MISJA EWANGELIZACYJNA
«Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali; tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi: jeśli będziecie się wzajemnie miłowali.» (J 13, 34-35).
Na Drodze Neokatechumenalnej Duch Święty wzbudził różne formy ewangelizacji, misji apostolskiej i życia konsekrowanego, które zostały zatwierdzone i są wspierane przez kolejnych Papieży.
CHARYZMATY
PARAFIA – WSPÓLNOTA WSPÓLNOT
Po głoszeniu Kerygmatu w parafii powstają wspólnoty braci i sióstr, którzy przeżywają wtajemniczenie chrześcijańskie. Stopniowo zaczynają pojawiać się wśród nich znaki wiary: miłość do nieprzyjaciół. Ten cud moralny wzywa tych, którzy są oddaleni, do spotkania z Jezusem Chrystusem. W ten sposób wspólnota chrześcijańska przynosi miłość Bożą wszystkim ludziom.
«Prowadzicie apostolat przez to, że jesteście tym, kim jesteście. To staje się z kolei zachętą do odkrywania i odzyskania prawdziwych, autentycznych, rzeczywistych wartości chrześcijańskich, które inaczej mogłyby pozostać prawie że ukryte, uśpione i jakby rozmyte w zwyczajnym życiu. Nie! Wy je uwypuklacie, ukazujecie je i dajecie im blask moralny naprawdę wzorowy, nie przez co innego, jak przez przeżywanie w duchu chrześcijańskim tej waszej wspólnoty neokatechumenalnej. (…)
Jakąż radość i jaką nadzieję daje nam wasza obecność i wasza działalność! Wiemy, że w waszych wspólnotach usiłujecie wspólnie zrozumieć i rozwinąć bogactwa waszego Chrztu i konsekwencje waszej przynależności do Chrystusa.
Przeżywanie i rozwijanie tego przebudzenia jest tym, co nazywacie formą katechumenatu pochrzcielnego, który będzie mógł odnowić w dzisiejszych wspólnotach chrześcijańskich te oznaki dojrzałości i pogłębienia, które w Kościele pierwotnym osiągano w okresie przygotowania do Chrztu.
Wy czynicie to po Chrzcie. „Przed” czy „po” jest – powiedziałbym – rzeczą drugorzędną. Faktem jest, że wy zmierzacie do autentyzmu, do pełni, do konsekwencji, do szczerości życia chrześcijańskiego.
Św. Paweł VI, 8 maja 1974 r.
Praktyka i prawodawstwo Kościoła wprowadziły święty zwyczaj udzielania Chrztu niemowlętom, (…) w rycie chrzcielnym okres przygotowania [do Chrztu] został więc teraz liturgicznie streszczony (…) To przygotowanie w dawnych czasach, gdy społeczeństwo było jeszcze głęboko pogańskie, miało miejsce przed Chrztem i było nazywane katechumenatem. (…) W dzisiejszym środowisku społecznym praktyka Chrztu dzieci musi być uzupełniona przez dokształcenie, przez inicjację wtórną w styl życia właściwy chrześcijaninowi. I to musi być zrobione po Chrzcie. (…) Chodzi o religijne towarzyszenie, dające możliwość praktycznego ćwiczenia się w wierności chrześcijańskiej i faktycznego włączenia w społeczność wierzących, jaką jest Kościół…
Oto na czym polega odrodzenie się słowa „katechumenat”. On nie chce, rzecz jasna, unieważnić dotychczas obowiązującą praktykę chrzcielnej czy zmniejszyć jej wagę, ale chce ją ożywić i uzupełnić metodą stopniowej, intensywnej ewangelizacji, która przypomina i odnawia w pewnym sensie dawny katechumenat. Kto został ochrzczony, musi zrozumieć, przemyśleć, docenić i rozwinąć bezcenne bogactwo otrzymanego sakramentu.
