Bezoek aan de parochie van San Juan Evangelista de Spinaceto 11-18-1979

St. Johannes Paulus II

Rome, 18 november 1979 (*)

Bijzonder intens is geweest colloquium dat de Heilige Vader had met de vertegenwoordigers van de Neocatechumenale groepen die hun geloofsreis samen met de mensen van Spinaceto. Ook hier, in San Juan Evangelista, zoals in de parochie van San Lucas -bezocht twee zondagen geleden door de Heilige Vader- zijn geweest de neocatechumenen van de parochie van Canadese martelaren die hebben introduceerde dit pad van geloof. Een familie van rondtrekkende catechisten: Giampiero Donnini met zijn vrouw Ana en dochter Débora, zijn gekomen Spinaceto om deze gemeenschap, die nog steeds aan het filmen is, te helpen haar te verkennen pad om christen te zijn. Giampiero sprak gistermiddag met de paus, namens allen: ‘Heilige Vader’, riep hij uit, ‘we zijn erg blij en we danken de Heer voor uw aanwezigheid hier. Omdat deze gemeenschappen lopen sinds 74 in deze parochie die een pad van evangelisatie opent, zoals u hebt in de apostolische aansporing “Catechesi Tradendae” gezegd. Ze doen een dubbele dienst binnen de parochie dat het kan worden vernieuwd en de vervreemde kan verwelkomen. Welkom, ongeveer Alles, voor marxisten, voor atheïsten, voor drugsverslaafden, voor mensen die vindt, zoals je vanmiddag in je preek zei, wanhopig, leeg, waarvoor het leven geen betekenis heeft. Wij, vader, zijn herontdekken dat Jezus Christus leeft en verrezen is; Dat hij vindt in zijn Kerk de kracht om de dood in ons te overwinnen. We zien, Vader, in onze huwelijken, dat de Heer ze heeft herbouwd echt uit het niets: we waren verdeeld en de Heer heeft ons de manier om die bekering te begrijpen, zoals u de Cardinals in zijn recente toespraak, is het fundamentele werk van de Kerk: een bekering in het licht van het Tweede Vaticaans Concilie. Hier werken we aan. We helpen deze pastoor die ons riep 74 om de parochie te dienen, zodat ze zich daarop kan voorbereiden verwelkom degenen die ver weg zijn, deze mensen die geen hoop meer hebben en dat vraagt ​​ons het waarom van het leven. Zodat ze hun Doop, zodat u kunt zien dat het niet alleen het verslag is anagraphisch, maar de kracht van God die ons regenereert tot een nieuw leven, de het leven van kinderen, zoals je al zo vaak hebt gezegd.

Voor ons, Vader, is het geweldig verheug je over het document dat je hebt gepubliceerd. Het leek echt een gave van de Heilige Geest. Zo erg zelfs dat onze catechisten hebben nagedacht vraag hem hier in Rome om een ​​audiëntie voor de 5.000 catechisten van volwassenen (800 uit hun bisdom) die in de parochies deze renovatie. Zodat de echo van dit document dat kan Ga naar de pastoors en verdwaal niet. Nog iets, vader. Wij zijn, zoals u in het document zegt, een zeer belangrijke dienst. Het bisdom Rome (we danken de kardinaal-vicaris) Het voert rondreizende roepingen uit. Er zitten er meer dan 100 tussen stellen met kinderen, priesters, jongeren, jongens, die zijn zijn leven wijden aan het evangelie over de hele wereld, om te helpen parochies in deze renovatie. Op dit moment is het liturgie, als moment van catechese en evangelisatie. Omdat zonder de liturgie, de evangelisatie is dood en de gemeenschap groeit niet. Hoe zal een kerk groeien zonder de eucharistie? Hoe wil je een kerk laten groeien als er geen moment is waarop we het onder ogen kunnen zien Jezus Christus, en laten we Pasen met Hem hebben? Heb de mogelijkheid dat Hij komt om uit mijn situatie van dood en zonde op te staan ​​en mezelf over te geven aan de Vader. Daarom, Vader, hebben we een bepaald publiek nodig. Voor laat u kennismaken met deze ervaring van evangelisatie, om deel te nemen onze vreugde, om ook de problemen die te delen onvermijdelijk ontmoeten en om te genieten van de gemeenschap jij en je zegen.

Na de woorden die Giampiero tot hem heeft gericht, heeft de Heilige Vader gewild onderstrepen de grote geestelijke en evangelische inhoud van het werk ontwikkeld in deze zin in de parochie.

