TV-zender Tv200 heeft een interview uitgezonden met pater Mario Pezzi over zijn ervaring als priester in het team van de initiators van de Neocatechumenale Weg, Kiko en Carmen, en nu Ascensión.
Download interview en ondertitels
Transcriptie van het interview met P. Mario Pezzi tijdens het programa “SOUL” van zender TV2000, door journalist Mónica Mondo, Rome (Italië), 20 maart 2022.
Missionaire Comboniaanse priester, pater Mario Pezzi, Don Mario Pezzi, wat heeft u liever?
Pater, Pater, want in mijn hart ben ik nog steeds comboniaans.
U bent de priester van het internationale team van de Neocatechumenale Weg, waarvan u samen met Kiko Argüello en Carmen Hernández initiator bent. Ook al zegt u dat u niks heeft willen initiëren.
Nee, ik ben geen initiator, de initiatoren zijn Kiko en Carmen. Ik ben geroepen vanaf het jaar ’71 om hen te vergezellen als priester, omdat in elk itineranten team de aanwezigheid van een priester belangrijk is.
Maar u bent een van de eersten.
Ja, een van de eersten.
Vandaag in het bijzonder, nadat Carmen Hernández overleden is, bent u verantwoordelijk samen met Kiko en Maria Ascensión voor de Weg in heel de wereld. Het zijn er veel, toch? Ja, hoe noemt u ze? Kinderen, broeders?
Broeders en ook kinderen en ook kleinkinderen…
U bent geboren in Gottolengo, dichtbij Brescia. U had zich niet kunnen voorstellen om de wereld rond te reizen.
Nee, absoluut niet.
En hoe bent u missionaris geworden?
Missionaris omdat ik de roeping tot het priesterschap al vroeg heb gehad, reeds toen ik klein was, en daarna heb ik een missionaris ontmoet die roepingen zocht. Toen heeft de pastoor mij uitgenodigd om hem te ontmoeten en na een proefmaand, die men had ingesteld om te zien wie was toegetreden, hebben ze mij gekozen om in het seminarie te gaan. Toen moest men naar groep 8 gaan. Toen moest men aan het einde van die groep van een toets maken om toe te treden tot de middelbare school en daar is mijn vorming begonnen.
U hebt veel gereisd, vooral in Afrika. En toen heeft u de Weg ontmoet: hoe is dat gegaan? Wat is er gebeurd? Kunt u mij ook uitleggen wat de Neocatechumenale Weg is?
Hoe het is gebeurd? Niet op magische wijze, maar de Heer heeft mij jarenlang voorbereid, door een innerlijke crisis in mijn vorming, die ik sinds de tijd van het noviciaat heb gehad. En vooral in Rome, waar de oversten mij hadden gestuurd om aan de Urbaniana-faculteit te studeren.
Het was het jaar na 1968, dus precies in het jaar ’69, en al in 1968 was ik al bij de Pauselijke Universiteiten gaan studeren. Mijn probleem was om een vorm van priesterambt te vinden die dichterbij en begrijpelijker was voor de mensen, omdat ik een kloof zag tussen wat we in de Kerk deden en wat we daarbuiten beleefden; dat was toen al duidelijk. Daarnaast kwam de taal van de priesters niet meer over, de sacramenten hadden geen invloed om het leven te veranderen – ze zijn op zichzelf effectief – maar als er geen voorbereiding is, brengen zij geen vrucht voort. Daarom plaatst het doopsel een klein zaadje in ons, dat een immense kracht bezit, zoals elk zaad. Wanneer God een zaadje schept, heeft het al het potentieel in zich om zich te ontwikkelen. Alleen in velen van ons, zoals Johannes Paulus II vele malen heeft gezegd, blijft dit zaad dood. We zijn geregistreerd als katholieken, maar we hebben geen vorming ontvangen.
En heeft u zo’n vorming gehad?
Die heb ik later gekregen, in de Weg. Maar ik heb een vorming gehad dankzij God. Ik kom uit een christelijke familie en de vorming van de Combonianen, met heilige missionarissen, het was erg…, vooral het beeld van Comboni was voor mij doorslaggevend.
De eerste keer dat u Kiko en Carmen ontmoette, dit vreemde stel, omdat ze niet getrouwd waren, maar toch samen overal naartoe gingen, als christenen, wat voor een indruk had u? Wat verraste u?