Św. Paweł VI, 12 stycznia 1977
KATECHIŚCI WĘDROWNI
Jednym z głównych charyzmatów czy owoców Drogi jest charyzmat katechistów wędrownych. Dzięki nim Droga rozprzestrzeniła się na pięć kontynentów. Międzynarodowa ekipa, która jest odpowiedzialna za Drogę, ustanawia kolejne ekipy katechistów wędrownych, składające się z prezbitera, małżeństwa i mężczyzny stanu wolnego albo z prezbitera, mężczyzny stanu wolnego i niezamężnej kobiety. Takie ekipy są posyłane do różnych krajów, by zainicjować i prowadzić rozwój Drogi Neokatechumenalnej.
Katechiści wędrowni odpowiadają w ten sposób na prośby pochodzące z odległych diecezji. Ekipa międzynarodowa zaprasza braci i siostry z Drogi, aby dobrowolnie deklarowali swoją dyspozycyjność wyruszenia w jakąkolwiek część świata. Ci, którzy czują się powołani przez Boga, są posyłani na misje.
Zaproszenie to jest kierowane do braci i sióstr ze wspólnot podczas tzw. konwiwencji (dni skupienia), kiedy to ekipa odpowiedzialna za Drogę – lub inna ekipa, przez nią wskazana – weryfikuje dyspozycyjność i koordynuje działalność katechistów wędrownych. Odbywa się to na zasadzie „skurczu i rozkurczu” serca, na wzór Pana, który posyłał swoich apostołów na misję, a następnie zbierał ich razem, w osobnym miejscu, aby słuchać o cudach, które Duch Święty z nimi uczynił.
Katechista wędrowny jest ciągle związany ze swoją parafią i wspólnotą, do której regularnie powraca, aby wraz z nią uczestniczyć w formacji Drogi Neokatechumenalnej. Katechista wędrowny zgadza się przeżywać swoją misję w kruchości; jest wolny i może przerwać ją w każdej chwili, informując o tym biskupa miejsca i ekipę odpowiedzialną za Drogę.
CHARYZMATY MISYJNE I ŻYCIE KONSEKROWANE
W różnych formach ewangelizacji, realizowanych przez Drogę konieczna jest obecność kobiet i mężczyzn, którzy – jako celibatariusze – otrzymali powołanie do misji; poświęcają się dziełu ewangelizacji, zarówno w ekipach katechistów wędrownych, jak i w missio ad gentes, a także w seminariach i parafiach. Dlatego na międzynarodowych konwiwencjach posyła się na misje kobiety i mężczyzn, którzy przeżywając na Drodze Neokatechumenalnej proces wtajemniczenia w wiarę, czują powołanie Boga do oddania swojego życia dziełu nowej ewangelizacji.
Oprócz tych braci i sióstr są też setki kobiet, które od początku Drogi Neokatechumenalnej, przeżywając proces wtajemniczenia chrześcijańskiego we wspólnocie, czuły powołanie do życia konsekrowanego i wstąpiły do różnych klasztorów na całym świecie.
DIECEZJALNE SEMINARIA MISYJNE REDEMPTORIS MATER
26 sierpnia 1986 r. Jan Paweł II z entuzjazmem przyjął propozycję Kiko, Carmen i Ojca Mario, by otworzyć w Rzymie diecezjalne seminarium misyjne, które przygotowywałoby prezbiterów dla nowej ewangelizacji. Papież powierzył erygowanie seminarium kardynałowi Ugo Polettiemu, wikariuszowi Jego Świątobliwości.
Do tej pory (rok 2020) erygowano 124 takie seminaria na pięciu kontynentach. Seminaria te mają trzy podstawowe cechy: są diecezjalne, misyjne i międzynarodowe. Akademicka, ludzka i duchowa formacja seminarzystów obejmuje również pewien okres ewangelizacji misyjnej. Formowani w tych seminariach prezbiterzy, po kilku latach pracy w parafiach, otrzymują od biskupa diecezjalnego pozwolenie, by posługiwać w różnych rodzajach misji, realizowanych przez Drogę Neokatechumenalną, ustalonych i zatwierdzonych w Statucie przez Stolicę Apostolską.
