Vuajtja e të pafajshmëve dhe Mesia

Orkestra dhe kori simfonik i Ecjes Neokatekumenale u paraqit në Kordobë, në kuadrin madhështor të Xhamisë-Katedralja, përpara një tempulli të mbushur plot me besimtarë dhe në prani të disa ipeshkvijve. Ndër të pranishmit ishin edhe ipeshkvi vendas, Imzot Jesús Fernández, Imzot Demetrio Fernández, ipeshkëv emrit e të njëjtës dioqezë, dhe Imzot José Luis del Palacio, ipeshkëv emrit i dioqezës së Callao-s (Peru).

Për herë të parë në Spanjë, u interpretuan veprat simfonike të plota të Kiko Argüellos: simfonia e titulluar “Vuajtja e të pafajshmëve” dhe poema simfonike “Mesia”. Para çdo interpretimi, autori, Kiko Argüello, paraqiti veprat e tij. Në fjalën e tij, ai theksoi se ky koncert ishte gjithashtu një kohë lutjeje për të pafajshmit; ishte Imzot Jesús, ipeshkvi i Kordobës, ai që e drejtoi këtë lutje përpara se të fillonte muzika.

Ky ngjarje u zhvillua në një rast shumë të veçantë: përkujtimi i 1100-vjetorit të martirizimit të Shën Pelajos, ose Pelagjit, siç njihet në kryeqytetin e Kordobës.

Mbi 5000 vëllezër të Ecjes Neokatekumenale nga e gjithë Andaluzia morën pjesë; rreth 2.500 prej tyre ishin brenda tempullit, ndërsa të tjerët e përjetuan ngjarjen përmes ekraneve të mëdha të vendosura në Oborrin e Portokalleve nga Kapitulli Katedralor. Shumë mijëra të tjerë e ndoqën ngjarjen përmes transmetimit në kanalin YouTube që vetë Katedralja vuri në dispozicion.

@mezquita-catedraldecordoba

Orkestra Simfonike dhe Kori i Ecjes Neokatekumenale, themeluar nga Kiko Argüello në vitin 2010 dhe i përbërë nga më shumë se 200 muzikantë të kombësive të ndryshme, këtë herë kishte 160 interpretues mes instrumentistëve dhe koristëve, dhe dha një interpretim mjeshtëror dhe plot gjallëri, emocionues dhe tronditës në shumë momente. U drejtua me mjeshtëri nga Tomáš Hanus, një nga dirigjentët më të mirë të skenës muzikore aktuale, i cili ka drejtuar orkestrat më prestigjioze në botë dhe aktualisht është dirigjent i ftuar kryesor i Orkestrës Simfonike të Islandës. Hanus është gjithashtu baba i tetë fëmijëve dhe është pjesëtar i Ecjes Neokatekumenale.

Që nga viti 2010, orkestra ka interpretuar në teatro të ndryshme në mbarë botën. Pas debutimit të saj në Sallën Nervi përpara Papës Benedikti XVI, Orkestra dhe Kori i Ecjes Neokatekumenale ka interpretuar në Jeruzalem, Paris, Madrid, Nju Jork, Boston, Krakovë, Tokio, Budapest, Berlin, për të përmendur vetëm disa nga vendet më të rëndësishme. Interpretimi i vitit 2013 në ish-kampin e përqendrimit të Auschwitz-it, në kujtim të viktimave të nazizmit, ishte veçanërisht prekës dhe emocionues. Më pas kanë vijuar Trieste, Roma dhe Kordoba; së shpejti Oviedo do t’i shtohet listës së qyteteve që kanë pasur kënaqësinë të dëgjojnë këto pjesë simfonike të kompozuara me shpirtin e oratorëve të lashtë.

