Carmen Hernández

24 listopada 1930 † 19 lipca 2016 – Madryt

Carmen jest, razem z Kiko, inicjatorką Drogi. Przychodzi na świat w Ólvega (Soria, Hiszpania) 24 listopada 1930 roku jako piąta z dziewięciorga rodzeństwa – ma czterech braci i cztery siostry –, dzieciństwo spędza w Tudeli (Nawarra, Hiszpania).

Uczęszcza do szkoły „Compañía de María“, gdzie po raz pierwszy styka się z Towarzystwem Jezusowym – jezuitami. Pod wpływem ducha misyjnego św. Franciszka Ksawerego od najmłodszych lat odczuwa powołanie do misji w Indiach. Zgodnie z wolą ojca w roku 1948 rozpoczyna studia chemiczne w Madrycie, które kończy, z najwyższymi ocenami, w roku 1954.

Przez pewien czas pracuje z ojcem w przemyśle spożywczym – w fabryce, którą rodzina posiadała w Andújar (Jaén), ale postanawia zrezygnować z pracy i przenieść się do miasta Javier, gdzie wstępuje do nowego instytutu misyjnego: Misioneras de Cristo Jesús (Misjonarki Chrystusa Jezusa). Po odbyciu nowicjatu studiuje teologię w domu formacji teologicznej dla zakonników w Walencji. W roku 1960 zostaje przydzielona do Indii; do tej misji musi się przygotować w Londynie (w tym czasie Indie należały do brytyjskiej Wspólnoty Narodów), gdzie przebywa rok. W tym czasie następuje jednak zmiana kierunku w działalności Misjonarek Chrystusa Jezusa, wiąże się to m.in. z tym, że ograniczona zostaje otwartość na misje. Carmen wraca zatem z Londynu do Barcelony. Tam poznaje o. Pedro Farnes Scherer, który właśnie ukończył studia w Instytucie Liturgicznym w Paryżu, na krótko przed Soborem Watykańskim II, a później aktywnie uczestniczył w Consilium dla jego realizacji.

W swoich wykładach o. Farnés mówił o paschalnych źródłach Eucharystii oraz o odnowionej eklezjologii, która ukazywała Kościół jako światło narodów. Żywy kontakt Carmen z autorami odnowy soborowej wywarł później wielki wpływ na kształtowanie się katechez Drogi Neokatechumenalnej.

W latach 1963-1964 Carmen przez rok przemierza z Biblią Ziemię Świętą, poznając święte miejsca. Po powrocie do Madrytu zaczyna pracować w barakach na obrzeżach miasta, myśląc o wyjeździe na misje do Boliwii, wraz z innymi świeckimi celibatariuszami. Tam jednak spotyka Kiko Argüello, który mieszkał w barakach Palomeras Altas i postanawia pozostać w tej samej okolicy. Pośród ubogich oboje odkrywają moc Tajemnicy Paschalnej i głoszenia Kerygmatu (Dobrej Nowiny o Chrystusie umarłym i zmartwychwstałym) i widzą, jak rodzi się pierwsza wspólnota. Ówczesny arcybiskup Madrytu Casimiro Morcillo potwierdza tę nową rzeczywistość, dzięki czemu Carmen i Kiko zanoszą razem dzieło odnowy Kościoła do parafii – najpierw w Madrycie, potem w Rzymie, a następnie w innych miastach i krajach.

Carmen Hernández umiera 19 lipca 2016 roku w Madrycie. Na jej pogrzebie, któremu przewodniczył kardynał Carlos Osoro Sierra z Madrytu i w którym uczestniczyły tysiące ludzi, o. Mario Pezzi podkreślił, że „po raz pierwszy w historii rzeczywistość kościelna została założona przez mężczyznę i kobietę, którzy współpracowali ze sobą ponad 50 lat”. Ponadto Papież przysłał wiadomość, w której napisał, że „ze wzruszeniem” przyjął informację o śmierci Carmen i podkreślił, że jej „długie życie było naznaczone miłością do Jezusa i wielkim zapałem misyjnym”. „Dziękuję Panu za świadectwo tej kobiety, ożywionej szczerą miłością do Kościoła, która przeżyła swoje życie, głosząc Dobrą Nowinę wszędzie, nawet w najodleglejszych miejscach, nie zapominając o ludziach najbardziej zepchniętych na margines” – napisał papież Franciszek.