Seminaria Redemptoris Mater są erygowane przez biskupa diecezjalnego i przyjmują kandydatów, którzy odkryli swoje powołanie dzięki neokatechumenalnemu itinerarium wtajemniczenia chrześcijańskiego. To właśnie formacja chrześcijańska we wspólnocie Drogi Neokatechumenalnej stanowi specyficzny i podstawowy element procesu formacji seminaryjnej.
W kolejnych latach wielu biskupów poszło za przykładem Ojca Świętego, otwierając w swoich diecezjach seminaria Redemptoris Mater.
Od roku 1990, kiedy miały miejsce pierwsze święcenia kapłańskie, do roku 2019 zostało wyświęconych w seminariach Redemptoris Mater 2380 prezbiterów. Obecnie do święceń przygotowuje się 2300 seminarzystów.
RODZINY NA MISJI
W roku 1985 Kiko, Carmen i o. Mario przedstawili św. Janowi Pawłowi II projekt ponownej ewangelizacji północnej Europy, zakładający wysłanie na misje całych rodzin wraz z prezbiterami. Pomysł został przyjęty przez Papieża z wielkim entuzjazmem. W roku 1986 Jan Paweł II wysłał na misje pierwsze trzy rodziny: jedną na północ Finlandii, drugą do Hamburga (Niemcy), trzecią do Strasburga (Francja). W roku 1987 pierwsze trzy rodziny zostały wysłane do tak zwanych pueblos jóvenes, czyli do ludzi żyjących w slumsach Ameryki Łacińskiej.
30 grudnia 1988 roku Jan Paweł II przybył helikopterem do Międzynarodowego Centrum Drogi Neokatechumenalnej w Porto San Giorgio (Włochy), aby wysłać na cały świat 72 rodziny. „Święty Kościele Boży, nie możesz dokonać swojej misji, nie możesz wypełnić swojej misji w świecie, jak tylko poprzez rodzinę i jej misję”. „Święta Rodzina jest niczym innym jak ludzką rodziną w Bożej misji. Rodzina w misji, Trójca Święta w misji. Powinniście pomóc rodzinie, powinniście ją chronić przed każdym zniszczeniem” – powiedział tego dnia św. Jan Paweł II.
Od tego czasu prawie 1800 rodzin zostało wysłanych przez kolejnych papieży na pięć kontynentów, aby ewangelizowały – zwłaszcza przez świadectwo chrześcijańskiego życia na wzór świętej rodziny z Nazaretu, ale i przez różne inicjatywy misyjne.
Są to rodziny, które mają za sobą lata formacji w ramach pochrzcielnej drogi wtajemniczenia chrześcijańskiego. Wiele z nich zostało uratowanych, czują się zatem szczególnie wdzięczne za dzieło zbawienia, którego dokonał w nich Bóg. Te rodziny – w większości z kilkorgiem dzieci – ofiarowują się, aby jechać na misje, rezygnując z wygodnych warunków, które miały w miejscu pochodzenia. Wyruszają na misje wszędzie tam, gdzie biskupi widzą potrzebę świadectwa rodziny chrześcijańskiej, aby żyjąc i zakorzeniając się w Kościołach lokalnych oraz wykonując różne zadania ewangelizacyjne, uczestniczyły w tworzeniu nowych wspólnot chrześcijańskich.
W Statucie Drogi zaznaczono, że w realizacji Drogi Neokatechumenalnej mogą pomagać rodziny w misji, które na prośbę biskupów osiedlają się na terenach zdechrystianizowanych lub tam gdzie konieczne jest implantatio Ecclesiae [art. 33 § 1].
