Kiko Argüello

Francisco José Gómez de Argüello Wirtz przychodzi na świat 9 stycznia 1939 roku w León (Hiszpania). Studiuje na Akademii Sztuk Pięknych San Fernando w Madrycie, a w 1959 roku otrzymuje Narodową Nagrodę Nadzwyczajną w dziedzinie malarstwa. Po głębokim kryzysie egzystencjalnym przeżywa poważne nawrócenie, które prowadzi go do poświęcenia życia Jezusowi Chrystusowi i Kościołowi.

W 1960 roku, wraz z rzeźbiarzem Coomontesem i artystą szklarzem Muñozem de Pablos, zakłada grupę zajmującą się badaniem i rozwojem sztuki sakralnej „Gremio 62”. Organizuje wystawy w Madrycie (Biblioteka Narodowa), a w roku 1964 – wskazany przez Ministerstwo Kultury – reprezentuje Hiszpanię na Powszechnej Wystawie Sztuki Sakralnej w Royan (Francja). Niektóre swoje prace wystawia w Holandii, 1965 (Galeria „Nouvelles images”).

Przekonany, że Chrystus jest obecny w cierpieniu niewinnych i ostatnich tej ziemi, w roku 1964 udaje się do baraków w Palomeras Altas, na obrzeżach Madrytu, aby żyć wśród ubogich, tam poznaje Carmen Hernández. W otoczeniu ludzi ubogich odnajdują formę głoszenia – syntezę kerygmatyczno-katechetyczną, która prowadzi do powstania małej wspólnoty chrześcijańskiej. Ta wspólnota – w której jest widoczna miłość Chrystusa ukrzyżowanego – staje się ziarnem, które – dzięki ówczesnemu arcybiskupowi Madrytu Casimiro Morcillo – zostaje zasiane w parafiach Madrytu, Rzymu, a później również w innych krajach.

Po nawróceniu Kiko oddaje swoją sztukę na służbę Kościołowi. Przez malarstwo, muzykę, a w szczególności przez architekturę i rzeźbę chciałby wspierać „nową estetykę”, która prowadziłaby ludzi do wiary.

Jako malarz zrealizował wiele ważnych dzieł, które można zobaczyć na całym świecie: m.in. w Murcji oraz w Madrycie – wyróżnia się tu zrealizowany w katedrze cykl ikon przedstawiających najważniejsze tajemnice wiary chrześcijańskiej. Kiko namalował ostatnio ogromny fresk w rzymskim seminarium Redemptoris Mater, jego dzieła znajdują się w różnych parafiach Rzymu, m.in. w parafii Męczenników Kanadyjskich, a także w innych miastach we Włoszech, takich jak Piacenza i Perugia. Inny przykład to duży fresk przedstawiający Sąd Ostateczny, który został namalowany w Domus Galileaea (Izrael) – to położone na Górze Błogosławieństw centrum spotkań, które na wyraźne życzenie Jana Pawła II służy również budowaniu mostów z narodem żydowskim.

Jako architekt opracował nowy model parafii i seminariów duchownych, oparty na nowej estetyce, w którym mają również swoje miejsce stworzone przez niego witraże. Przykłady można znaleźć w Hiszpanii, we Włoszech, w Polsce, Nikaragui, Stanach Zjednoczonych, Finlandii, Republice Dominikany oraz w niektórych krajach Azji i Afryki. Szczególne miejsce ma w tym względzie Domus Galileaea.

W ciągu tych lat Kiko Argüello stworzył też pewien styl muzyczny Drogi Neokatechumenalnej. Od czasu, kiedy udał się do baraków Palomeras Altas z Biblią i gitarą, skomponował ponad 300 pieśni, które zebrano w śpiewniku „RESUCITÓ. Pieśni dla wspólnot neokatechumenalnych”. Niektóre z nich są obecnie wykonywane w wielu parafiach na całym świecie, niektóre pieśni wielokrotnie śpiewano w obecności kolejnych papieży. Do wybranych utworów Kiko opracował akompaniament muzyczny z wykorzystaniem dużej liczby instrumentów.

W roku 2010 Kiko Argüello założył Orkiestrę Symfoniczną Drogi Neokatechumenalnej i skomponował utwór „Cierpienie niewinnych”, który przez muzykę opisuje ból Dziewicy Maryi pod krzyżem. Po wykonaniu symfonii w Izraelu dla licznych przedstawicieli władz i dwustu biskupów, wielu Żydów było głęboko poruszonych. Przyznawali, że dzięki tej kompozycji czuli się zrozumiani i kochani przez Kościół w obliczu bólu związanego z Shoah (Holokaust). Od tego czasu symfonia służy jako most dialogu między narodem żydowskim a Kościołem katolickim. Wykonywano ją w wielu miejscach na całym świecie, m.in. w Watykanie – w obecności Benedykta XVI, a także w Jerozolimie, Betlejem, Madrycie, Paryżu, Tokio, Nowym Jorku, Chicago, Bostonie, Düsseldorfie i w Auschwitz.

Kiko Argüello jest również autorem dwóch książek: w 2012 roku opublikował „Kerygmat, w barakach z ubogimi”, a w roku 2016 „Adnotacje. 1988-2014”.