De geschiedenis van de relatie tussen de heilige Johannes Paulus II en de Neocatechumenale Weg, met Kiko, Carmen en Vader Mario, is ongelooflijk. Iets groots: enerzijds heeft hij met een profetische geest de gave aangevoeld die de Weg was voor de Kerk en anderzijds is er van de kant van de initiatiefnemers van de Weg een correspondentie geweest van vertrouwen en betrokkenheid bij de missie van de Kerk.

Niet voor niets heeft Kiko gezegd: «In Johannes Paulus II heb ik een reus gevonden: hij heeft ons altijd tweemaal gegeven wat we van hem vroegen of verwachtten, hij is altijd verder gegaan: iets waardoor je je klein voelde. Hij keurde de Weg goed met een verrassende brief aan aartsbisschop Josef Cordes, in opdracht van hem om het apostolaat van de Weg te volgen, waarin stond: Ik wens dat de broeders in het espicopaat samen met hun priesters geldigheid en hulp bieden aan de nieuwe evangelisatie, zodat het wordt uitgevoerd volgens de lijnen voorgesteld door de initiatiefnemers… ”; het was meer dan we ons konden voorstellen. Hij heeft de moed gehad om de Stichting van het Redemptoris Mater Seminair in Rome goed te keuren, ondanks duizend moeilijkheden en controverses ».

Kiko herinnert zich de eerste ontmoeting met paus Johannes Paulus II, aan het einde van de eucharistie in de kapel van Castel Gandolfo: «… aan het einde van de mis vertelde hij ons dat hij tijdens de viering, en aan ons denkend, voor hem had gezien: “Atheïsme, doopsel, catechumenaat”. En dat verrastte ons omdat hij het woord Catechumenaat na de Doop had gezet, iets ongewoons en totaal nieuw, vooral na de beproevingen die we hebben gehad, juist omdat we spraken over Catechumenaat na de Doop »..

Na de mis vroeg ik hem of hij me alleen kon ontvangen en hij pakte me bij de arm en leidde me naar een kamer waar we tegenover elkaar zaten. Ik heb hem, vol angst, over de verschijning van de Heilige Maagd Maria verteld: “We moeten gemeenschappen creëren zoals de Heilige Familie van Nazareth die in nederigheid, eenvoud en lof leven; de andere is Christus ”. Ik vertelde hem dat, hoewel ik bang was dat hij mij als een “visionair” zou beschouwen, om hem te vragen: “Deze gemeenschappen, Vader, wat zijn dat?” We hadden in feite het probleem van onze identiteit in de parochies: een beweging? Een lekenvereniging? wat zijn we? Wat zijn we in de kerk? En hij zei tot mijn verbazing: “Zij zijn de kerk.”

De paus heeft altijd speciale aandacht gehad met Carmen, een grote bewondering, die het belang inzag die ze had voor de Weg, vooral voor haar “vrouwelijke genie” en voor haar grote liefde voor het Concilie en de Kerk. Kiko herinnert zich altijd een anekdote: «Toen we als adviseur van de Pauselijke Raad voor de Leken, na een plenaire zitting, gingen we een voor een langs de Heilige Vader om hem te begroeten, en hij was al erg ziek: we wisten niet of hij luisterde of niet, Hij zat met gebogen hoofd en gesloten ogen. Toen ik voor hem stond, fluisterde kardinaal Rylko, die naast hem stond, in zijn oor: ‘Het is Kiko.’ Daarbij hief de paus zijn hoofd op, opende zijn ogen en zei met een krachtige stem: “En Carmen! Waar is Carmen? “. En alle aanwezigen gaven een groot applaus ».

«Fundamenteel kunnen we zeggen – Ga door Kiko!  –  De heilige Johannes Paulus II “was een man “, zonder enige vorm van klerikalisme, zonder argwaan, altijd minzaam. Een man, beter gezegd? “Een vriend”. En nog beter: “een profeet”: op het VI symposium van Europese bisschoppen op 11 oktober 1985 maakte hij een zeer diepgaande analyse van de situatie van secularisatie in Europa, van het sociaal relativisme, van de vernietiging van het gezin, van het ontbreken van roepingen, enz. Geconfronteerd met deze analyse, die op het eerste gezicht catastrofaal leek, begon hij met de bisschoppen te vertellen dat de Heilige Geest al op deze situatie had gereageerd. Om “symptomen van deze adem van de Geest” te vinden, zei hij, “is het noodzakelijk om geatrofieerde patronen te verlaten” en te gaan waar de Heilige Geest aan het werk is, waar gezinnen opnieuw worden opgebouwd, waar roepingen terugkeren, waar er een echte groei is van geloof… En hij sloot af met het vaststellen , dat de Kerk moet terugkeren naar de Bovenzaal om de Heilige Geest te ontvangen die helpt bij de Nieuwe Evangelisatie en daarom is het noodzakelijk “om opnieuw geïnspireerd te worden door het allereerste apostolische model”. Betekent het misschien dat de kerk opnieuw in de huizen moet samenkomen, zoals bijvoorbeeld de brief aan de Kolossenzen zegt, waar de heilige Paulus zegt om de nimfen te groeten en de kerk die in zijn huis samenkomt…? ».