Në këto vepra, nuk synohet emocionimi estetik në vetvete apo ndonjë madhështi artistike. Kompozitori i tyre, ashtu si përdor edhe veprën e tij piktorike, e kthen muzikën në një instrument të një bukurie të veçantë për t’iu afruar njeriut bashkëkohor dhe të sekularizuar me Lajmin e Mirë të Ungjillit, në një gjuhë të kuptueshme që, me fjalë të sakta, emocionon dhe deh që nga takti i parë.

Muzikantët arrijnë në mënyrë mjeshtërore ta bëjnë audiencën të marrë pjesë në këtë lutje të thellë dhe të dhimbshme që buron nga çdo notë. Është një orkestër që lutet dhe na fton të shoqërojmë Krishtin dhe Nënën e Tij të Bekuar në këto orë të fundit të dhimbjes së lumtur dhe shpëtuese, duke na tërhequr drejt Tij në një mënyrë të bukur dhe misterioze; na fton të lejojmë të lahemi dhe të pastrohemi nga flijimi i Tij. Dhe kur emocioni dhe trishtimi duket se po na pushtojnë, lëvizja e fundit e “Simfonisë së të pafajshmëve”, Resurrexit, shndërron lotët e ëmbël në një lumë jete që lidh dhimbjen me gëzimin e ringjalljes që buron përgjithmonë nga kraharori i Krishtit. Ai e ka mposhtur vdekjen; është i gjallë dhe u ngjall për ne.

Pas interpretimit të Simfonisë së të pafajshmëve vijoi një pjesë e dytë, një poemë simfonike për piano, kor dhe orkestër, e titulluar Mesia. Kjo është përgjigjja ndaj skandalit të vuajtjes dhe që Kiko Argüello, kompozitori i saj, ka dashur t’ua kushtojë të gjithë martirëve që edhe sot e kësaj dite përfaqësojnë në botë imazhin e Krishtit, qengjit të therur që ofron jetën për shpëtimin e botës. Këtë e arrin përmes tre lëvizjeve: e para i kushtohet flijimit të Isakut, e dyta na paraqet Krishtin në Udhën e Kryqit drejt Kalvarit, dhe e në të tretin soditetmadhështinë e Hyjit që shpëton duke ofruar gjakun e Tij.

Për këtë arsye, me rastin e të 1100-vjetorit jubilar të shën Pelagjit, dhe në nder të tij e të kaq shumë shenjterëve martirë, të cilët, edhe nëse kishin mundësi për të zhgjedhur mjete të tjera më joshëse nga pikëpamja njerëzore dhe më efikase nga pikëpamja logjike, vendosën të bashkoheshin me flijimin shëlbues të Krishtit. Ata na kujtojnë se kjo ishte rruga që Zoti zgjodhi për të shpëtuar botën: se gjaku i martirëve, vuajtja e tyre, ashtu si edhe të gjitha vuajtjet tona të bashkuara me ato të Krishtit, janë fara e Jetës së Amshuar që e bën pjellore dhe begaton çdo brezni, duke bërë të pranishme mundimin dhe ngjalljen e Zotit tonë Jezu Krisht.

Për të gjitha këto arsye, kompozitori i veprës dhe nismëtari i Ecjes Neokatekumenale, Kiko Argüello, ka dashur që pikërisht në këtë qytet të Kordobës, katedraleja e të cilit përfaqëson shkëlqimin e lashtë të kësaj toke, të tingëllonin këto nota që nuk evokojnë vetëm Mundimin e Krishtit, por edhe atë të martirëve të panumërt në luginën e Guadalquivirit, një lumë që ka kthyer trupat në brigjet e veta dhe ka pirë gjakun e qindra martirëve: fillimisht në përndjekjet e Decit dhe Dioklecianit, më pas martirët e shumtë mozarabë dhe, në kohë më të afërt, ata të përndjekjes së dhunshme të ndodhur midis viteve 1936–1939.

E gjitha kjo në nder të tyre dhe për Lavdinë më të madhe të të Gjithëpushtetshmit.