MISSIO AD GENTES
W roku 2006 Benedykt XVI zainaugurował tę nową formę ewangelizacji, wysyłając pierwszych siedem missio ad gentes. Każda z nich składa się z prezbitera i kilku wielodzietnych rodzin. Na prośbę biskupa rodzina otrzymuje polecenie ewangelizacji zdechrystianizowanych lub pogańskich obszarów, aby uobecniać wspólnotę chrześcijańską, tak zespoloną w jedno, „aby świat uwierzył” (por. J 17,23).
Jan Paweł II podkreślił w roku 1985, podczas VI Sympozjum Biskupów Europejskich, że aby odpowiedzieć na sekularyzację Europy, konieczny jest powrót do pierwotnego modelu apostolskiego.
Tak więc missio ad gentes, – idąc za przykładem wczesnochrześcijańskich domus ecclesiae, – spotykają się w domach, w sąsiedztwie ludzi nieochrzczonych i oddalonych od Kościoła.
Kilkanaście lat po pierwszym posłaniu okazuje się, jak wielu pogan i ludzi oddalonych – którzy być może nigdy nie przekroczyliby progu kościoła – odnalazło się w tych wspólnotach chrześcijańskich i rozpoczęło drogę nawrócenia czy powrotu do wiary.
Te wspólnoty – które nie rodzą się w miejscu sakralnym, w świątyni, ale pośród świata – stanowią prawdziwy „dziedziniec pogan, gdzie ludzie mogą zbliżyć się do Boga, nie znając Go”, jak powiedział Benedykt XVI w roku 2009 w swoim przemówieniu do Kurii Rzymskiej.
Wyjątkowym aspektem tego doświadczenia są owoce komunii i jedności, które uobecniają się szczególnie w rodzinach, w relacji między rodzicami i dziećmi.
18 marca 2016 roku papież Franciszek wysłał na misje na pięciu kontynentach aż 250 rodzin, które utworzyły 50 nowych missio ad gentes. Podczas tego spotkania sam Franciszek wyjaśnił, na czym polega ten model misji: „Missio ad gentes są tworzone na prośbę biskupów diecezji, do których są przeznaczone i składają się z 4-5 rodzin – większość z nich z więcej niż czwórką dzieci, prezbitera, młodego mężczyzny i dwóch sióstr. Wszyscy oni tworzą wspólnotę, której misją jest dawanie znaków wiary, które przyciągają ludzi do piękna Ewangelii” – powiedział.
Papież Benedykt XVI w latach 2006 – 2012 wysłał 58 missio ad gentes, a papież Franciszek 128.
5 maja 2018 roku, na międzynarodowym spotkaniu z okazji 50. rocznicy narodzin pierwszej wspólnoty Drogi w Rzymie, które odbyło się na Tor Vergata, papież Franciszek wysłał 34 nowe missio ad gentes.
Liczba rodzin Drogi, które są obecnie (rok 2020) na misji dla nowej ewangelizacji wynosi 1640 – to łącznie 5400 dzieci, 108 krajów, 5 kontynentów. Wiele z tych rodzin wchodzi w skład jednej z 216 missio ad gentes, które są dzisiaj obecne w 62 krajach.
WSPÓLNOTY NA MISJI
Podczas spotkania z Benedyktem XVI w Bazylice św. Piotra 10 stycznia 2009 roku, z okazji 40. rocznicy narodzin pierwszej wspólnoty neokatechumenalnej w Rzymie, Papież posłał pierwszych 15 wspólnot na przedmieścia Rzymu.
Wspólnoty te były gotowe opuścić swoje parafie, w których już zakończyły itinerarium neokatechumenalne, aby na zaproszenie proboszczów udać się na misje do trudnych obszarów na peryferiach Rzymu – do obszarów zdegradowanych, pełnych przemocy i narkotyków, z dużą liczbą zniszczonych rodzin, z wieloma nowo przybyłymi imigrantami.
