Komunikat prasowy

W poniedziałek 25 października Uniwersytet Francisco de Vitoria w Madrycie, katolicki uniwersytet liczący ponad 8000 studentów, przyzna Kiko Argüello, inicjatorowi wraz z Carmen Hernández Drogi Neokatechumenalnej, oraz rabinowi Davidowi Rosenowi, dyrektorowi ds. religijnych Amerykańskiego Komitetu Żydowskiego, tytuł doktora honoris causa za ich wielki wkład w dialog żydowsko-katolicki, promujący historyczne zbliżenie między Żydami i chrześcijanami, które nie miało miejsca od wieków.

Akt ten jest wyrazem uznania nie tylko dla Kiko, ale także dla Carmen Hernández jako inicjatorów drogi chrześcijańskiego wtajemniczenia, która w ostatnim półwieczu doprowadziła setki tysięcy katolików na całym świecie do ponownego odkrycia żydowskich korzeni wiary chrześcijańskiej. Z tego ponownego odkrycia zrodziła się wielka miłość do naszych starszych braci i ojców w wierze, narodu izraelskiego, na którą setki ortodoksyjnych rabinów odpowiedziało historyczną deklaracją chrześcijaństwa jako przymierza Boga z poganami. Aby zrozumieć prawdziwe znaczenie tego aktu, konieczne jest trochę historii.

W 1964 roku wokół Kiko i Carmen w barakach Palomeras Altas na peryferiach Madrytu zawiązała się wspólnota, skupiająca najuboższych pod każdym względem. Kiko, wywodzący się z doświadczenia egzystencjalizmu, poprzez cierpienie niewinnych zobaczył, że ukazuje się Sługa Pański, opisany przez Izajasza, „przed którym zakrywa się twarz”, a dzięki Carmen, która na nowo odkryła w swoim życiu misterium paschalne, z ogromną siłą ukazało się zmartwychwstanie: spełnienie w Jezusie Chrystusie wszystkich oczekiwań każdej żydowskiej liturgii, zwycięstwo nad śmiercią. Carmen zawsze powtarzała, że w sercu odnowy liturgicznej i teologicznej Soboru Watykańskiego II jest ponowne odkrycie tajemnicy paschalnej i powrót do najwcześniejszych źródeł, a więc do tajemnicy Izraela. W tym celu konieczna jest lektura Pisma Świętego, Starego i Nowego Testamentu, w świetle tajemnicy paschalnej i w kontekście historycznym, geograficznym, liturgicznym i moralnym Izraela.

Ponowne odkrycie duchowego dziedzictwa judaizmu w każdym czynie Jezusa oraz stałej zbawczej i eschatologicznej roli Izraela, wraz ze wspomnianym doświadczeniem, zaczęło kształtować drogę typu katechumenalnego, która przygotowywałaby ludzi do przyjęcia darmowego daru życia Bożego, nakreślonego w Kazaniu na Górze. Biskup Casimiro Morcillo, ówczesny arcybiskup Madrytu, zaprosił Kiko i Carmen, aby zanieśli tę Drogę do wszystkich parafii.

Z tych ukrytych początków Droga ta rozprzestrzeniła się stopniowo na cały świat, pomagając odkryć na nowo chrześcijaństwo, przeżywane we wspólnocie chrześcijańskiej, nie jako moralizm, ale jako dar, który realizuje się w Słowie Bożym i w sakramentach, które przekazują życie Boże, serce z ciała, spełnienie wszystkich obietnic Izraela.

W 2010 roku Kiko skomponował symfonię poświęconą cierpieniu niewinnych, która w 2011 roku została zaprezentowana w Międzynarodowym Centrum Domus Galilaeae na Górze Błogosławieństw (Galilea, Izrael) przed grupą amerykańskich biskupów i licznych rabinów. Odbiór był bardzo pozytywny i Kiko dostrzegł znaczenie „uświadomienia, także w Nowym Jorku, poprzez muzykę, tej danej przez Boga relacji miłości z narodem żydowskim”.

W 2012 roku ta modlitwa i symfoniczny hołd za cierpienie narodu żydowskiego w Shoah i za cierpienie każdego niewinnego człowieka zostały zaprezentowane w Lincoln Center w Nowym Jorku przed 3000 Żydów, kilkoma kardynałami i dziesiątkami rabinów.

Przy tej okazji rabin Yitz Greenberg uznał chrześcijaństwo nie za bałwochwalstwo, ale za opatrznościową interwencję Boga, który przyniósł wiedzę o Torze poganom: Minęło ponad 3150 lat, odkąd Święty, Błogosławiony, zawarł przymierze z narodem izraelskim, przymierze odkupienia dla świata. Minęło prawie dwa tysiące lat, odkąd Bóg Miłości otworzył to przymierze odkupienia dla innych narodów poprzez chrześcijaństwo. Przez dwa tysiące lat Bóg czekał i miał nadzieję, że narody przymierza odkupienia będą ze sobą współpracować.