Ik vond ze twee normale mensen, oftewel verenigd door een missie. En ik was vooral aangeraakt door wat ze zeiden, door wat ze predikten. Dit omdat…daar vond ik het antwoord, omdat ik vanuit de theologie ben gaan zoeken naar een priesterfiguur die dichter bij de mensen staat. Ik ben in Spello bij de Kleine Broeders geweest om ze te bezoeken; ik had contacten met arbeidspriesters in Leuven, minder extremistisch dan de Franse. We waren allemaal op zoek, en veel van mijn medebroeders hebben het priesterambt verlaten.
Ik zocht, en ik zocht…en een van mijn geestelijke begeleiders vertelde me: zet geen stap, totdat God Zijn wil aan jou zal openbaren. Wacht! En ik heb zes jaar gewacht. Ik accepteerde het om tot priester gewijd te worden – omdat ik geen twijfels had over mijn roeping – maar nadat ik in maart gewijd was, heb ik in juli de gemeenschap van de Canadese Martelaren ontmoet en in november heb ik Kiko leren kennen.
De Canadese Martelaren is een parochie in Rome waar de Weg is begonnen in Italië. Als u uit zou moeten leggen wat de Weg is aan iemand die het niet kent? Wat is het?
Het is een geschenk dat de Heer aan de Kerk van vandaag heeft gegeven, via Kiko en Carmen. Het Concilie werd bijeengeroepen, zoals Johannes XXIII zei, om een taal te vinden om de waarheden van alle tijden over te brengen, maar op een nieuwe manier. Het Concilie heeft een antwoord gegeven, vooral door de waarde van het Woord van God te herontdekken, dat niet begrepen kan worden zonder het Oude Testament, dus maakte het deze verbinding die de basis is van de Neocatechumenale Weg; het heeft de liturgie vernieuwd en Kiko als kunstenaar…
Ja, want hij was een schilder, is hij dat nog steeds?
Hij is schilder, musicus, architect en nog veel meer.
Carmen was meer theoloog, toch?
Carmen was meer een onderzoeker, omdat ze scheikundige was, dus meer gekwalificeerd voor onderzoek. Ze heeft dit onderzoek gedaan in boeken en de heilige geschriften en heeft deze wijsheid aan Kiko doorgegeven en toen… – ik heb met hen verscheidene stappen bijgewoond, waarbij de christelijke initiatie is ontstaan – is de Neocatechumenale Weg geboren.
Hoelang duurt deze Weg? Duurt het je hele leven?
De Neocatechumenale Weg heeft niet een vastgestelde duur, zoals de Ordo Initiationis Christianae Adultorum zegt, oftewel de nieuwe orde voor het catechumenaat voor volwassen zegt dat er geen probleem van tijd is. Omdat de Weg…wij identificeren het met de Maagd Maria, de Maagd Maria ontvangt een boodschap: “Je zal de moeder van de zoon van God zijn”. “Hoe is dat mogelijk?” “De schaduw van de Geest van God zal over jou neerdalen, hij die geboren zal worden zal de Zoon van de allerhoogste zijn en zal de mensheid redden”. “Zie de dienstmaagd des Heren”. En er begint een zwangerschapsproces.
De engel, onze engelen, de itinerante catechisten die rondgaan zonder geld en hun leven weggooien voor de aankondiging, kondigen de blijde boodschap aan dat God van ons houdt zoals we zijn, die niet vraagt dat wij veranderen om ons lief te hebben. Dit raakt het hart van velen, vooral die van vele zondaars, omdat wij altijd dit idee hebben meegekregen dat God van de goede mensen houdt en de slechte mensen straft. Dit is niet waar, omdat God van ons heeft gehouden toen wij zijn vijanden waren, toen we hem hebben gekruisigd. Hij zegt ons: “Vader, vergeef hen!” En hij heeft geleden uit liefde voor ons, om ons te redden uit de slavernij van de dood, want het is niet zo dat de mensen slecht zijn; ze zijn slaven en Jezus Christus heeft geleden, omdat door zijn Geest hij ons kinderen van God maakt.
Weet jij wat zoon van God zijn betekent? Dat betekent dat de Heilige Geest in onze harten woont. En Sint Paulus zegt in de brief aan de Galaten: de vruchten van het vlees van degenen die Jezus Christus niet hebben gekend, zijn afgunst en jaloezie, oorlogen, laster, etc. En de vruchten van de Heilige Geest die in ons woont – we hebben natuurlijk een inwijding nodig – maar wij zijn eraan gewend dat om ingenieur er een studie van vele jaren nodig is. Om chirurg te worden hetzelfde. En om christenen te worden? Vandaag is de wereld niet christelijk meer. Daarom is de Weg een geschenk aan deze maatschappij en heeft het een existentieel woord die de drugsverslaafden bereikt, degenen die een verwoest huwelijk hebben, die ervoor zorgt dat je zonder problemen kinderen kan krijgen, die ervoor zorgt dat vele families hun werk verlaten en alles om van deze liefde te verkondigen die hen geeft gered; dat er een redding is, in de hele wereld.