Kiko, przedstawiając tę nową misję, podkreślił, że „Droga kończy się głoszeniem Ewangelii na całym świecie” (…) Jedną z największych nowości jest to, że cała wspólnota wyrusza na misję. Nie jedzie kilku braci, wyrusza cała wspólnota. To bardzo wielka łaska i coś cudownego, że Bóg posyła was na tę misję. Fantastycznie, że możecie wyruszyć, że Pan daje wam pewną misję; umrzeć na misji, zestarzeć się na misji”.
Papież Franciszek w swojej encyklice Evangelii Gaudium mówi właśnie o Kościele „wychodzącym” i podkreśla potrzebę ewangelizacji na peryferiach, terytorialnych i egzystencjalnych.
Również Archidiecezja Madrycka liczyła na to doświadczenie. Tam gdzie narodziła się Droga Neokatechumenalna, jest teraz w 45 parafiach 221 wspólnot. W 2011 roku ówczesny arcybiskup Madrytu, kardynał Rouco Varela, posłał na misję pierwszych 10 wspólnot.
Obecny arcybiskup Madrytu, kardynał Carlos Osoro Sierra, na spotkaniu 22 marca 2015 roku wysłał 8 kolejnych wspólnot. W Madrycie jest już zatem 18 communitates in missionem.
5 maja 2018 roku papież Franciszek, z okazji 50. rocznicy narodzin pierwszej wspólnoty Drogi w Rzymie, na wielkim spotkaniu na Tor Vergata, wysłał na misje do różnych parafii w Rzymie 25 wspólnot, aby wspierać i umacniać życie chrześcijańskie najbiedniejszych wspólnot parafialnych.
W poleceniu Jezusa, w Jego: „Idźcie” są obecne są coraz to nowe scenariusze i wyzwania ewangelizacyjnej misji Kościoła, a my wszyscy jesteśmy wezwani do nowego „wyjścia” misyjnego. Każdy chrześcijanin i każda wspólnota musi rozeznawać, którą drogą – ukazaną przez Boga – pójść, ale wszyscy jesteśmy zaproszeni do przyjęcia tego wezwania, aby wyjść z własnej strefy komfortu i odważyć się dotrzeć do wszystkich peryferii, które potrzebują światła Ewangelii.
ETAPY DROGI
NOWA ESTETYKA
IKONOGRAFIA I WITRAŻE
MALARSTWO NA DRODZE NEOKATECHUMENALNEJ
Kiko Argüello studiował sztuki piękne na Akademii San Fernando w Madrycie, a w 1959 r. otrzymał Narodową Nagrodę Nadzwyczajną w dziedzinie malarstwa. W 1960 roku wraz z rzeźbiarzem Coomontesem i artystą szklarzem Muñozem de Pablos założył grupę „Gremio 62”, zajmującą się badaniami nad sztuką sakralną i jej rozwojem. Organizowali wystawy w Madrycie, m.in. w Bibliotece Narodowej. W roku 1960 Kiko został wyznaczony przez Ministerstwo Kultury, by reprezentował Hiszpanię na Powszechnej Wystawie Sztuki Sakralnej w Royan (Francja). Swoje prace wystawiał też w holenderskiej galerii Nouvelles images.
KORONA MISTERYJNA
„Piękno uratuje Kościół”. Nawiązując do tej wypowiedzi Fiodora Dostojewskiego Kiko powtarzał wielokrotnie, że „Kościół może uratować nowa estetyka”. W wielu miejscach zrealizowano tzw. „koronę misteryjną”, czyli cykl ikon przedstawiających najważniejsze tajemnice wiary chrześcijańskiej. Ikony te dotykają głębin ducha tych, którzy je oglądają, są dla człowieka pomocą ku temu, by wznieść się do Boga. Obrazy te działają w duszy chrześcijanina jak Przemienienie na apostołów, którzy ujrzeli blask Boskiego światła na Górze Tabor i usłyszeli głos Boga. Obrazy te oddziałują – zwłaszcza w czasie liturgii – w sposób bezpośredni i emocjonalny, pomagają wiernym w duchowej przemianie. Święty Jan Damasceński, który bronił ikony przed herezją obrazoburców, a przez papieża Leona XIII został ogłoszony doktorem Kościoła Powszechnego, powiedział: „Ujrzałem ludzki obraz Boga i moja dusza została zbawiona”.