Ta rewolucyjna deklaracja przygotowała w następnym roku spotkanie w Auschwitz, gdzie na oczach wielu rabinów, kilkudziesięciu biskupów i tysięcy ludzi wykonano symfonię. Kiko rozpoczął spotkanie tymi słowami: „Wszedłem do jednego z baraków obozu koncentracyjnego w Auschwitz, padłem na kolana, otworzyłem Pismo Święte i przyszedł mi do głowy taki fragment: „Pewien rabin zapytał Pana Jezusa: „Nauczycielu, jakie jest pierwsze przykazanie Prawa?”, a Chrystus odpowiedział: „Szema, Izrael, Adonai Elohenu, Adonai Ehad”. Pan jest jeden: Będziesz miłował Boga całym swoim sercem, całym swoim umysłem, całą swoją mocą, a swego bliźniego jak siebie samego”. A rabin: „Dobrze mówisz, Mistrzu, że miłowanie Boga z całego serca, a bliźniego swego jak siebie samego jest pierwszym i największym ze wszystkich przykazań”. Gdy rabin mówi mu to, Jezus Chrystus odpowiada: „Niedaleko jesteś od Królestwa Bożego”. A więc do was wszystkich, rabini, którzy jesteście tutaj w Auschwitz i kochacie Szema: nie jesteście daleko od Królestwa Bożego”.

W 2015 r. na prośbę kilku rabinów, w tym Rosenbauma z Nowego Jorku, Rosena z Naczelnego Rabinatu Izraela i Greenberga, zorganizowano w Domus Galilaeae spotkanie rabinów, biskupów i katechistów wędrownych. Rosen, zwracając się do obecnych braci z Drogi, powiedział, że w tej muzyce wyczuwa, „że słyszycie to, co sprawia, że cierpimy”.

Rabin Broadman, wzruszony, dostrzegł w tym spotkaniu komunii i miłości między rabinami i chrześcijanami, którzy wspólnie śpiewali Szema, znak, że Mesjasz wkrótce nadejdzie: „Biblia mówi nam, że kiedy Mesjasz przyjdzie, świat zostanie wypełniony wiedzą o Wszechmogącym. A ja mówię wam: dziękuję, dziękuję! Nas, Żydów i chrześcijan, którzy razem służymy Wszechmogącemu, temu samemu Wszechmogącemu, więcej łączy niż dzieli. Musimy głosić na dachach, że Mesjasz nadchodzi. Kiedy mówię, że spotykam się z chrześcijanami, wielu mówi mi: „Czyś ty zwariował?” Ale każdy musi wiedzieć, że to się dzieje, abyśmy mogli być gotowi na przyjście Mesjasza.

Kiko powiedział też przy tej okazji: „Tu jest znak zapytania, to znaczy, że coś się zaczyna. Bliskość Mesjasza? Sądzimy, że Synagoga wspiera Kościół. To jest prawdziwe drzewo oliwne, natomiast my zostaliśmy w nie wszczepieni. Paweł mówi, że Bóg, dając wszystko swojemu ludowi, podczas gdy goje (poganie) mieli tylko grzech, nienawiść i wojny, chce teraz przynieść gojom Torę. Sobór wyznaczył nową linię w relacjach między narodem żydowskim a Kościołem katolickim, ale trzeba kontynuować Sobór, ponieważ wielu ludzi go nie zrozumiało, niewielu zna Nostra Aetate. W tej bitwie, w tej sytuacji historycznej, w której się znajdujemy, myślę, że musimy pomóc sobie nawzajem, chrześcijanom i Żydom, aby zacieśnić nasze więzi głęboko, aby wypełnić wolę Bożą, aby uratować i odkupić to społeczeństwo.”

W 2017 r. rabini poprosili o ponowne spotkanie w Domusie i setki z nich podpisały to oficjalne oświadczenie: „Po prawie dwóch tysiącleciach wzajemnej wrogości i podziału, my ortodoksyjni rabini, którzy przewodzimy wspólnotom, instytucjom i seminariom w Izraelu, Stanach Zjednoczonych i Europie, rozpoznajemy historyczną szansę, która stoi przed nami… rozpoznajemy, że chrześcijaństwo nie jest ani przypadkiem, ani błędem, ale zamierzonym przez Boga rezultatem i darem dla narodów… Nie jesteśmy już wrogami, ale partnerami dla przetrwania i dobrobytu ludzkości… Żydzi i chrześcijanie są przeznaczeni przez Pana, aby być partnerami w miłości”.

To właśnie ta historia wzajemnego odkrywania się, między tymi dwoma przedstawicielami dwóch ludów przymierza, jest dziś uznawana.