid, alle educatieve kunst van de kerk, na de Doop.

Het sacrament van de christelijke wedergeboorte, dat opnieuw moet zijn wat het was in het geweten en de gewoonte van de eerste generaties van het christendom. Praxis, de praktijk, die de norm is van de Kerk, introduceerde de heilige gewoonte om de doop aan pasgeborenen te geven. Welke instructie hebben ze? Hier is de behoefte aan de sponsor die levert, zou ik zeggen namens de gedoopten. Maar de gedoopte maakt geen gebruik van dit attest dat de peetvader aan de priester geeft, waardoor de doopritus zich nu liturgisch concentreert – in feite bewaart de liturgie nog steeds overblijfselen van deze voorbereidende inwijding – de voorbereiding die in de vroege dagen, toen de samenleving het was diep heidens, vergelijkbaar met de doop en ‘catechumenaat’ genoemd. Later concentreerde de kerk deze periode. Waarom? Omdat de gezinnen allemaal katholiek waren, waren ze allemaal goed, allemaal christelijk; de samenleving was diep van binnen christelijk georiënteerd: ze zullen gaandeweg leren.

Maar nu bestaat de samenleving er niet meer uniform, homogeen, maar pluralistisch, het is inderdaad alles vol tegenstrijdigheden en obstakels voor het Evangelie zelf, in de de huidige sociale omgeving, is het noodzakelijk dat deze methode wordt geïntegreerd door een instructie, voor een latere inwijding, zoals ik al zei, in de stijl van leven eigen aan de christen, dat gemaakt moet worden na de doop.

Dit is het geheim van uw formule. Dat wil zeggen: het verleent religieuze hulp, verleent praktische voorbereiding op christelijke trouw en maakt een effectieve invoeging in de gemeenschap van gelovigen, dat wil zeggen de Kerk, nadat men reeds effectief en bovennatuurlijk tot de Kerk is toegetreden; Het is als een zaadje dat nog niet het goede heeft gehad om zich te ontwikkelen.

Hier is dan de wedergeboorte van het woord “catechumenaat” dat zeker het belang van de huidige doopdiscipline niet wil ontkrachten of verminderen, maar het eerder wil toepassen met een geleidelijke en intensieve evangelisatiemethode, die herinnert en vernieuwt, in zekere zin het catechumenaat van andere tijden. Degene die gedoopt is, moet de onschatbare rijkdom van het ontvangen avondmaal begrijpen, opnieuw nadenken, waarderen en amen zeggen.

En we voelen de vreugde om dat te zien dit moet vandaag worden begrepen door kerkelijke structuren instellingen, parochies en bisdommen vooral, en dan alle anderen uit religieuze families. Op dit structurele gebied, Zoals ik al zei, zijn parochies essentieel.

Op deze manier wordt een catechese geprojecteerd na degene die de Doop niet kende: “De pastorale zorg voor volwassenen” die, zoals er vandaag wordt gezegd, nieuwe methoden en nieuwe programma’s heeft uitgestippeld en gecreëerd. Ook nieuwe bedieningen – hoeveel behoefte is er aan de aanwezigen !: hier zijn de catechisten; hier zijn dezelfde nonnen; hier zijn de gezinnen, die na de doop ook leraren van deze evangelisatie worden. “De pastorale zorg voor volwassenen”, zoals het vandaag wordt gezegd, heeft nieuwe methoden, nieuwe programma’s en ook nieuwe ondergeschikte ministeries geschetst en gecreëerd, die de veeleisende hulp van vandaag aan de priester en diaken ondersteunen bij het onderwijs en bij de deelname aan de liturgie; Nieuwe vormen van naastenliefde, cultuur en sociale solidariteit vergroten de vitaliteit van christelijke gemeenschappen en confronteren de wereld, verdediging, verontschuldiging en aantrekkingskracht.

Zoveel mensen polariseren hiernaar Neocatechumenale gemeenschappen, omdat hij ziet dat er behoefte aan is, een waarheid, er is iets levend en authentieks, het is Christus, die in de wereld leeft. Moge dit gebeuren met Onze Apostolische Zegen ».