Niech Święte Oblicze Chrystusa pomoże wam być świadkami Jego miłości
Kiko Argüello.
ARCHITEKTURA
ARCHITEKTURA NA DRODZE NEOKATECHUMENALNEJ
Na przestrzeni dziejów Kościół zawsze dostrzegał związek między pięknem a ewangelizacją, Kościół był największym patronem piękna. Wszystko odzwierciedla piękno Chrystusa, piękno wspólnoty i braterskiej komunii. Ewangelizacja ludów słowiańskich odbywała się w dużej mierze dzięki pięknu liturgii, ikon i pieśni. W ostatnich latach, nawet w łonie Kościoła, dominuje – jak się wydaje – wizja funkcjonalna, która sprowadza miejsca, w których żyje i spotyka się wspólnota, do zwykłych sal spotkań.
Dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, jest jednak konieczna i pilna odnowa architektury kościelnej. Odpowiedzią na „globalną wioskę”, na wielkie miasto i na monokulturę, jest parafia, która staje się „miastem niebiańskim”: bardziej ludzkim model społecznym, zdolnym do otwarcia przestrzeni dla nowej cywilizacji miłości. Chodzi o przestrzeń dla zgromadzenia eucharystycznego, która sprzyjałoby aktywnemu uczestnictwu wiernych, o miejsce dla „wspólnoty wspólnot”, o katechumenium z pięknymi salami liturgicznymi do celebracji w małych wspólnotach.
Na wszystkich kontynentach można znaleźć dzieła, zaprojektowane przez Kiko w duchu nowej estetyki: seminaria Redemptoris Mater, nowe parafie, katechumenia, sale do celebracji wspólnotowych, itp.
RZEŹBA
RZEŹBA NA DRODZE NEOKATECHUMENALNEJ
„Piękno jest – wraz z dobrem i prawdą – jednym z transcendentaliów. Piękno dostarcza nam przyjemności i wzbudza w nas uczucia. W taki sposób Bóg stworzył naturę. On, który stworzył przyrodę, stworzył ją pięknie, aby sprawić nam przyjemność.
Radość pozostaje w relacji z miłością. Dla mnie, jako malarza, jest interesujące studiowanie praw harmonii: Wszystko w przyrodzie jest związane z pięknem i służy mu. Nie wszystko jest pięknem, ale prawa harmonii są wyrazem relacji między materią, formą… To zadziwiające: nauka o relacjach to matematyka, a w harmonii jest cały szereg równań, które są matematyczne. Już Platon mówił w odniesieniu do sztuki o geometrii i matematyce Stworzenia. W sztuce – czy to w malarstwie, rzeźbie, muzyce czy poezji – wszystko jest ze sobą powiązane. Wszystko składa się z relacji, harmonijnych relacji.
Ta matematyczna relacja obecna w harmonii istnieje również w czasie, istnieje w muzyce. Muzyka jest bardzo ważna, ponieważ uczy nas piękna w czasie. W czasie, każda nuta nadaje wartość następnej. W malarstwie każdy motyw, każda powierzchnia, każdy materiał, każdy szkic nadaje wartość następnemu. Na przykład IV Symfonia Beethovena zaczyna się od dysonansu. To wspaniałe. W ten sposób czas zyskuje na wartości… Nie mówiąc już o poezji, słowach, nawet rzeźbie. Na przykład Henry Moore, angielski rzeźbiarz, studiował ludzkie kości i zobaczył, że ludzkie kości są doskonałe… Zagłębienie kości udowej jest doskonałe. Ubytek ten doskonale spełnia swoją funkcję jako spoina, a jednocześnie jest bardzo estetyczny. Bardzo trudno jest stworzyć piękną, estetyczną krzywiznę. Krzywizna szyi foki jest wspaniała… Nie każda krzywizna jest estetyczna. Moore bierze te wgłębienia, patrzy na nie i tworzy figurę składającą się z krzywizn; krzywiźnie jednego typu odpowiada inna innego typu, tak że cała figura jest estetyczna, bo wszystko jest połączone.
