Audiëntie bij de jeugd van de Neocatechumenal Way 27/03/1988

St. Johannes Paulus II

Palmzondag – Rome, 27 maart 1988 *

Ongeveer tienduizend jongeren hebben deelgenomen 
aan een bijeenkomst die werd gepromoot door de Neocatechumenal Weg. 
De hele middag van Palmzondag verzameld in de Paulus VI-zaal van het 
Vaticaan, hebben ze gebeden in afwachting van de komst van de Heilige 
Vader. Na twintig jaar van diepe crisis duiken roepingen opnieuw op in 
de katholieke kerk. Een symptoom van dit proces werd gisteren gezien 
tijdens een bijeenkomst van twaalfduizend zangers en jongeren uit de 
neocatechumenale gemeenschappen met de Heilige Vader, die plaatsvond 
in de Paulus VI-zaal van het Vaticaan ter gelegenheid van Palmzondag.

In afwachting van het bezoek van de
Heilige Vader, Kiko Argüello, een van de initiatiefnemers van de Camino
Neocatechumenal, samen met Carmen Hernández en pater Mario Pezzi, hebben
oefende met de aanwezigen de liedjes voor het Triduum en de Vigil
Paasfeest dat de neocatechumenen de hele nacht vieren en zo
ze voelen zich als de as van alle doopspiritualiteit. Na de
Entree van de Heilige Vader, een groot levensgroot houtsnijwerk van
Gekruisigde Christus, geschenk van de gemeenschappen van Ecuador, vergezeld van
palmtakken, is gedragen door seminaristen van het seminarie
Romeinse "Redemptoris Mater" en werd in processie gedragen om de
vergadering. 'Breng de gekruisigde Christus ter wereld', zei Kiko tegenover hem
van de paus - dit is goed nieuws, het is geen voorbeeld van onderdrukking of
masochisme. De wereld wil het crucifix vandaag en leeft onderdrukken
doodsbang voor enig lijden. Christus heeft een weg gebaand
door de dood. We lijden omdat we op deze manier niet van de ander houden,
onszelf totaal aan de ander geven. Is het mogelijk om op deze manier lief te hebben? Ja, omdat Hij
geeft zijn natuur, hij zendt ons vanuit de hemel zijn Heilige Geest die heeft
overwon de dood en verwekt het eeuwige leven in ons, een nieuw leven
dat stelt ons in staat de ander lief te hebben voorbij de dood, met allen
gebreken van de ander. Zo van elkaar houden is geluk. Hoe je dit niet moet dragen
water naar deze woestijnwereld hoe is de wereld vandaag?
Kiko nodigde later degenen uit die al hadden gevoeld of
voel nu de roeping tot het priesterschap of tot het contemplatieve leven
sta op. Vijfenzestig jonge mannen knielden aan de voeten van de
Heilige Vader: veertig jongens gaan naar het seminarie en vijfentwintig
meisjes om kloosters binnen te gaan.

Het is verrassend om deze bloei van roepingen te zien. 
In de afgelopen drie jaar hebben meer dan tweeduizend jonge mensen, 
afkomstig uit de neocatechumenale gemeenschappen, 
verschillende seminaries over de hele wereld bezocht 
om zich voor te bereiden op het priesterschap. In Rome is een diocesaan 
seminarie geopend, de "Redemptoris Mater": om priesters te vormen voor de 
nieuwe evangelisatie die door Johannes Paulus II wordt gepromoot. Deze toekomstige 
priesters zullen, zonder een congregatie te vormen, maar uitgaande van hun eigen bisdom 
en gesteund door hun concrete gemeenschappen, vertrekken met de families die de tijd 
van catechumenale vorming hebben voltooid en die zich bij honderden vrijwillig hebben 
aangemeld om te gaan evangeliseren in de gebieden. armste en meest ontkerstende ter 
wereld. Veertig jongens en vijfentwintig meisjes hebben de roeping tot het priesterschap 
en het contemplatieve leven gevoeld en hebben zich voor de Heilige Vader aangeboden. 
Dit zijn de woorden van de paus:

«We zijn vandaag begonnen met Palmzondag, de Goede Week en tegelijkertijd hebben we de Derde Wereldjongerendag gevierd. Deze, op het Sint-Pietersplein, hebben we het een en het ander gevierd. Ik ben erg blij mezelf in jullie midden te bevinden, jonge mensen: om mezelf te zien zingen, want dit is een zangdag: “Pueri hebraeorum portantes ramos olivarum…” We kennen deze antifoon voor Palmzondag. Het is een reis voor jullie jonge mensen; zingen: “Hosanna! Gezegend hij die komt in de naam van de Heer! Het is een dag die wordt gekenmerkt door de aankondiging van de profeten. Maar we weten heel goed dat de Kerk ons ​​tijdens deze jubelende en vreugdevolle viering van Las Palmas bij de hand leidt naar de Passie van Christus. Deze voorbijgaande vreugde verbergt en bedekt in zichzelf het mysterie van het lijden en van het kruis, evenals het paasmysterie. Op deze dag zijn jullie niet alleen samengekomen om te zingen zoals de jeugd van Jeruzalem, maar ook om de figuur van de gekruisigde Jezus te ontdekken, die aan het kruis sterft. Je hebt gemediteerd en gebeden. Als je het mysterie van Palmzondag binnengaat, het mysterie van de Passie van Christus, van zijn kruis en van zijn verrijzenis, denk je ook aan de Kerk en de missie van de Kerk, want Christus is dood aan het kruis om de mensheid nieuw leven te geven.

De Kerk, zoals de Heilige Vaders zeggen, werd vooral gesticht op het moment van zijn dood; onze redding stroomt van zijn kant. Symbolisch opent zich een nieuwe realiteit, een nieuwe goddelijke missie die de mensheid omarmt. De Kerk wordt geboren, die, zoals het Tweede Vaticaans Concilie zegt, is “in Christus als een sacrament … uit de intieme vereniging met God en uit de eenheid van de hele mensheid” (L.G.1). Jezus bereidde zijn discipelen voor op dit paasmoment. In feite zal hij na zijn opstanding, met zijn handen, voeten en zij gekruist, zich aan zijn discipelen aanbieden om hen de Heilige Geest te geven en om de missie aan te kondigen die hen te wachten staat, dit nieuwe Israël, waarvan de apostelen het begin zijn. en de voorafschaduwing.

La Iglesia comienza así a cumplir su misión y se convierte en misionera. Si pensamos seriamente en el misterio pascual de Cristo, no podemos separar a la Iglesia de su misterio y de su misión. Vosotros, aquí, reflexionáis sobre la misión de la Iglesia en todo el mundo. Esta misión necesita misioneros, necesita apóstoles. Los misioneros continúan la misión deDe Kerk begint zo haar missie te vervullen en wordt een missionaris. Als we serieus nadenken over het paasmysterie van Christus, kunnen we de Kerk niet scheiden van haar mysterie en haar missie. Hier denk je na over de missie van de kerk over de hele wereld. Deze missie heeft missionarissen nodig, het heeft apostelen nodig. Missionarissen zetten de missie van de apostelen voort. Het Tweede Vaticaans Concilie vertelt ons dat de hele Kerk van nature missionair is. Missionaris betekent apostolisch; betekent verzonden. U beleeft dit moment van de oproep en van de missie van de oproep en van de missie van de Kerk, die bestaat uit verschillende charisma’s en bedieningen. De unieke missie van de Kerk komt, vooral vandaag, voort uit de basis van het apostolaat van de leken. Maar voor de Kerk en voor haar missie zijn priesterroepingen en religieuze roepingen nodig. Ik heb hier enkele jonge mensen gezien die spontaan naar voren zijn gekomen om tegen deze vergadering te zeggen: “Hier ben ik, ik ga.” Ik dacht meteen dat dit offer alleen voor God kan worden gedaan, maar als het voor mannen wordt gedaan, gebeurt het vooral voor het gezin. U bent een gezin. Als deze beslissingen op deze manier kunnen worden genomen, spontaan, onder de macht van de Geest, betekent dit dat u een gezin bent. Als in feite een jongen of een meisje voor iedereen kan verschijnen en tegen de gekruisigde Christus kan zeggen: “Hier ben ik, ik ben de jouwe”, dan betekent dat dat God van je houdt, dat God je roept. Ik ben me zeer bewust, diep bewust van de genade van de priesterroeping en van de religieuze roeping. Het is een genade voor degenen die geroepen zijn, maar tegelijkertijd is het een genade voor de gemeenschap, voor de Kerk, voor haar missie en voor haar consistentie. los apóstoles. El Concilio Vaticano II nos dice que toda la Iglesia es misionera por naturaleza. Misionera quiere decir apostólica; quiere decir enviada. Vosotros vivís este momento de la llamada y de la misión de la llamada y de la misión de la Iglesia que está compuesta de diversos carismas y ministerios. La única misión de la Iglesia emerge, sobre todo hoy, de la base del apostolado de los laicos. Pero para la Iglesia y para su misión hacen falta vocaciones sacerdotales y vocaciones religiosas. He visto aquí a algunos jóvenes que se han presentado espontáneamente para decir a esta asamblea: “Heme aquí, yo voy”. He pensado inmediatamente que este ofrecimiento no se puede hacer sino delante de Dios, pero si se hace delante de los hombres, se hace sobre todo delante de la familia. Vosotros sois una familia. Si estas decisiones se pueden hacer así, espontáneamente, bajo la fuerza del Espíritu, esto quiere decir que vosotros sois una familia. Si, de hecho, un chico o una chica se puede presentar delante de todos y decir a Cristo crucificado: “Heme aquí, soy tuyo”, quiere decir que Dios os ama, que Dios os llama. Soy muy consciente, profundamente consciente de la gracia de la vocación sacerdotal y de la vocación religiosa. Es una gracia para los llamados, pero, al mismo tiempo es una gracia para la comunidad, para la Iglesia, para su misión y para su consistencia.