Dit is de missie, dat werkelijk een karakteristiek is van het charisma. De manier van jullie om jezelf in de Kerk te plaatsen, aangezien jullie een kerkelijke beweging zijn.
Het is geen beweging. In de laatste audiëntie met paus Franciscus, waarin hij Kiko bevestigde als verantwoordelijk voor de Weg zolang hij leeft, heeft de paus gezegd dat we nog in de stichtende fase zijn, die eindigt wanneer Kiko zal overlijden. En de paus zei tegen ons: “omdat jullie geen beweging zijn”, zoals paus Johannes Paulus II tijdens een bezoek aan de (parochie van de) Canadese Martelaren zei: “…omdat jullie beweging…”. Carmen stond toen publiekelijk op en zei: “Het is geen beweging: het is een weg, een geleidelijke, stapsgewijze inwijding in het christelijk leven” en zodra hij hetzelfde herhaalde, stond Carmen weer op – de gardes stonden al op het punt haar te naderen – en de Paus zei tegen haar: “Oké, het is geen beweging, maar de Weg is in beweging”.
Johannes Paulus II hield heel veel van jullie en heeft jullie veel gesteund.
Heel veel. Hij kwam uit de ervaring van het nazisme en het communisme. Wat vandaag gebeurt, heeft hij op zijn eigen huid beleefd en zijn grootste boodschap is voor de christenen: “Weest niet bang”, “Opent de deuren voor Christus”, leert Jezus Christus kennen. Hoe is het mogelijk dat God eeuwenlang tot mensen heeft gesproken door de profeten en uiteindelijk door zijn Zoon en we weten niet eens wat Hij zei? Wij hebben geen vorming gehad in het christelijk leven.
De kinderen weten vaak niet eens hoe je een kruisteken moet maken.
En weten ook niet wie degene op het kruis is. Ja, dat klopt.
Hoe is het mogelijk om vooral met de jongeren te spreken die zo in de war zijn en ook afgeleid zijn, waarvoor God een optie is en geen aanwezigheid, hoe doe je dat?
Dit is een groot geschenk dat de Heer heeft gegeven aan de Weg: zich op het gezin gericht te hebben. Ze wilden geen groepen van jongeren maken, nee, het gezin. Want met het gezin komt de opvoeding van de kinderen en het doorgeven van het geloof aan de kinderen. Dus in onze gezinnen hebben we veel hulpmiddelen.
We introduceren bijvoorbeeld, na een tijd, de thuisviering op de zondagochtend. Deze worden gevierd op een tafel met een mooi tafelkleed, met bloemen, met kaarsen, het kruisbeeld, de Bijbel. Zij vieren het morgengebed, waar de kinderen de tamboerijnen spelen en de grootouders doen mee. Na de psalmen leest de vader het evangelie van dag. Dan vraagt hij aan zijn kinderen: wat zegt dit woord tegen jou? Door deze dialoog die heel belangrijk is, geven ze het geloof door. Als de kinderen oud genoeg zijn om tijdens de Eucharistie rustig te blijven, gaan ze met hun ouders naar de viering. Op 13-jarige leeftijd, de leeftijd van de puberteit, worden ze uitgenodigd om een nieuwe gemeenschap te betreden.
Het is een vormingstraject dat doet denken aan (dat van) de Joden, klopt dat?
Jazeker. De Joden hadden een soort catechumenaat, een zeer serieuze inwijding. Alvorens een proseliet toe te laten, vroegen ze hem: “Weet je dat door ons volk binnen te gaan, je kan worden gedood zoals velen van ons …?” Als hij antwoordde: ja, ik weet het – omdat hij zich aangetrokken voelde aan hun manier van leven – als hij ja zei, lieten zij hem toe, anders was er niets aan te doen.
Wilt u zeggen dat christen zijn niet zo gemakkelijk is? Dat het je lijden kan kosten, uitsluiting en dood?
Ja, het is niet moeilijk, maar heel eenvoudig. Omdat de eerste periode, die we precatechumenaat noemen, we niets vragen van de mensen. Er zijn mensen met een minnaar, er zijn drugsverslaafden, er zijn mensen… er wordt niets gevraagd, omdat de Weg celebratief is, geen mentalisatie. We baseren ons op de wekelijkse viering van het Woord, die van te voren voorbereid wordt door een kleine groep van de gemeenschap. En wanneer die gevierd wordt en het Woord van God in een kleine gemeenschap verkondigd wordt, raakt die de harten van de broeders en zusters door de aanwezigheid van de Heilige Geest.