Możemy więc powiedzieć, że w estetyce kryje się głęboki sekret, którym jest miłość.
Kiko zaprojektował wiele paramentów liturgicznych: kielichy, pateny, trybularze, oprawy na Biblię i inne ozdoby…, stworzył też wiele rzeźb: m.in. grupę „Kazanie na Górze”, posągi Jana Pawła II, Jezusa Ukrzyżowanego, itp.
Książki
Noty biograficzne – Carmen Hernández
Comprare
W tych notach biograficznych znajdziecie niezwykłą kobietę, bardzo ważną dla Kościoła, zakochaną w Chrystusie, Piśmie Świętym i Eucharystii. Była świadoma, że misja, którą Bóg jej powierzył, polega na wspieraniu, bronieniu i korygowaniu mnie dla dobra Drogi Neokatechumenalnej. Dziękuję Bogu za Carmen, która zawsze mówiła mi prawdę, nieustannie. Była kobietą głęboką, autentyczną i wolną w relacjach z każdym człowiekiem. Kochała Chrystusa i Kościół, a w sposób szczególny papieża. Wierzymy, że Carmen jest z Panem, jest już na świętowaniu. Te noty biograficzne są nie tylko dla braci z Drogi, ale dla całego Kościoła, aby móc poznać wyjątkową kobietę, która żyła wiarą w stopniu heroicznym. Carmen Hernández! (Kiko Argüello).
Ukazuje się pierwsza oficjalna biografia Carmen Hernández. Piąta rocznica śmierci Carmen Hernández zbiega się z publikacją jej pierwszej oficjalnej biografii, autorstwa profesora i doktora filozofii Aquilino Cayuela, wydanej przez Bibliotekę Autorów Chrześcijańskich (BAC).
KERYGMAT – W BARAKACH Z UBOGIMI
Kup teraz
„Napisałem tę małą książkę za radą Kardynała Cañizaresa, któremu wydało się ważne, abym opowiedział, co Pan uczynił z nami w barakach wśród ubogich, a także bym opublikował kerygmat, który może pomóc – zwłaszcza jeżeli chodzi o treści i antropologię – najbliższemu Synodowi o Nowej Ewangelizacji”. (Ze Wstępu Kiko Argüello)
Kard. Antonio Cañizares Llovera: „Ta książeczka jest prawdziwym darem od Boga. Ożywia ona i oświeża nas w wierze, rozprasza obawy i leki, napełnia odwagą.”
Kard. Christoph Schönborn: „W tej katechezie jest w przedziwny sposób skondensowane całe przepowiadanie Ewangelii”.