Als aartsbisschop van Krakau had hij de Neocatechumenale Weg al gekend en verwelkomd, maar het was vooral tijdens zijn lange pontificaat dat hij diep in contact kwam met deze “gave van God voor zijn Kerk” [1].

Paus Johannes Paulus II begon de parochies van het bisdom Rome te bezoeken en ontdekte daar de realiteit van de Weg. Op deze manier weet hij direct wat de Weg is, het goede dat hij doet in de parochies, hoe hij zoveel vervreemde mensen terugbrengt naar de Kerk, tot de vreugde van het Doopsel, tot de schoonheid van het leven: hij ziet gemeenschappen vol met echtparen die zonder angst openstaan voor het leven, vol jonge mensen en vanuit het hart van zijn vader worden woorden van aanmoediging, vreugde en geluk geboren … Hij vraagt zelf om een bepaald lied van de Weg te maken, een lied dat hij heeft leren kennen door zijn vele reizen door de vijf continenten.

Bij een bezoek aan de gemeenschappen, aan het einde van het pastorale bezoek aan de parochie van Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Sacrament en de Heilige Canadese Martelaren van Rome, sprak hij over de “radicale confrontatie” die vandaag in de samenleving aanwezig is ,reden waarom”we een radicaal geloof nodig hebben” :

Wij, dierbaren, leven in een periode waarin je voelt dat je een radicale confrontatie ervaart – en dat zeg ik omdat dit ook mijn jarenlange ervaring is – een radicale confrontatie die overal wordt opgelegd. Er is geen enkele editie, er bestaan er veel in de wereld: geloof en antigeloof, evangelie en antievangelie, kerk en antikerk, God en antigod, als we dat zo kunnen aangeven … Dus leven we deze historische ervaring , en nu veel meer dan in het verleden. In dit tijdperk  moeten we een radicaal geloof herontdekken, radicaal begrijpen, radicaal beleven en radicaal realiseren. We hebben zo’n geloof nodig. Ik hoop dat uw ervaring in dit perspectief geboren is en ons kan leiden naar een gezonde radicalisering van ons christendom, van ons geloof, naar een authentiek, evangelisch radicalisme… [2].

Enkele jaren later in de parochie van Heilige Maria Goretti in Rome zeggen:

Ik zie dus het ontstaan ​​van het neocatechumenaat, van jullie pad: een – ik weet niet of Kiko of anderen –  zich afvroeg: waar de kracht van de primitieve kerk vandaan kwam? En waar komt de zwakte van de veel grotere kerk van vandaag vandaan? Ik geloof dat hij het antwoord vond in de catechumenaat, op dit pad. Dit is wat ik ervaar door met jullie enkele momenten samen te leven.

Ik wens dat je doorgaat op dit pad, dat je blijft voldoen aan alle eisen die eruit voortvloeien, want het is geen kort pad; Als je aan het missionaire catechumenaat denkt, lijkt het soms wel vier jaar! U stelt meer eisen: die van u gaat zeven jaar of langer mee! Ik wens je dan ook dat je altijd veeleisend blijft op je pad en vooral dat je al deze vruchten blijft voortbrengen, want in jou, in je gemeenschappen, is echt te zien hoe alle vruchten van de Heilige Geest voortkomen uit de doop, al de charisma’s van de Heilige Geest. Heilige Geest, alle roepingen, alle authenticiteit van het christelijk leven in het huwelijk, in het priesterschap, in de verschillende beroepen, ten slotte in de wereld [3].

Hier is het neocatechumenaat als een tijdelijke realiteit, dat wil zeggen een gemeenschap die in de parochie opnieuw de nieuwigheid van het christelijk leven, zijn frisheid, zijn originaliteit vindt, want dit is het leven in zijn volle betekenis, goddelijk leven. Dit is het leven dat voor alle eeuwigheid op ons wordt geprojecteerd, niet alleen het leven van deze jaren hier op aarde. Leven met God, leven als kinderen van God, bezield door de eniggeboren Zoon van God die het Woord is, het vleesgeworden Woord en geboren uit de Maagd Maria: Jezus Christus [4].

En bij de christelijke inwijding is er de gemeenschapsdimensie die de Heilige Vader vaak onderstreept:

En u legt dit alles uit met uw gemeenschap, met uw broederlijke gemeenschap en met uw vreugde, ook met uw zang, en zeker met gebed… [5].