Dit bewerkt dat de missie geen proselitisme wordt.
Ja, Paus Franciscus heeft ons herhaaldelijk bedankt vooral voor de missiegezinnen die ter plekke wonen…
Hoeveel zijn het er?
Ik weet het niet, duizenden of meer. Ze zijn aanwezig in China, in Laos, in Noord-Europa, in Latijns-Amerika met de “pueblos jovenes” … Alleen met hun aanwezigheid, door hun manier van leven, trekken ze mensen aan. Wanneer een gezin met 6, 7, 10 of 11 kinderen naar de markt gaat, bewondert iedereen ze als een nostalgie, als een verlangen. We zijn gevraagd om deze aanwezigheid en we hebben gezinnen die in missie zijn sinds 1985-86. De eerste gezinnen zijn vertrokken naar Noord-Europa en naar de krottenwijken van Lima. Deze gezinnen zijn vertrokken, hebben hun baan achtergelaten, alles, om zich daar te vestigen. We hebben twee soorten charisma’s: de itineranten die “vliegen”, want ze volgen dit traject helemaal tot aan het einde. Ze beslissen wanneer het tijd is om een passage te doen, als er rijping is. Er zijn ook de missiegezinnen en de missio ad gentes die ter plekke leven.
Jullie hebben ook vele priesters?
Om deze reden wilden Kiko en Carmen, samen met en dankzij paus Johannes Paulus II, een seminarie stichten om priesters op te leiden ten dienste van deze gezinnen in de evangelisatie.
Is er ook in de Neocatechumenale Weg, zoals in andere vormen van toebehoren in de Kerk, tegenwoordig een crisis te bemerken, een gebrek aan nieuwe leden – die overigens geen geregistreerde leden zijn – gebrek aan charme en aantrekkelijkheid? Is de gave van de Geest die Johannes Paulus II herkende in deze nieuwe vormen van bewegingen… aan het afnemen?
Het Koninkrijk van God is een mysterie! De Heer doet veel meer dan wat we zien, ook omdat het Koninkrijk van God niet aan publiciteit doet. Er zijn heilige mensen voor God in de hele wereld, oprechte mensen, van goede wil, die geen nieuws maken. Degenen die de media hebben, die dingen vergroten brengen nieuws voort. Nu creëren ze met de metaverse de hypervirtuele realiteit, die onze jongeren ketenen aan tijdverspilling.
We hebben in onze gemeenschappen echter gezien… tijdens de eerste coronagolf, die in China begon, waar onze gezinnen waren, ontvingen we spontane brieven van hen, waarin ze zeiden: Dit is een bijzondere periode die de Heer ons geeft om meer intimiteit met Hem te hebben, om onszelf niet te verliezen in activiteiten. Ze zagen die periode als een genade. Toen kwam het ook bij ons. En we hebben ook een jaar gehad waarin we niet samen konden vieren, maar we deden dat via Zoom. In dat jaar 2020 hebben we de thuisviering herontdekt, dat wil zeggen, de gezinnen vierden – hoe ze konden – de Paaswake, waarin we de kinderen vormen door ze liedjes te leren, en de Pinksterwake die fantastisch waren. Het geloof van onze broeders, wordt weliswaar op de proef gesteld, maar het houdt stand en neemt toe!
Omdat we de catechese hebben over het Kruis die roemrijk is. Jezus Christus heeft het roemrijk gemaakt. Door het Kruis ontdoet de Heer ons van de oude mens en van alles, zelfs een niet-gelovige kan zich op een dag machteloos in een bed bevinden en velen – zelfs als ze zichzelf als communist of atheïst belijden – zullen vragen om verzoening met de Heer. We hebben voor de jongeren veel initiatieven. Naast het morgengebed, hebben we de scrutatio: we nodigen de jongeren elke maand uit om de Heilige Schrift, in de parochie, te onderzoeken. We hebben ook de zomerkampen en de pelgrimstochten. We proberen ze te helpen, omdat ze een enorme strijd moeten ondergaan tegen de onderdrukking van de media, de scholen, de genderideologie, enzovoort.
Het belangrijkste is dat uw woorden een profetische blik zijn. Dank u zeer. Ik vraag u of er een lied is, van de Weg, dat u bijzonder dierbaar is, waarnaar we kunnen luisteren.
Ja, “Maria, kleine Maria” en “Salve Regina”. Ik hoop dat jullie die hebben, want die heb ik niet.
Wij zoeken ze op…en luisteren.