ADNOTACJE 1988-2014
Kup teraz
„Od niemal trzydziestu lat notowałem w zeszytach, nieregularnie, bez określonego celu, myśli, refleksje, maksymy, wspomnienia, uwagi, notatki, modlitwy itp., jakie rodziły się we mnie w trakcie mojej misji ewangelizacyjnej i katechetycznej, do której, wraz z Carmen Hernández i ojcem Mario Pezzim, wezwał mnie Pan w Kościele. (…) Jeśli te zapiski komuś pomogą, chwała Panu.” (Ze Wstępu Kiko)
„Książka składa się z krótkich form literackich, które można czytać w dowolnej kolejności. Są to przemyślenia – spisywane pod wpływem wydarzeń, konwiwencji i spotkań, duchowe rozmowy z Bogiem, oskarżenia, prośby i odwołania do nadziei – skierowane do czytelnika. Niekiedy spotykamy się z bardzo odważnymi zwierzeniami płynącymi z serca autora. Przyjmują one nawet formę hymnów lub psalmów, wyrażających usilne błagania lub płomienne dziękczynienia składane Bogu. Na podstawie danych zawartych w tych krótkich utworach możemy śledzić ciąg historyczny od 1988 do 2014 roku. Łączy je – bardziej niż samo rozwinięcie tematyczne – historia wiary autora i historia Drogi Neokatechumenalnej. Zostały także ukazane bogate treści tego szczególnego charyzmatu. Historia ta pełna jest radości i cierpień. W tekstach autora widzimy jego walkę o wierne wykonanie polecenia danego mu przez Boga.” (Z Przedmowy Kard. Ricarda Blázqueza Péreza, arcybiskupa Valladolid, Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Hiszpanii).
DZIENNIKI 1979-1981
Kup teraz
„Pada, ale dzień wstaje spokojny. Jezu, jestem zadziwiona. Dziękuję. Cierpienie przyniosło miłosierdzie mojemu sercu. Dziękuję, Jezu. Pokój, radość…” Carmen Hernández, Valle de los Caídos – Madryt, 27 stycznia 1979.
„Pięćdziesiąt lat bez chwili zatrzymania: podróże, skrutynia, odwiedzanie tylu wspólnot w Madrycie, Zamorze, Barcelonie, Paryżu, Rzymie, Florencji, Ivrei… Ciągle słuchając każdego brata – o jego życiu, o jego cierpieniach, o jego historii, oświecając ją w świetle wiary, chwalebnego krzyża naszego Pana Jezusa. Myślę, że macie prawo poznać serce Carmen, jej ogromną miłość do Jezusa Chrystusa. Mówiła ciągle: Jezu mój, kocham Cię, kocham Cię. Przyjdź, przyjdź, pomóż mi”. (Kiko Argüello).
DROGA NEOKATECHUMENALNA
Słowa papieży: Pawła VI, św. Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka.
„Pierwsi apostołowie chodzili po synagogach w małych grupach ewangelizacyjnych, głosząc Dobrą Nowinę: Bóg wskrzesił swego Sługę Jezusa, którego zaparliśmy się, prosząc o ułaskawienie dla zabójcy. On umarł, nie stawiając oporu, nie opierając się złu, kochając nieprzyjaciół, usprawiedliwiając ich („Przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”). On ofiarował cierpienie, które zostało Mu wyrządzone – tortury i krzyż – jako dowód, że Jego miłość była większa niż śmierć i że nie przestał kochać swoich dręczycieli, nawet kiedy odebrali Mu życie. Bóg wskrzesił Go z martwych i On dziś żyje, aby przebaczyć tę i każdą inną zbrodnię”. (Kiko Argüello)
„W naszych czasach potrzeba ponownie rozpocząć odbudowę Kościoła, na poziomie psychologicznym i duszpasterskim, tak jakby Kościół zaczynał od nowa, od zera, że tak powiem, aby mógł się odrodzić.” (Św. Paweł VI, Przemówienie podczas audiencji środowej, 4 sierpnia 1976).
PIEŚNI DROGI NEOKATECHUMENALNEJ
Śpiewnik został opublikowany w różnych językach. Pieśni wydrukowano na kartkach różniących się kolorem, tak aby zróżnicować kolejne etapy Drogi Neokatechumenalnej. Kantorzy powinni wybierać pieśni w zależności od etapu Drogi, na którym jest ich wspólnota i czekać, aż katechiści przekażą im pieśni związane z konkretnymi konwiwencjami i etapami na Drodze. W ten sposób bracia będą mogli lepiej zrozumieć znaczenie każdej pieśni.
ORKIESTRA
Orkiestra Symfoniczna Drogi Neokatechumenalnej została utworzona jako forma służby ewangelizacji przez muzykę.