De groep, of liever de gemeenschap, wordt altijd van binnenuit gevormd, intern, omdat het intern is waar de Heilige Geest elkaar aanraakt; Hij raakt aan wat ieder van ons is, zijn persoonlijke intimiteit, zijn spirituele intimiteit, maar het raakt niemand van ons afzonderlijk, individueel, omdat hij ons heeft geschapen om een ​​gemeenschap te zijn, om in gemeenschap te leven; Het is aan ieder van ons om onszelf weer op te bouwen in gemeenschap, en dit is hoe al deze gemeenschappen ook worden uitgelegd in de christelijke gemeenschap, zoals de jouwe, net als de jouwe, want er zijn vijf gemeenschappen [6].

Je [ontdekt wat de doop is] doe je ook in gemeenschap, je leeft het in gemeenschap. Het is geen eenzaam proces, het is een gemeenschapsproces, een reis samen. Je leeft met de vreugde van het herontdekken van de doop, de ware betekenis ervan samen [7].

In de parochie van San Félix de Cantalice (Rome) benadrukt de paus de gave van kinderen in de gemeenschappen van de Weg:

Er wordt gezegd dat neocatechumenen grote gezinnen hebben, ze hebben zoveel kinderen! Dit is een test van geloof, van geloof in God. Om de mens leven te geven, is geloof in God nodig. Als we vandaag deze grote zogenaamde demografische crisis, familiecrisis, vaderschapscrisis, moederschapscrisis doormaken, is dat gewoon een gevolg van het gebrek aan geloof in God. U kunt dit probleem niet verbeteren als het niet met een diep geloof in God is. Een groot geloof in God is vereist om de mens leven te geven [8].

En in de parochie van Heilige María Goretti (Rome) voegt hij eraan toe:

Hoe verklaar je anti-nataliteit, inderdaad, de anti-natalistische mentaliteit van gemeenschappen, naties, groepen en politieke kringen? Dit alles wordt verklaard door het gebrek aan vertrouwen in de mens. Dit gebrek aan geloof in de mens komt voort uit een gebrek aan geloof in God; de mens heeft zijn dimensie, zijn principe; Dit principe is in God zelf, omdat hij naar zijn beeld en gelijkenis is geschapen en dit ons uitlegt wie de mens is, hoe hij kan leven en hoe hij kan sterven. Er is moed voor nodig om in deze wereld te leven en ik zie in deze ontmoeting met deze gezinnen en met deze rondreizende mensen een teken van christelijke moed [9].

Als afsluiting van deze korte presentatie van het rapport tussen Johannes Paulus II en de Neocatechumenale Weg, en als een zegel van een kerkelijke reis vol vruchten en hemelse zegeningen, lijkt het voor ons verplicht om aan zijn troostende woorden te denken aan het einde van de ‘iter’ van voorbereiding en goedkeuring. van het statuut, in Castel Gandolfo in 2002:

Hoe de Heer niet te danken voor de vruchten die door de Neocatechumenale Weg zijn voortgebracht in zijn meer dan dertigjarige bestaan! In een geseculariseerde samenleving als de onze, waar religieuze onverschilligheid heerst en veel mensen leven alsof God niet bestaat, zijn er velen die de sacramenten van de christelijke inwijding moeten herontdekken, vooral de doop. De Weg is zonder twijfel een van de voorzienige antwoorden op deze dringende behoefte.

We denken na over uw gemeenschappen: Hoeveel herontdekkingen van de schoonheid en grootsheid van de roeping tot doop hebben we ontvangen! Hoeveel vrijgevigheid en ijver bij het verkondigen van het evangelie van Jezus Christus, vooral tot aan de verste mensen! Hoeveel roepingen tot het priesterschap en het religieuze leven zijn er ontstaan ​​dankzij deze route van christelijke vorming! [10]

[1] Benedictus XVI, Toespraak tot de leden van de Neocatechumenal Weg, 17 januari 2011.
[2] L’Osservatore Romano, 3-4 november 1980.
[3] L’Osservatore Romano, 1-2 februari 1988.
[4] Bezoek van paus Johannes Paulus II aan de parochie van Santa Ana in Casal Morena (Rome), in L’Osservatore Romano, 3-4 december 1984.
[5] Bezoek van paus Johannes Paulus II aan de parochie van San Antonio in Plaza Asti (Rome), in L’Osservatore Romano, 7-8 mei 1979.
[6] Bezoek van paus Johannes Paulus II aan de parochie van St. Lucas de Evangelist (Rome), in L’Osservatore Romano, 5-6 november 1979.
[7] Bezoek van paus Johannes Paulus II aan de parochie van St. Johannes de Evangelist in Spinaceto (Rome), in L’Osservatore Romano, 19-20 november 1979.
[8] Zie L’Osservatore Romano, 5-6 mei 1986, waarin hij integreert wat tijdens zijn toespraak werd opgenomen.
[9] L’Osservatore Romano, 1-2 februari 1988.
[10] Toespraak van de Heilige Vader tot de initiatiefnemers van de Weg, tot rondtrekkende catechisten en priesters van de Neocatechumenale Weg, (Castel Gandolfo, 21 september 2002), in L’Osservatore Romano, 22 september 2002.