“Ik moet vertel je dat hier een man is van de Osservatore Romano die heeft geschreven alles wat je hebt gezegd en nu schrijf je alles wat ik zeg … en dan ze zullen beide publiceren en ik denk dat als ze alles publiceren, dat ook zo zal zijn winstgevend, een succes, want wat je hebt gezegd is eerlijk, het is goed, het is het evangelisch en troost ons allemaal, troost mijzelf omdat het laat zien, alles wat u hebt gezegd, dat de kerk in uw parochie, en dus in heel Rome, de Roomse Kerk door uw gemeenschappen, het is een levende kerk en niet alleen een realiteit administratief, hoewel het zeer grote tradities heeft, maar het is een levende realiteit ”. “Deze levende werkelijkheid wordt door elk gevormd een van ons als we verlicht zijn door de genade van het geloof. Geloof, velen hebben geloof. Ik geloof dat er maar heel weinig in de wereld zijn die dat niet doen heeft geen geloof. Ze hebben altijd iets. Maar er zijn gradaties van intensiteit van geloof, van zijn wortels in onze persoonlijkheid. Dan moeten we krijg deze wortels van geloof, gevonden in onze persoonlijkheid, in ons geweten, in onze ziel, wees altijd meer diep. Dit is hoe het geloof dat in ieder van ons is opgebouwd, is ontstaan sterk in ieder van ons, bewust gemaakt, persoonlijk, wordt apostolisch. Ik geloof dat de vitale betekenis van uw gemeenschappen Neocatechumenaal is dat.

De naam zelf is prachtig: Gemeenschappen Neocatechumenaal. Omdat deze naam ons doet denken aan de catechumenen die zich vroeger op de doop voorbereidden en ook lange tijd, maanden en jaren, vooral tijdens de vastentijd. Vervolgens, aldus voorbereid, ontvingen ze de doop met grote ijver en met veel vreugde. Het zijn de tradities van zondag “in albis”, zondag wit, waar ze gekleed waren in catechumenale gewaden. Nu dit wij ontbreekt in zekere zin omdat christenen worden gedoopt klein, als ze een week of een maand oud zijn. Die ontbreekt een beetje instelling van de primitieve kerk, die voorbereiding Zet zich in voor de doop. De doop wordt al gedaan, maar niet gerijpt. De neocatechumenale gemeenschappen proberen te voltooien wat we missen. Mannen en vrouwen zoals jij, die al volwassen zijn, keren terug op het moment van hun doop en ze doen het om het opnieuw te beleven, om zich voor te bereiden opnieuw wat er al in ieder van ons bestaat. We zijn geweest gedoopt, bestaat de realiteit van de doop in ieder van ons, maar we moeten opnieuw zien wat die doop is, wat de waarheid is dimensie, zijn bovennatuurlijke, goddelijke, sacramentele dimensie, met al zijn rijkdom en met alle gevolgen van dien. Ik denk dat dit goed is manier. Je doet het ook in gemeenschap, je leeft het in gemeenschap.

Nee het is een eenzaam proces, het is een gemeenschapsproces, een reis samen. U leeft met de vreugde van het herontdekken van de doop, het is waar samen betekenis. En zo wordt de geest die ieder van ons bezielt, overgedragen aan de anderen en er is een uitwisseling van ervaringen, van vurigheid, van vreugde. EN dit alles komt ook tot uiting in je gebeden en in je liedjes. Zeker voor een parochie die gemeenschap, is die groep echt een gist, want, zoals u al zei, er zijn echt velen die zijn van ver gekomen, maar er zijn ook velen die ver weg wonen, in hun verschillende ideologieën, in hun verschillende zorgen.

Anderen, die zich bewust zijn van de betekenis van hun doopsel, zijn nodig om naast hen te leven om hen te doen begrijpen. Ook zij worden in de overgrote meerderheid gedoopt. Maar als ze eenmaal gedoopt zijn, is hun doop min of meer dood. Anderen, zijn medeparochianen, zijn nodig om die doop bij hun vrienden en naasten nieuw leven in te blazen. Dat is echt een gist. En de gist moet het deeg verlaten, zoals Christus in het evangelie zegt. We denken dat je onze hele toespraak kunt schrijven … laten we het in de Osservatore Romano schrijven. Welnu, een zegen met heel mijn hart: voor ieder van jullie, voor je families en voor je gemeenschappen.

(*) Zie “L’Osservatore Romano”, 19-20 november 1979.