Als de kerk, zoals het Tweede Vaticaans Concilie ons herinnert, een priesterlijk volk is, als alle gelovigen een gemeenschappelijk priesterschap hebben, de doop, dan kan men zien dat de behoefte aan degenen die tot het priesterschap zijn geroepen, het bewustzijn van het gemeenschappelijke priesterschap moet vergroten. van allen en om dit priesterlijke kenmerk van allen tot uitdrukking te brengen en vervolgens te dienen. Het priesterschap is een heel belangrijke bediening. We weten dit, zelfs uit de negatieve en pijnlijke ervaring van het ontbreken van priesterlijke en religieuze roepingen. De Kerk kan zichzelf niet zijn als ze niet streeft naar dit Koninkrijk der hemelen, meer nog, vooruitlopend op dit Koninkrijk voor de gelovigen die al van hier beneden, vanaf de aarde, zijn. Mensen, mannen en vrouwen, moeten de arme Christus, de maagd Christus, de gehoorzame Christus tot in de dood kunnen volgen. Het gaat over de fundamentele, essentiële, constitutieve dimensies van de kerk.

Als je priesterlijke roepingen hebt en religieus is er een bewijs van de katholiciteit van de kerken lokale en parochies, evenals christelijke gezinnen. Er was eens, en misschien ook nu, gezinnen zij schepten op dat zij onder hun zonen en dochters priesters hadden en religieus. Het gezin is de huiskerk, levende cel en leven geven van de Kerk.

Ik heb je verteld wat er in mijn hart omging. Ik ben ouders, gezinnen en gemeenschappen dankbaar die in staat zijn om roepingen altijd en overal te laten groeien en rijpen. Ik ben uw familie en uw gemeenschap dankbaar die zich bezighouden met het verhogen, groeien en rijpen van roepingen. Onze gekruisigde en verrezen Heer zegene dit beroepswerk van uw grote gezin dat met de dag groeit. Moge de Heer u allen een moedige en diepgaande christelijke roeping geven; aan echtgenoten, de huwelijks-, huwelijks-, gezinsroeping van ouders en opvoeders. Voor degenen die van binnen een andere roeping voelen, het vermogen om de priesterlijke of religieuze roeping te volgen, deze gave van de Geest te aanvaarden die altijd uit het doorboorde hart van onze Heiland komt die aan het kruis hangt.

(*) Zie “Avvenire”, 29 maart 1988 en “L’Osservatore Romano”, 28-29 maart 1988.